De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik ben normaal al een behoorlijke chaoot, maar nu kan ik helemaal niet helder meer denken. Vlak voor vertrek vergeet ik mijn mondkapje waardoor ik weer terug moet rijden, ik reageer kortaf en het liefst zou ik mijn plannen voor vanochtend gewoon lekker inruilen voor een dagje niks doen. Maar die optie is er niet. Nou ja, en als ik eerlijk ben, wil ik gewoon weten hoe het zit na een ruime week bloedverlies te hebben gehad. De hoop op goed nieuws heb ik losgelaten; zolang ik maar niet naar het ziekenhuis hoef voor een curettage.
Met die houding stap ik bij de verloskundige binnen, groet haar met een nerveuze lach en klim bijna direct op de bank voor de echo. Ze smeert de bekende gel op mijn buik en al snel zien we mijn baarmoeder op het scherm. In gedachten vink ik een paar dingen af: geen druiventros, baarmoeder oogt normaal. En dan valt mijn oog op een witte vlek, links bovenin. Een tikje treurig plaats ik nog een derde constatering op het lijstje: heeft in elk geval een vruchtje gezeten. Ik zet me schrap voor het slecht-nieuwsgesprek, als ik in dat vlekje een klein lichtje zie knipperen.
‘Gefeliciteerd!’ hoor ik naast me. Vol verbazing dringt tot me door dat dit kindje, ondanks het bloedverlies en ondanks de buikkrampen, gewoon is blijven zitten. Er is niks aan de hand, ik ben nog steeds zwanger. Sterker nog, na het meten blijkt dat de baby precies op schema groeit en op dit moment acht weken oud is. Langzaam raak ik in een soort extase en kan niet wachten om Ro te bellen met het goede nieuws. Yes!
Onderweg naar huis kan ik de wereld wel kussen. Het stoort me zelfs niet wanneer zes auto’s voorrang nemen bij een wegversmalling! Oké, dat is gelogen want ik weet het nu ik dit negen maanden later tik nog steeds. Maar toch, ik erger me minder dan normaal. Thuis wervel ik in jubelstemming weer binnen, wat me op een opgetrokken wenkbrauw van de kinderen komt te staan. Al snel gaan ze weer verder met televisie kijken en ik maak van de onoplettendheid gebruik: tijd om een berg positiekleding in te slaan.
We hebben nog genoeg liggen van Nova, dat is het niet, maar ik kan me er niet toe zetten om weer diezelfde kleding te gaan dragen. Ondanks mijn uitgesproken mening over shoppen als je eigenlijk niets nodig hebt, er kleven simpelweg te veel herinneringen aan die kleren. Herinneringen aan hoop, zorgeloosheid, maar ook het verdriet en het gevoel dat we op dat moment misschien nog iets hadden kunnen doen.
Dit kindje staat uiteindelijk los van wat is gebeurd. Hij of zij krijgt een eigen plek in het gezin – niet als het broertje of zusje dat na Nova kwam, maar gewoon als een broertje of zusje van alle vier. Althans, dat hebben Ro en ik allebei voor ogen. Het kopen van nieuwe kleding is in elk geval een eerste stap in de goede richting. Met mijn hand op mijn buik en een dromerige glimlach reken ik af. Maar dan kijk ik naar de meiden en voel een soort paniek opborrelen. Ik wil ze voorlopig helemaal niets vertellen over de zwangerschap.
Sterker nog, het liefst wacht ik gewoon tot ik bevallen ben. Na Nova voelde ik me afschuwelijk omdat we mensen moesten vertellen dat ze in de laatste fase van de zwangerschap was overleden, nu voel ik me opnieuw verscheurd om hen blij te maken met dit nieuws. Want wat als mijn intuïtie nu helemaal verkeerd zit? Als dit kindje ook te maken krijgt met infarcten in de placenta en/of er iets mis blijkt tijdens de 20 weken echo?
De euforie van daarnet is een beetje verdwenen en maakt plaats voor een fronsrimpel en het gevoel dat ik een steen op mijn maag heb. Hoe gaan we dit nou weer doen?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
