Deel 20 | Niemand komt aan mijn kinderen!

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Lief Dagboek,

Wanneer June met een vervelende mededeling naar beneden komt, aarzel ik geen moment. Ik trek haar slippers aan en ren zo snel als ik kan richting de speeltuin. Niemand komt aan mijn kinderen! Maar of dat nu de verstandigste keus was in die situatie..?

Relaxed buitenspelen?

Die middag spelen de meisjes buiten. Ik zit binnen met de laptop op schoot een beetje te tikken, al komt er weinig uit mijn vingers. Dat Ro morgen weer aan de slag gaat, vind ik ergens toch een beetje spannend – ook al weten we allemaal dat het moet. Om me niet te storen, besluit Ro even buiten te gaan kijken bij Rose en May. Hij trekt zijn schoenen aan en loopt naar buiten.

Ik wil eigenlijk weer verder gaan met typen, maar dan komt June verontrust naar beneden. ‘Ik keek net uit het raam en May staat te huilen in de speeltuin. Grote kinderen namen foto’s van haar en dat wilde ze niet.’ Mijn hart zakt vier etages van schrik. Wat is dit ook voor bezopen toestand, dat ze foto’s maken van zo’n klein meisje? Vanuit mijn tenen komt mijn innerlijke leeuwin naar boven. Ik trek haar slippers aan en ren naar buiten – richting de speeltuin.

Nuance!

Halverwege passeer ik Ro. ‘Nuance!’ roept hij me nog achterna, maar ik hoor het niet meer. Helaas. Had ik namelijk één seconde extra gewacht, zou ik hebben gezien dat May met een vrolijke lach op haar fiets zit. Dan had ik bovendien opgemerkt dat de drie betreffende pubers in de speeltuin gewoon met elkaar staan te kletsen en geen kwaad in de zin hebben.

Maar mijn beschermingsdrang neemt mijn logisch denkvermogen over en ik schreeuw: ‘Hé! Stonden jullie net foto’s van mijn dochter te maken?’ Uitdagend steek ik mijn kin naar voren, spuw vuur uit mijn ogen en heb mijn handen demonstratief in mijn zij. Een beetje geschrokken deinst het meisje terug. De jongen naast haar zegt niet-begrijpend dat ze gewoon foto’s maakten van hun vriendin. Dan kijk ik opzij, waar ook May me inmiddels vragend aankijkt. Direct vloeit alle boosheid uit mijn lijf. Shit! Ik vraag nog even voor de vorm en de zekerheid met trillende stem aan ons meisje of alles wel goed gaat met haar, en ze zegt monter: ‘Ja!’

Met het schaamrood op mijn kaken bied ik mijn excuses aan de drie pubers aan. Echt, waar is dat enorme gat in de grond als je het nodig hebt? Zo slecht dit! Had een scene uit een slechte film kunnen zijn: ik als Ma Flodder met woeste houding, op mintgroene Adidasslippers en met de vermoeide blik die me al weken tekent – uitvarend tegen drie onschuldige tieners…

Ik schaam me kapot

De walk of shame richting huis wordt nog erger als Rose me achterna komt. ‘Mama’ roept ze kwaad, ‘je hebt onze nieuwe vrienden weggejaagd!’ Ook Ro kijkt me met een blik aan die boekdelen spreekt. ‘Ik zei het nog,’ begint hij, maar ik wil het eigenlijk niet weten. Ik vind het al gênant genoeg dat ik zo hard richting de speeltuin ben gerend voor een situatie die er eigenlijk niet was.

Thuis reageer ik kwaad naar onze eigen tienerdochter en vraag haar wat ik eigenlijk zelf had moeten doen (hou het maar op de welbekende appel en de boom): ‘Als je nog eens zoiets ziet, kan je dan alsjeblieft nog een paar seconden langer kijken?’ Ze vertelt dat het gewoon zo leek en dat ze zich zorgen maakte, maar ook dat ze niet had verwacht dat ik als een dolleman zou wegstormen. Tja…

De rest van de middag breng ik door in een soort wolk van schaamte, gecombineerd met een gebroken hart. Weet je wat het is, zo leg ik ook later uit aan Ro: ondanks alles wat ik afgelopen maanden voor haar deed, heb ik Nova niet kunnen redden. Dat maakt het des te specialer en waardevoller dat we drie meisjes hebben die wel in ons leven zijn. Maar dat maakt het tegelijkertijd ook veel spannender. Want wat als hen iets overkomt?

Het is iets waar we de rest van ons leven mee moeten leren leven: de wetenschap dat niets een zekerheid is. Zelfs niet als je denkt dat het wel goedkomt. En als ik heel eerlijk ben, is dat misschien wel het moeilijkste van alles…

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven