De zwangerschap kabbelt alweer een tijdje voort. Na Nova voelt niets meer vanzelfsprekend en is het een aaneenschakeling van spannende momenten, maar toch geniet ik van het kindje in mijn buik. Dat komt denk ik toch door mijn gevoel dat het wel goedkomt, ondanks dat alles anders is.
We hebben die ochtend een druk programma voor de boeg met het zoeken naar elfendeurtjes en sluiten de dag spontaan af bij mijn zusje en onze neefjes. Als ik kort na de middag zie dat ik een gemiste oproep heb van de verloskundige vraag ik Ro dan ook om even terug te bellen, lijkt me handiger dan zo middenin de hectiek. Ik hoor het vanzelf wel. Maar dan appt hij dat ik toch zelf even moet bellen. Meteen slaat de spanning toe, dus zodra we bij mijn zusje zijn, stuur ik de kinderen vooruit en gebaar naar mijn telefoon. Ze steekt haar duim omhoog en neemt ze mee naar binnen.
Ik slaak een diepe zucht en bel. Al snel snap ik waarom Ro heeft gezegd dat ik zelf moest bellen met de verloskundige. Het komt erop neer dat ze laatst het afsluitende gesprek hebben gevoerd in het ziekenhuis, met alle betrokken professionals. Dat noemen ze de perinatale audit: hierbij analyseren ze of het goed ging, wat beter kan en of ze nergens hadden kunnen voorzien dat dit zou gebeuren. Ook kwam daarin de uitslag voorbij van het pathologisch onderzoek en dat bleek van belang. Er bestaat namelijk een kans op herhaling. Om die reden zal ik bloedverdunners (aspirine) moeten slikken en vaker op consult gaan zodat ze de groei kunnen bijhouden.
Een tikje verslagen hang ik op. Toch een gecoördineerd traject waarbij ik regelmatig naar het ziekenhuis zal moeten, iets waar ik eigenlijk vooraf helemaal geen trek in had. Bovendien vind ik dat gedeelte over de herhalingskans doodeng. Meteen denk ik weer terug aan die ene middag waarop we een gesprek voerden met de gynaecoloog, dat hij sprak over een hoog-risicozwangerschap. De reden die hij toen opvoerde, klopte weliswaar van geen kanten. De rest van het gesprek bij nader inzien toch wel. Ik besef terdege dat als hij ons de juiste informatie had gegeven, ik waarschijnlijk niet meer zwanger had durven raken. Een geluk bij een ongeluk, hoop ik.
Om weer te kalmeren google ik snel wat de kans is dat je opnieuw te maken krijgt met een groeivertraging bij je kindje, lees ik over de werking van aspirine en waar ik eventueel zelf nog op kan letten. Dat laatste blijkt vrij weinig te zijn (het heeft niet veel te maken met wat je eet bijvoorbeeld), maar dat eerste stelt me weer enigszins gerust. En daarbij, het is wat het is. We moeten roeien met de riemen die we hebben, om er maar even een nietszeggend spreekwoord tegenaan te gooien. Een goede vriendin met medische achtergrond bevestigt mijn bevindingen en kalmeert me nuchter. Het komt wel goed, daar heeft ze alle vertrouwen in.
Toch blijft dit gevoelsmatig wel een bevestiging van ons voornemen om dierbaren voorlopig niet in te lichten. Ik wil hen helemaal niet opzadelen met bijna zes maanden lang vol angst en onzekerheid over het verloop van de zwangerschap. Ergens ben ik bovendien bang dat je die angst en onzekerheid overneemt. Om jezelf overeind te houden, kost best wat energie. En heel eerlijk, mijn eigen reactie zou waarschijnlijk zijn: ‘Spannend zeg, na alles wat jullie hebben meegemaakt’, misschien zelfs gevolgd door ‘kan je het een beetje loslaten?’ Maar vanuit mijn huidige positie zouden dat soort opmerkingen me alleen maar zenuwachtiger maken. Niks zeggen dus, zolang mijn omvang nog op het niveau ‘zou ze zwanger zijn of is ze gewoon dik?’ zit.
Mijn voornemen houd ik welgeteld tien minuten vol. Ik plof neer in de tuin, zit lekker te kletsen met mijn zusje Sophie en floep er vanuit het niets uit dat ik zwanger ben. Ontroerd pakt ze me vast. Het raakt me zo, die pure, oprechte blijdschap voor ons. Weet je wat het is? Na het verlies van Nova heb ik me uit zelfbescherming vooral gefocust op het verdriet van ons gezin en dat van mezelf, meer kon ik er niet bij hebben. Daar sloot ik me al die maanden bewust voor af. Hier, op deze prachtige lentedag, breekt mijn zusje door die muur heen. Ik besef meer dan ooit hoe diep zo’n verlies anderen ook raakt, en hoewel een nieuwe baby het verlies niet oplost, is zo’n bijzonder lichtpuntje nu fijner dan ooit.
Daarbij is het natuurlijk ook gewoon fijn om eindelijk met iemand te kunnen delen dat ik al een paar maanden zwanger ben. Zeker met iemand die zo dichtbij staat. Mijn ouders en de kinderen weten het trouwens nog niet. Eerst maar even deze nieuwe zorgen een plek geven.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
