In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief Dagboek,
Het is 31 december. Vandaag sluiten we letterlijk het geboortejaar van Nova af en dat voelt heel verdrietig. Het is toch wezenlijk anders dan de kerstdagen besef ik: er kleven geen directe herinneringen aan kerst en/of associaties met Nova. Bovendien had ik vooraf nog geen heel levendige voorstelling van hoe het zou zijn met een baby’tje erbij onder de boom, dus die dagen miste ik haar niet meer of minder dan normaal. Maar nu, nu de datum daadwerkelijk verandert, doet het wel een beetje extra pijn.
Toch wordt het, eigenlijk vrij spontaan, een bijzondere dag om nooit te vergeten. We maken soep met het hele gezin, June en ik halen samen oliebollen en in de avond stappen we met zijn vijven de koude achtertuin in. Ik steek een gouden kaars aan. Om beurten spreken we onze dankbaarheid uit over het oude jaar, om niet te vergeten dat er ook genoeg moois gebeurde, en wensen voor het nieuwe. In het lichte schijnsel van de kaars ontmoeten mijn ogen die van Ro. Ik glimlach. Ondanks dat ik vooraf best tegen deze dag opzag, is het toch iets bijzonders en liefdevols geworden. En hoewel we allebei eigenlijk best weinig met de jaarwisseling hebben, ontstonden nieuwe tradities en maakten we er een vrolijke dag van vol nieuwe herinneringen. Het sluit op een bepaalde manier aan op hoe 2020 óók voor ons was. Dat wil ik gewoon niet vergeten, vooral om de gebeurtenissen in perspectief te kunnen plaatsen en om mijn hoofd boven water te houden.
Wat we meenemen uit het oude jaar is toch bijzonder
Soms merk ik namelijk dat mensen verwachten dat we continu intens verdrietig zijn, of verbitterd. En als een ander dat wel is, is daar niks geks aan trouwens: iedereen beleeft het op zijn of haar eigen manier. In de toekomst kijken, kan ik niet (dus vraag het me over een jaar nog maar eens), maar ik heb het idee dat het best oké gaat onder de omstandigheden. Natuurlijk zijn er heel verdrietige momenten, rollen de tranen soms over mijn wangen en voel ik me af en toe compleet ontheemd. Maar ik besef me ook dat er zoveel meer is dan dat. Voor mij persoonlijk zat 2020 in ieder opzicht vol levenslessen:
- Ik mocht negen maanden een prachtig meisje dragen en opnieuw genieten van die lieve schopjes, het samen zijn met zijn tweetjes en de dromen over hoe het zou zijn na de bevalling. Hoewel de afloop mijn grootste nachtmerrie bleek, neemt niemand me die fijne momenten met zijn tweetjes meer af. Want die waren er ook!
- De lockdown deed me beseffen hoe heerlijk het is om kneuterige dingen te doen en heel dicht bij jezelf te staan. Zo besloot ik mijn eigen brood te bakken, beter te kijken naar de herkomst van ons voedsel en onze kleding, en vaker stil te staan bij de luxe die we in ons leven hebben. Met die heerlijke lente hadden we bovendien geen vakantie meer nodig: we konden elke dag in onze achtertuin neerploffen, de kinderen hadden de tijd van hun leven op de trampoline en/of in het geïmproviseerde badje (lees: de wasmand).
- Twee kleuters thuis en een puber? Ik vond het heerlijk! Meer dan ooit besefte ik dat deze meisjes de reden zijn dat ik heel graag moeder wilde worden: het zorgen, bedenken van allerlei activiteiten en een duidelijk ritme… Ja, het maakte me echt tien weken lang een extra dankbaar mens!
- Mijn vaders operatie bleek vooral een oefening in geduld. De onzekerheid over het tijdstip was moeilijk, maar aan de andere kant heeft hij nu net mazzel gehad. Hij was thuis voor de coronagolf weer verder toenam en kon daar starten met de revalidatie – al kwam het verlies van Nova natuurlijk niet veel later.
- Hoewel het een harde les was, leerde Nova’s overlijden me ook hoe belangrijk het is om je aandacht en liefde te steken in de zorg voor jezelf. Ik liet mijn intuïtie vaker spreken, beleefde het verdriet wanneer het er was en stond mezelf toe om ook blijdschap te ervaren. Ik maakte een pas op de plaats die ik eigenlijk al eerder had moeten maken.
Natuurlijk, als ik het mocht zeggen dan zou ik 2020 heel anders hebben laten verlopen. Maar nu dat niet zo is, denk ik dat het belangrijk is om te kunnen blijven kijken naar wat wél fijn was – ook om het jaar iets rooskleuriger te kunnen herinneren dan het eigenlijk was.
Het volgende hoofdstuk
June en ik zitten samen op de bank, proosten met een oliebol (bij gebrek aan champagne) en wensen elkaar het allerbeste toe voor komend jaar. Met een glimlach op mijn gezicht en tranen in mijn hart, stap ik de achtertuin weer in en geniet van het feit dat verschillende buren het vuurwerkverbod hebben genegeerd. Ik ben ze stiekem dankbaar: zo voelt het toch een beetje als oud en nieuw.
Terwijl de sierpijlen uiteen spatten in prachtige bloemen, doe ik ook een kleine duit in het zakje met mijn 2021 sterretje. De vonken prikken in mijn handen, maar echt voelen doe ik het niet. Ik kijk omhoog, naar de donkere hemel, en doe een wens voor het komende jaar. En daarmee sluit ik ons bijzonder emotionele boek dicht van 2020.
Het is tijd voor nieuwe, onbeschreven bladzijden.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
