Deel 2 | De echo die ik had willen overslaan

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Lief dagboek,

Weet je wat ik het zwaarst vind aan deze situatie? De wetenschap dat elke stap die je vanaf nu zet, je dichterbij de waarheid brengt. Een waarheid die je leven voorgoed zal veranderen en die elk laatste sprankje hoop in één ruk doet wegvloeien. En terwijl elke vezel in ons lijf schreeuwt om rechtsomkeert te maken en keihard weg te rennen, weten we dat we wel moeten. Er is maar één weg die we kunnen nemen, die leidt richting het ergste verdriet dat je als mens kunt voelen: het verlies van je kindje.

De echo die ik stiekem niet wil laten maken

Zenuwachtig neem ik plaats op het ziekenhuisbed. Het heeft een vaag vleugje vertrouwds en doet me denken aan vorige keer. Hoewel dat geen bijster opbeurende associatie is, omdat we bij die echo ook slecht nieuws kregen. Gelukkig laat de arts ons niet te lang in spanning zitten en smeert ze de vertrouwde gel al snel op mijn buik.

Ik adem diep in en uit en kijk strak naar het scherm – tegen beter weten in toch met een klein beetje hoop dat ze nog leeft en gewoon heel erg goed verstopt zat in mijn buik. Zodra ze begint, is er echter geen weg meer terug. Rechts op het scherm zien we ritmisch een rood stroompje voorbij gaan. Met heel mijn hart zou ik willen dat het Nova’s bloedsomloop is, maar het is die van mijzelf.

Letterlijk zwart op wit zien we dat het klaar is. Onze dromen, onze hoop, het intense verlangen om binnenkort heel veel met haar te kunnen knuffelen en haar te zien opgroeien. De blijdschap van de eerste goede echo’s, van haar zussen die uitkeken naar een klein zusje…

Alles is weg.

Wat nu?

De artsen en verloskundige geven ons tijd om het slechte nieuws te laten bezinken. Maar bij mij overheerst vooral een praktisch gevoel. Wat nu? We moeten iets doen, denk ik. Het liefst zou ik ook gewoon meteen bevallen. Schijnt bijna elke vrouw in deze situatie te hebben. Ik denk zelf dat het komt omdat je zo ontzettend machteloos bent, dat je het liefst iets zou doen om enigszins de controle weer te kunnen terugkrijgen.

Maar helaas voor mij zit er niets anders op dan wachten, zo vertelt de gynaecoloog wanneer ze weer terug zijn in de kamer. ‘Een keizersnede is een operatie, met alle risico’s van dien, en dat voorkomen we het liefst zoveel mogelijk.’ Wat overblijft is een pilletje, dat ik die avond nog zal moeten innemen. Daarmee gaat mijn baarmoedermond rijpen en kan mijn lijf zich gaan klaarmaken voor de bevalling zelf. Het enige dat ze me kunnen aanbieden is een ruggenprik als het zover is. Dan hoef ik naast de mentale pijn de fysieke in elk geval niet te voelen. Een schrale troost, maar het is iets.

De rest van het gesprek voer ik op de automatische piloot, want letterlijk alles in mijn lijf doet pijn. Zoveel pijn dat ik op dat moment niet kan huilen – alsof ik geblokkeerd ben. Verslagen verlaten we het ziekenhuis, op naar de volgende berg van verdriet: we moeten iedereen gaan vertellen dat Nova is overleden.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

2 gedachten over “Deel 2 | De echo die ik had willen overslaan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven