In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de eerste periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek,
Weet je wat ik het zwaarst vind aan deze situatie? De wetenschap dat elke stap die je vanaf nu zet, je dichterbij de waarheid brengt. Een waarheid die je leven voorgoed zal veranderen en die elk laatste sprankje hoop in één ruk doet wegvloeien. En terwijl elke vezel in ons lijf schreeuwt om rechtsomkeert te maken en keihard weg te rennen, weten we dat we wel moeten. Er is maar één weg die we kunnen nemen, die leidt richting het ergste verdriet dat je als mens kunt voelen: het verlies van je kindje.
De echo die ik stiekem niet wil laten maken
Zenuwachtig neem ik plaats op het ziekenhuisbed. Het heeft een vaag vleugje vertrouwds en doet me denken aan vorige keer. Hoewel dat geen bijster opbeurende associatie is, omdat we bij die echo ook slecht nieuws kregen. Gelukkig laat de arts ons niet te lang in spanning zitten en smeert ze de vertrouwde gel al snel op mijn buik.
Ik adem diep in en uit en kijk strak naar het scherm – tegen beter weten in toch met een klein beetje hoop dat ze nog leeft en gewoon heel erg goed verstopt zat in mijn buik. Zodra ze begint, is er echter geen weg meer terug. Rechts op het scherm zien we ritmisch een rood stroompje voorbij gaan. Met heel mijn hart zou ik willen dat het Nova’s bloedsomloop is, maar het is die van mijzelf.
Letterlijk zwart op wit zien we dat het klaar is. Onze dromen, onze hoop, het intense verlangen om binnenkort heel veel met haar te kunnen knuffelen en haar te zien opgroeien. De blijdschap van de eerste goede echo’s, van haar zussen die uitkeken naar een klein zusje…
Alles is weg.
Wat nu?
De artsen en verloskundige geven ons tijd om het slechte nieuws te laten bezinken. Maar bij mij overheerst vooral een praktisch gevoel. Wat nu? We moeten iets doen, denk ik. Het liefst zou ik ook gewoon meteen bevallen. Schijnt bijna elke vrouw in deze situatie te hebben. Ik denk zelf dat het komt omdat je zo ontzettend machteloos bent, dat je het liefst iets zou doen om enigszins de controle weer te kunnen terugkrijgen.
Maar helaas voor mij zit er niets anders op dan wachten, zo vertelt de gynaecoloog wanneer ze weer terug zijn in de kamer. ‘Een keizersnede is een operatie, met alle risico’s van dien, en dat voorkomen we het liefst zoveel mogelijk.’ Wat overblijft is een pilletje, dat ik die avond nog zal moeten innemen. Daarmee gaat mijn baarmoedermond rijpen en kan mijn lijf zich gaan klaarmaken voor de bevalling zelf. Het enige dat ze me kunnen aanbieden is een ruggenprik als het zover is. Dan hoef ik naast de mentale pijn de fysieke in elk geval niet te voelen. Een schrale troost, maar het is iets.
De rest van het gesprek voer ik op de automatische piloot, want letterlijk alles in mijn lijf doet pijn. Zoveel pijn dat ik op dat moment niet kan huilen – alsof ik geblokkeerd ben. Verslagen verlaten we het ziekenhuis, op naar de volgende berg van verdriet: we moeten iedereen gaan vertellen dat Nova is overleden.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Kusje voor jullie, gewoonweg geen woorden voor 🙏
Gewoon kippenvel.. ik kan het me amper voorstellen. Dit verdient niemand. Dikke knuffel 💕