In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief Dagboek,
In het vorige dagboek vertelde ik hoe de uitslag van ons gesprek in het ziekenhuis alles op zijn kop zette. Plots werden de antistoffen in mijn bloed opgevoerd als oorzaak – iets dat in dit geval normaal gesproken gemakkelijk te constateren is en, indien nodig, te behandelen. Ik wil er meer van weten en tegelijkertijd helemaal niks. Wat moeten we nu?
Steun van vriendinnen
Die avond app ik mijn vriendinnen en vertel wat de gynaecoloog zei. Zij zijn ook verbaasd en vragen allebei in hun eigen omgeving rond (gynaecologen en verloskundigen) of het logisch klinkt wat we te horen hebben gekregen. Al snel reageren ze dat niemand deze situatie herkend vanuit het werk. Dat haalt de scherpe randjes er vanaf.
En toch zit het me niet helemaal lekker. Waarom heeft hij het dan tegen ons gezegd tijdens een gesprek dat zo ontzettend kwetsbaar was? Ik loop met mijn ziel onder mijn arm rond, sluit me af voor de buitenwereld en voel me vooral continu heel erg verdrietig. ‘Het is mijn schuld’, draai ik als een mantra af in mijn gedachten, omdat ik dit voorgevoel steeds had. Waarom heb ik niet doorgevraagd destijds?
Bellen met de verloskundige
De maandag daarop belt de verloskundige om te vragen hoe het met ons gaat en hoe het gesprek was – een afspraak die we al eerder maakten. Ik begin te vertellen. Vol emotie draai ik het verhaal af, ik bespreek de twijfels en gooi alles eruit. Hoe rot ik me voel. Dan hoor ik de twijfel in haar stem, omdat ze simpelweg een specialist in antistoffen moet spreken om alles uit te zoeken. Meteen zeg ik dat ik haar niks kwalijk neem. ‘Als je de feiten niet kan vertrouwen wat dan wel?’ Want zo is het wel. Eigenlijk zou ik dat ook tegen mezelf moeten zeggen, maar dat vind ik moeilijker.
Ze vraagt wat ze kan doen. Ik twijfel. Stiekem wil ik eigenlijk alleen maar terugkoppeling als er uit haar gesprekken komt dat Nova niet is overleden door de aanwezigheid van antistoffen. Maar ja, dat is onmogelijk natuurlijk. Uiteindelijk spreken we af dat ze toch alles in gang gaat zetten. Uiteindelijk willen ze zelf ook antwoorden krijgen over wat er nu precies gebeurd is en moet ht gewoon goed afgerond worden. Zodra alles binnen is, komt één van hen langs in de week van kerst.
Daarmee begint het afwachten. Ik baal vooral geloof ik omdat het ziekenhuisbezoek niet de laatste vragen beantwoordde, maar omdat de laatste vragen verdriedubbelden. Je wil gewoon door op een gegeven moment en dat lukt op deze manier voor geen meter. Ik vind het bovendien spannend. Wat als nu uit de gesprekken met het ziekenhuis en de bloedbank blijkt dat het toch die antistoffen zijn?
Moet ik dan mijn leven lang door met een knagend schuldgevoel? Het idee dat je ‘de statistieken bent’ is natuurlijk ook niet leuk, maar dat valt beter te plaatsen. Leven met het idee dat je dit had kunnen voorkomen, is misschien de grootste last die je als mens zou kunnen dragen. Zelfs ondanks dat ik vind dat anderen zich niet schuldig hoeven te voelen, lukt het maar niet om het van mijzelf af te kunnen zetten.
De afspraak
In alle spanning heb ik de afspraak gepland op kerstavond. Niet zo handig, besef ik wanneer ik de agenda erbij pak. Stel dat het slecht nieuws is, dan wil ik niet de hele avond in tranen zijn. Na een kort overleg met Ro en de verloskundige plaatsen we hem naar een dag eerder. Dan komt ook de vrouw die ons begeleidde tijdens de bevalling. Ergens is dat extra fijn. Samen het proces in en samen afronden.
Anderhalve week later is het alweer zover. Overdag ga ik lekker wandelen met Rose, Junes tante en ons nichtje in Rockanje. Onderweg zien we een bijzondere regenboog, we genieten van de natuur en laden even helemaal op. De zenuwen zijn er heus, net als in het ziekenhuis, maar het voelt toch beter.Na een kort gesprekje over hoe het gaat, pakt ze de papieren erbij. Er is gesproken met een specialist, de bloedbank en het ziekenhuis zelf. Waar het op neerkomt, is dat de antistoffen met vrijwel 100% zekerheid niet de oorzaak zijn.
Voor het eerst in vijftien dagen kan ik weer opgelucht ademhalen. Mijn schouders voelen lichter, mijn tranen zitten niet meer continu zo hoog als hiervoor. Ik ben blij. Want natuurlijk, niks brengt ons meisje terug, maar de wetenschap dat niemand hier iets aan had kunnen doen, is zoveel beter te verkroppen dan het tegendeel.
In de afgelopen maanden heeft onze praktijk zo ontzettend veel voor ons betekend. Van het luisterende oor aan de telefoon, een bezoek, alle tijd die er was voor ons verhaal, maar boven alles de begeleiding van begin tot eind. Soms hoor ik weleens: ik zou willen dat ik meer kon doen. Maar uit de grond van mijn (ons) hart kan ik zeggen dat juist dit soort dingen de wereld waard zijn!
We nemen voor nu afscheid. En dan ben ik eindelijk klaar voor kerst.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
