Deel 22 | Mijn cyclus komt weer op gang

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Lief Dagboek,

Ongesteld worden… Ooit leek het me fijn, maar toen vooral omdat ik er als veertienjarig meisje ook eindelijk weleens bij wilde horen. Inmiddels zijn we tweeëntwintig jaar verder en zie ik het vooral als noodzakelijk kwaad. Noodzakelijk ongemak, soms.

Na de geboorte van Nova kwam er echter nog een nieuw facet bij kijken: je menstruatie is echt een volgende stap in je proces. Je cyclus moet immers weer op gang komen, maar na een bevalling heb je geen idee wanneer dat moment komt en je lijf weer aan de slag gaat. Je moet dus afwachten. Bovendien kleeft er ook een mentaal aspect aan: het voelt echt als een afsluiting van een bepaalde periode.

Dit artikel heb ik niet op social media gedeeld, omdat niet iedereen zit te wachten op mijn cyclus – vermoed ik. Het staat echter wel op de website, omdat ik denk dat het wél heel waardevol is wanneer je een soortgelijke situatie meemaakt als wij.

Hoe het met me ging na de bevalling?

Regelmatig krijg ik de vraag hoe het fysiek met me gaat. Ik weet niet of ik geluk had, maar eigenlijk voelde ik me na twee dagen alweer prima. Dat mijn eerste loopje buiten meteen een stuk van vier kilometer was en niet richting het bankje verderop, zegt denk ik al genoeg. Ik ben per slot van rekening niet bijster sportief, maar ik voelde me best oké. Het vloeien duurde na Nova’s geboorte gevoelsmatig minder lang dan ‘normaal’, mijn borstvoeding kwam niet op gang met grote dank aan de medicatie en de pijntjes waren verwaarloosbaar.

Wat de precieze reden was, weet ik trouwens niet. Waarschijnlijk de combinatie van volledige nachten kunnen slapen, de uitblijvende borstvoeding en natuurlijk een bevalling die fysiek gezien eigenlijk best makkelijk ging. Dat heeft voordelen en nadelen. Boven alles is het heel fijn dat je pijn hierdoor alleen bij het emotionele blijft. Had ik bijvoorbeeld een keizersnede gekregen, zoals ik in eerste instantie nog wilde, dan is de hersteltijd langer en had ik dat er ook nog bij gehad. Nu kon ik me volledig storten op de rouw. Tegelijkertijd is één nadeel: ik had natuurlijk dit alles met liefde willen inleveren voor een leven mét ons meisje.

Voor het eerst weer ongesteld

Het is donderdagochtend, halverwege november, als ik op de wc zie dat het weer zover is. Ik ben ongesteld geworden. Noem het een tikje naïef, maar ik ben er eigenlijk nog niet zo heel erg mee bezig geweest. Mijn focus lag in eerste instantie vooral op het rouwen en werken aan een spoedig fysiek herstel, in de vorm van wandelen. Het is nu ongeveer een maand na Nova’s geboorte. Wat dat betreft werkt mijn lichaam in elk geval wel weer met de precisie van een klok.

Ik app meteen mijn vriendinnen, als een puber die even geen raad met zichzelf weet. ‘Wat vind je er zelf van?’ informeert één van hen. Ja… Goede vraag, wat vind ik er zelf eigenlijk van? Ik weet het niet zo goed, als ik heel eerlijk ben. Een soort opluchting, denk ik toch wel, want ik ben blij dat mijn lichaam ‘het nog gewoon doet’. Nou ja, en het verklaart ook meteen waarom ik gisteravond zo tegen Ro uitviel om helemaal niks. Dat ook.

Aan de andere kant voelt het als een afsluiting. Weet je wat het is? Met deze ochtend is de eerste periode officieel voorbij. Hoe hard je zelf misschien nog steeds een spreekwoordelijke pas op de plaats maakt en hoezeer je af en toe wil blijven vasthouden aan alles dat je doet denken aan je kindje, de wereld draait door. En je lijf gaat ook verder. Dit is het tweede fysieke teken dat je loskomt van je zwangerschap.

Zodra de menstruatie op gang is, doet het me al snel denken aan de tijd dat ik nog een koperspiraal droeg. Het is zo heftig! En zonder verder in details te willen treden, ik voel me echt vier dagen lang een slappe vaatdoek. Ik pak de celstof matjes en enorme kraamverbanden uit het kraampakket er maar weer bij, omdat ik meerdere keren doorlek en voel me verschrikkelijk kwetsbaar en zielig. Als dit mijn nieuwe voorland is tot aan de overgang…

Bewust de pijn ‘doorduwen’

Ik zit na die paar dagen op de bank, nog steeds vergezeld van mijn nieuwe beste vriend (een celstof matje) en voel me verschrikkelijk lamlendig. Mijn buik doet zeer, ik ben moe en vol zelfmedelijden kauw ik lusteloos op een stuk chocola. Chagrijnig staar ik naar de televisie. Ik pak mijn telefoon erbij en ga op zoek naar foto’s van Nova. De laatste tijd doe ik dat wel vaker, het voelt alsof ik mezelf ‘bewust’ door de pijn heen wil duwen. En misschien is dat ook wel exact waar ik mee bezig ben, uit zelfbescherming. Ondanks dat je menstruatie daar misschien niet de perfecte timing voor is, helpt het wel. Geloof ik.

In het verleden ben ik namelijk wel vaker door een emotioneel dal gegaan. Weliswaar van een ander formaat, maar toch was het verdriet (binnen de kaders die ik kende) heftig. Mijn manier om daarmee om te gaan was altijd een kwestie van de knop omzetten, lachen en doorgaan. Nu ben ik bang dat als ik dat doe, het verdriet me vanzelf wel inhaalt. Bovendien, als ik het al zou overwegen, dan zijn er genoeg mensen die me er regelmatig op attenderen dat ik nu moet toegeven aan mijn gevoel.

Om die reden pak ik nu af en toe die beelden erbij. Zeker nu het iets beter gaat: ik wil het verdriet voelen en ervaren. Bewust de pleister even lostrekken, zeg maar. Leuk is het niet. Maar bagatelliseren wat gebeurd is, schiet ook niet op. Het is gewoon zo verwarrend allemaal: ik mis haar verschrikkelijk en tegelijk probeer ik dat missen juist, uit automatisme, te verdrukken. Zodra ik haar zie liggen op de prachtige zwart-wit foto, schieten de tranen in mijn ogen en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Net zo verwarrend als al mijn andere gevoelens dus op het moment.

Prachtig meisje, wat ben je mooi.

Zij is de reden dat ik stil kwam te staan. Maar zij is ook de reden dat me kan herpakken en weer doorga. Elke dag opnieuw. En daar kan geen enkele volgende stap iets aan veranderen.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven