Deel 4 | De bevalling van ons meisje

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Inhoud Verberg

2 Met lood in mijn schoenen en een hart vol verdriet

3 Nieuwe medicatie

4 Angst slaat om in nieuwsgierigheid

5 Trotse moederkloek

Lief dagboek,

Ineens lijkt geboorteplan dat ik braaf opstelde een stompzinnige exercitie. Hoe kon ik me ooit druk maken over waar die bevalling zou plaatsvinden en wie erbij zou zijn? Al had ik het moeten doen voor een miljoenenpubliek, zo denk ik nu, het interesseert me allemaal werkelijk niks meer als ik Nova daarmee terug zou krijgen. Maar zo werkt het helaas niet. De gewenste badbevalling maakt keihard plaats voor het ziekenhuis en onze levende dochter voor een stilgeboorte en bijbehorend afscheid.

Waar ik eerder immens veel bewondering had voor moeders die een overleden kindje op de wereld zetten, voel ik nu ook een soort ontzag. Ontzag en onzekerheid. Kan ik dit wel?

Met lood in mijn schoenen en een hart vol verdriet

Het is zaterdagochtend 08.00 uur als ik voel dat het me te veel wordt. Ik loop de huiskamer uit en piep tegen Ro dat ik ga douchen om me voor te bereiden op de bevalling. Zodra het water stroomt, breek ik voor de honderdste keer sinds afgelopen donderdag. De tranen blijven komen en ik kan bijna niet meer stoppen met huilen. Zo hard als ik er een paar dagen geleden nog naar uitkeek, zo verschrikkelijk zie ik nu op tegen de bevalling. Ik wil niet! Het liefst zou ik haar voor altijd in mijn buik houden, veilig bij me. Maar dat kan niet. Ons meisje, dat ik bijna veertig weken lang met alle liefde in de wereld heb gedragen, is er niet meer.

Met het beetje energie dat ik nog heb, sleep ik mezelf uiteindelijk de douche uit. We moeten door. Niet veel later zetten we Rose en May af bij mijn ouders, waar ze allebei afscheid nemen van mijn buik. Precies zoals toen Nova nog leefde trouwens: met een dikke kus en een knuffel. ‘Dag lief zusje,’ voegt Rose daar nog zachtjes aan toe. De stilte die volgt, zegt alles. Iedereen doet zijn best om niet opnieuw te huilen. Ik adem diep in en uit en knik naar Ro. Het is tijd om naar Rotterdam te gaan, richting het ziekenhuis. We moeten hier doorheen, of we nu willen of niet.

Het bevallen zelf is eigenlijk het ergste niet eens. Dat heb ik vaker gedaan en dat komt allemaal wel goed, zeker met een ruggenprik. Waar ik echt tegenop zie, is de confrontatie met het onvermijdelijke. Terwijl je je nu nog uit zelfbescherming enigszins kan voorhouden dat het allemaal niet waar is, blijft het na de geboorte voor altijd pijnlijk stil. We zijn nauwelijks bekomen van het nieuws dat ons kleine meisje niet meer bij ons is. Maar die geboorte? Ik ben bang dat ik het niet aankan, denk ik wanneer ik met mijn handen beschermend om mijn buik naar het ziekenhuis schuifel.

Nieuwe medicatie

Met één centimeter ontsluiting gaan we van start. De medicatie die ik vervolgens krijg zal de bevalling op gang moeten gaan brengen. Het blijft echter rustig. Ik praat met Ro en de verloskundige, die er gelukkig bij is. Dat leidt me een beetje af. Het dubbele is dat alles langzaam gaat voelen als een normale bevalling. Zo komt het dat ik ergens halverwege de middag een knop kan omzetten. Er mag wel wat gaan gebeuren, anders zitten we hier vanavond nog steeds. Bovendien vind ik 10 oktober 2020 wel een mooie datum. Als ik dan in elk geval iets mag kiezen…

Angst slaat om in nieuwsgierigheid

De arts brengt een nieuwe dosis in en de krampen nemen toe. Toch lukt het me nog wat te slapen: ik ben doodop van de spanning. Pas wanneer ik de weeën actiever moet wegzuchten, besluit ik toe te zijn aan pijnstilling. De tijd begint te dringen, voel ik aan mijn lijf. Ik mag nog even plassen en gebruik dat moment om mezelf voor de laatste keer op te peppen.

Met mijn handen om mijn buik fluister ik dat ik heel nieuwsgierig ben naar Nova en dat ik haar zo graag wil knuffelen. Van de angst en het verdriet, die die ochtend nog overheersten, is geen sprake meer. In plaats daarvan voel ik een immense moederlijke trots. Ondanks dat ons kleine poppetje het niet heeft gered, ga ik nu één van de weinige dingen doen die nog wél binnen mijn macht liggen: haar ter wereld brengen. En ik neem me stellig voor van elke seconde te gaan genieten straks. Je krijgt immers maar één kans en die komt nooit meer terug.

Om iets na 16.00 uur rijden ze me naar de anesthesist voor de ruggenprik. De krampen nemen echter snel toe in kracht en intensiteit. Al snel voel ik aan alles dat Nova’s geboorte niet ver meer weg kan zijn, ik herken dit punt van de vorige keer. Terwijl ik dubbelgevouwen zit en de prik in mijn rug wordt gezet, komt langzaam het bekende drukgevoel van de volledige ontsluiting en ik roep licht wanhopig of niemand op de pomp kan drukken voor pijnstilling. Maar het is te laat.

Terwijl ik kerm dat ze eraan komt, wordt de arts erbij gehaald en een paar minuten later is Nova geboren. Iemand vraagt of ik haar bij me wil hebben en ik steek mijn handen uit. Ja natuurlijk wil ik haar bij me. Ze is mijn meisje! En wat is ze mooi. Alles aan haar is perfect, elke centimeter. Ze is af.

Trotse moederkloek

Daar zit ik dan, met een heel team aan verpleegkundigen om me heen. Alles gaat in een roes aan me voorbij, omdat ik alleen maar met een straalverliefde lach naar onze jongste dochter kan kijken. Er worden intussen foto’s gemaakt met Ro’s telefoon door een arts-assistent. En ik kus, knuffel en koester haar in mijn armen, alsof er niets aan de hand is.

De oorverdovende stilte, waar ik vooraf zo tegenop zag, gaat daardoor volledig aan me voorbij. Ik merk het niet meer, op dat moment bestaat mijn wereld alleen uit ons. Want ik hou zo intens veel van dit meisje en dat ze niet meer leeft doet daar niks aan af. Moederliefde en trots overstijgen blijkbaar alles, zelfs de dood. Ik kijk dan ook uit naar de geboortefotograaf van Stichting Still die haar straks ter herinnering gaat vastleggen zodat we haar op een later tijdstip nog eens kunnen bekijken. Maar voor nu absorbeer ik haar mooie gezichtje en prachtige krullen.

Meer dan ooit geldt dat je dit moment maar één keer kan beleven, en ik wil geen seconde van haar missen!

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock