In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek,
De blonde vrouw verderop en ik genieten van onze kinderen die gezellig met elkaar spelen. De kleintjes hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar lijken meteen de beste vrienden. We kletsen wat over het ouderschap en globaal over onze levens. Nieuwsgierig kijkt ze me aan: ‘Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?’ Met een waterig glimlachje blik ik omhoog. In een halve seconde zal ik moeten beslissen welk antwoord ik haar geef. Want na dit moment komt ongetwijfeld de vraag hoe oud ze dan zijn. Tja, en mijn jongste dochter van ‘voor altijd nul’ behoeft dan toch wat extra uitleg.
Er is in dit soort situaties eigenlijk gewoon geen goed antwoord te geven. Zeg je vijf? Dan verdwijnt de luchtige, gezellige sfeer natuurlijk in no time zodra ik ze allemaal opsom en dus Nova’s verhaal moet vertellen. Vier? Dan ontken ik mijn eigen dochter. En dat voelt zo verschrikkelijk verkeerd. In mijn hoofd gebeurt van alles: als ik mijn goede voornemens volg (en het taboe op stilgeboorte wil opheffen), moet ik het zeggen. Luister ik naar mijn hart dan wíl ik het ook zeggen, maar mijn verstand vindt dat zwijgen soms beter is.
Je weet niet wat het met de ander doet
Zo in het echte leven is het lastiger dan online. Als ik hier op de site immers iets deel over Nova, stilgeboorte of rouw, kies ik zelf voor het moment waarop en kan ik mijn woorden zorgvuldig afwegen. Jij, als lezer, beslist of je op dit specifieke moment wel toe bent aan een zwaarder onderwerp en klikt al dan niet op de link. Het is daardoor allemaal veel gebalanceerder: beide partijen hebben hierin enige vorm van vrije keus. Wanneer ik echter in gesprek met een onbekende mijn verhaal vertel, kan dat allerlei onverwachte extra situaties opleveren.
- Misschien triggert mijn verhaal iets bij de ander (angst omdat haar zus bijna veertig weken is en de baby de laatste tijd iets minder voelt; onzekerheid omdat ze zelf net zwanger is en het nog niet wil delen; verdriet omdat het verhaal haar raakt)
- Misschien barst ik zelf in huilen uit. Soms is dat geen probleem, maar een andere keer wil ik dat helemaal niet.
- De gezellige, luchtige sfeer is weg en het is aan mij om daar vervolgens iets aan te doen: een luchtige opmerking maken, doorpraten over een ander onderwerp of er een cliché in gooien.
Moet je echt altijd alles zeggen?
De meest gehoorde (ongevraagde) adviezen zijn dat dit nu eenmaal mijn verhaal is en het verteld mag worden. Dat Nova en mijn verdriet er mogen zijn, omdat het onderdeel is van het leven. Tja. Dat klopt in theorie ook wel. Maar dat neemt niet weg dat je soms geen zin hebt wéér the Grinch moeten te spelen. De ander zit er wellicht ook niet op te wachten dat een laagdrempelig, relaxed middagje ballenbak eindigt in een simultane jankpartij. Daardoor groeit de twijfel om ons verhaal te vertellen naarmate de tijd vordert.
Mezelf vervloekend kies ik de makkelijkste weg. ‘Onze oudste is zestien, de middelste twee zeven en acht en dan hebben we nog een jongetje van net één.’ Snel stuur ik het gesprek een andere richting op, terwijl ik mijn beste acteerprestaties aanwend om te doen alsof alles nog steeds even luchtig is als daarvoor. Nova denk ik er voor mezelf, ter compensatie, in gedachten maar achteraan. Met een welgemeende sorry, omdat ik haar naam niet noemde en met schaamte om diezelfde reden.
Al bijna tweeënhalf jaar zonder, maar nog geen seconde uit mijn gedachten.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
❤️❤️❤️