In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek,
Laatst kreeg ik een verontrustend rapport van mijn telefoon. Ik had in een week tijd maar liefst vierentwintig uur in de Hay Day app doorgebracht. Een compleet etmaal besteed aan werken op een digitale boerderij die me verder niks oplevert, behalve een goed gevoel als ik een boot verstuur of nieuw level haal. Ai! Het dieptepunt in mijn telefoonverslaving. Niet voor het eerst besefte ik dat ik mijn mobieltje eens vaker moet laten liggen en niet halve avonden moet verspillen aan het scrollen door Instagramfilmpjes van onbekenden. Ik moet mijn aandacht moet verleggen naar het echte leven. Dat als ik wakker word, ik me omdraai in plaats van digitale aardappels te rooien.
Het is wel iets van deze tijd: ‘even’ je mobiele telefoon pakken op het moment dat je je verveelt. Of iets opzoeken, waarna je per ongeluk toch weer verzeild raakt in andermans leven op socials en eindigt op je boerderij. Het is eigenlijk te sneu voor woorden, toch? Bovendien wil ik dit voorbeeld helemaal niet meegeven aan de kinderen. Zij mogen geen smartphones omdat ze er geen maat mee zouden kunnen houden, maar eigenlijk kan ik misschien beter mezelf die beperking opleggen. Alleen hoe?
Het leven weer leren leven
Gelukkig helpen kinderen je ook om weer terug te gaan naar de basis. Zoals Sean. Afgelopen week liepen we door de huiskamer. Hij stuurde de stofzuiger door de woonkamer, ik liep op mijn gemak achter hem aan. De continue druk die ik normaal voel (van het haasten richting school, de eindeloze lijst in mijn gedachten die ik nog moet afwerken, werkzaamheden die op me wachten, verplichtingen en bepaalde zorgen), bestonden even niet. Het draaide op dat moment alleen maar om hem en ‘het nu’. De rust die ik eigenlijk zoek wanneer ik in mijn mobieltje vlucht en de oplossing voor mijn gedrag, bleek voor mijn neus te liggen. In het echte leven.
Vanaf dat moment veranderde er iets.
Ik besefte ook weer waarom ik het vroeger bij mijn oma altijd zo ontzettend fijn vond: zij was bezig met het huishouden en wij mochten met haar meedoen. Ik stofte de boekenkast, we bakten iets lekkers en ze had een rolveger voor de vloerbedekking die ik echt fantastisch vond. Er was rust en regelmaat en ze legde ons geen druk op: niemand had bij mijn oma thuis het gevoel dat we nog even snel van alles moesten doen. Maar die basis leg ik momenteel wel voor mijn kinderen neer. Terwijl het, als ik het nu bekijk, eigenlijk heel simpel is: als ik geen rust en regelmaat heb, kan ik het ook niet van mijn ouderschap of mijn kinderen verwachten.
Bovendien bevestigde mijn stofzuigsessie met Sean wat ik las in Jagen, verzamelen, opvoeden. Kinderen vinden het vanuit zichzelf fijn om bij te dragen. Aan ons om dat gedrag te stimuleren in plaats van af te remmen. En inderdaad, waar uren met de puzzel of blokken (nog) niet aan hem besteed is, lijkt hij eindeloos zoet als ik hem laat helpen. We ruimen samen de vaatwasser uit, hij is dol op stofzuigen en wandelt graag met me mee om iets in de prullenbak te gooien. ‘Bah!’ zegt hij dan, terwijl hij zijn tong uitsteekt en mijn kokhalzende Patty Brard imitatie feilloos nadoet. Het gevolg is automatisch dat ik meer rust voel door het gebrek aan tachtigduizend prikkels en dus ook minder vlucht in mijn mobiel op andere momenten.
Voor het eerst weer écht gelukkig
Gistermiddag zaten we op de bank. We hadden samen een halfuur gestofzuigd, zijn speelgoed opgeruimd in de bak en de vaatwasser gedaan. Hij verstopte zich achter zijn handen en keek grijnzend door zijn vingers heen, terwijl ik deed of ik hem zocht. Terwijl hij het uitschaterde, schoot ik ook in de lach. Het was zo’n moment waarop ik me echt tot in mijn ziel gelukkig voelde en tegelijkertijd bijna in huilen kon uitbarsten. De laatste keer dat ik me namelijk zo voelde ik mijn ouderschap, kon ik me eigenlijk niet echt meer heugen. De last van afgelopen jaren woog ongemerkt zo zwaar op mijn schouders dat ik nu pas doorhad hoe weinig ruimte ik over had voor het ervaren van (klein) geluk.
Ik vind het echt heel verdrietig dat ouderschap kennelijk ongemerkt zo’n last is geworden dat ik dit soort momenten als verademing ervaar. En dat terwijl ik mijn kinderen zo intens lief heb dat het pijn doet. Maar kennelijk zoek je dan toch ontspanning om gevoelsmatig te kunnen functioneren en vlucht je in een online wereld, ondanks dat die helemaal niet per se iets oplevert. Terwijl de echte wereld en de rust van het kneuterige dat wel doet.
Ongemerkt is deze column een stuk zwaarder geworden dan ik voor ogen had. Ik dacht een luchtig stukje te tikken met een gênante bekentenis over mijn goedlopende boerderij en de ontdekking hoe heerlijk het is om samen met Sean te stofzuigen. Maar kennelijk zat het allemaal een stuk dieper dan dat. Hoe persoonlijk sommige bekentenissen ook, ik denk dat het belangrijk is om te delen. Want ook dit is onderdeel van mijn rouw. Een stuk minder voor de hand liggend dan de tranen van de eerste maanden, terwijl het per saldo misschien wel meer impact heeft.
Sean is gewoon echt mijn regenboogbaby. De zon die schijnt, ondanks de regen. En hopelijk de oorzaak dat ik mijn telefoon vanaf nu lekker vaak links laat liggen en een leukere moeder word met meer plezier.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock