In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek
Nadat Nova overleed, waren de eerste weken vooral gevuld met slapen, praten, huilen, elkaar vasthouden, nog meer praten en bijkomen van alle emoties. Maar langzaam begint de dichte mist op te trekken. Voorzichtig piepen er af en toe wat zonnestraaltjes doorheen en krijgt ons leven iets meer van zijn oude ritme terug.
Ik krijg weer zin om echt flink op te ruimen. Ook de spullen van Nova. Maar waar ik daar vooraf eigenlijk ontzettend tegenop zie (want dan is haar ‘aanwezigheid’ echt grotendeels weg uit de huiskamer), komt vanzelf het moment dat je niet anders meer kan. Dat is puur gebaseerd op een gevoel trouwens; na ruim een maand merken we dat het zover is voor ons. Moeilijk? Dat valt eigenlijk wel mee. Dacht ik…
Stukje wandelen
Terwijl we de meisjes naar school brengen, stelt Ro voor om samen langs de bakker te gaan en een kleine wandeling te maken. Alles in me – tja, die luie inborst krijg je er niet zomaar uit – neigt naar een flauwe smoes en een moeilijk gezicht, maar ik doe het toch maar wel. Per slot van rekening is het goed weer, is mijn gezelschap leuk en hoeven we geen avondvierdaagse te wandelen.
We gaan een klein stukje rond de vijver verderop, mijn lievelingsstuk om te lopen. Als je daar langs de treurwilgen wandelt, snap ik wel waarom mensen die begin achttiende eeuw in hun romantische tuinen plaatsten. Het heeft inderdaad iets treurigs, biedt je de ruimte om je gevoel te doorleven en geeft tegelijkertijd een bepaalde troost. Ik vraag me dan ook altijd af hoeveel mensen daar gelopen zullen hebben, die, bevangen door de prachtige natuur, hun tranen de vrije loop lieten. Misschien ben ik de enige en denk ik veel te filosofisch, dat zullen we nooit weten. Maar het heeft wel wat.
Tijd om op te ruimen
Dankzij die fijne wandeling heb ik nieuwe energie. Bij thuiskomst trek ik enthousiast de schuurdeur open en begin op te ruimen. Ik zet wat dingen apart die naar het grof vuil en de tweedehands winkel kunnen en krijg de smaak te pakken. Ro sputtert intussen nog tegen. Hij heeft geen zin en gaat een serie kijken, zegt hij. Die ziet de bui natuurlijk al hangen: ik heb zin om op te ruimen en hij moet straks het zware werk opknappen.
Maar goed, zijn verantwoordelijkheidsgevoel is uiteindelijk groter dan zijn weerzin. Al binnen een kwartier staat hij naast me. En waar ik dan altijd probeer de boel zoveel mogelijk binnenshuis te reorganiseren, omdat ik het toch een tikje gênant vind hoeveel spullen er in die schuur opgestapeld liggen, trekt hij zonder enige schaamte alles naar de voortuin. ‘Anders kan je toch niet weten wat je hebt en wat er weg moet?’ Tja… Hij heeft wel gelijk, al hoop ik nog steeds dat er geen bekenden langslopen.
Een gesprekje met onze lieve buurvrouw en overburen later zit de auto propvol en ziet de schuur er weer een beetje toonbaar uit. Het lucht op, net als wanneer ik iets later de oude troep weggooi bij het grof vuil en daarna bij de tweedehands winkel de rest. Hoop trouwens niet dat ze me daar beginnen te herkennen, want in de zwangerschap ben ik – onder bezielende leiding van mijn nesteldrang – ook al drie keer geweest. Over te veel spullen gesproken… Oeps!
De box gaat weg
De grote schoonmaak in de schuur maakt bovendien ruimte voor de volgende stap: de box opruimen uit de huiskamer. In het begin waren we daar helemaal niet aan toe. Het had iets vertrouwds, misschien zelfs iets troostends. Maar hij is tegelijkertijd, sinds het overlijden van Nova, niet functioneel meer en begint me steeds meer in de weg te staan. Uiteindelijk had na June, Rose, May en onze nichtjes nu Nova in de box moeten liggen. Omdat alles anders liep, moet je op een gegeven moment toch afscheid nemen. Al is het maar vanwege de confrontatie, elke dag opnieuw.
Toch vind ik het best spannend als we beginnen, bang dat het nieuwe tranen oplevert. Ro en ik beginnen allebei aan een andere kant en draaien de bovenkant los. We verwijderen de losse plank, en eigenlijk valt het allemaal wel mee, besef ik gaandeweg. Het zijn gewoon handelingen; ergens denk ik nog nuchter dat het natuurlijk ‘scheelt’ dat we Nova niet mee naar huis namen destijds en de box daardoor minder met haar persoonlijk associëren. Weer een horde genomen, denk ik bij mezelf.
Optimistisch trek ik de la open. Hadden we daar eigenlijk nog iets in gestopt? De vraag vliegt door mijn hoofd als het aankleedkussen tevoorschijn komt met daarna een stapel luiers. Mijn hart slaat een keer kloppen over, de tranen schieten in mijn ogen. Ik zie meteen weer voor me hoe ze stil voor me lag, hoe we haar een luier aandeden en voel opnieuw hoeveel pijn dat moment deed. Ro slaat een arm om me heen en ik pak hem voor de zoveelste keer in de afgelopen maand stevig vast.
Stomme klotezooi.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
❤️❤️❤️❤️