In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief Dagboek,
Wanneer de foto’s binnen komen, razen allerlei emoties door mijn lijf. Van nieuwsgierigheid en blijdschap tot angst en onzekerheid. Want wat nu als… Er hangt op de een of andere manier zoveel meer vanaf dan anders; de bevalling en de momenten daarna kan je sowieso nooit terug krijgen, maar in ons geval kunnen we natuurlijk sowieso nooit meer foto’s van ons meisje nemen. En daarnaast is er nog iets: waar je normaal met iedereen foto’s kan delen, moet je het nu eerst vragen. Willen anderen het wel zien?
De foto’s zijn binnen
Die dinsdagmiddag zit ik weer een beetje te werken als er een mailtje binnenkomt. WeTransfer? Het duurt even voor het kwartje valt en ik in de afzender ‘stichting Still’ zie staan. De foto’s van het ziekenhuis zijn binnen. Omdat Ro net een halfuur daarvoor naar boven ging met de mededeling dat hij nog even wilde slapen, zit ik gelijk een beetje ongedurig te wiebelen op de bank. Mijn vingers jeuken om de foto’s te openen, uit nieuwsgierigheid en omdat ik gewoon zo graag ons meisje weer wil zien. Maar tegelijkertijd kan ik het ook niet maken om hem hierbuiten te laten.
Ik app meteen dat de foto’s er zijn en wacht af. Uiteindelijk duurt het een halfuur (en ja, dan duren dertig minuten echt onwijs lang) voor hij het bericht leest – oké, eerlijk is eerlijk, dat gebeurt pas wanneer ik hem wakker maak. ‘Wat is er zo belangrijk?’ vraagt hij direct. Bij het horen dat we de foto’s hebben, is hij even stil. Zwijgend lopen we naar beneden waar ik de map open op mijn laptop.
Wisselende emoties
De zenuwen gieren door mijn lijf. Hoewel het vrijwel onmogelijk is (ik heb de foto’s op de website gezien van andere mensen), ben ik ergens toch een beetje bang dat ze misschien niet zo mooi zijn. Waarschijnlijk vooral omdat je dit moment niet bepaald kan overdoen. En wat als we maar een paar foto’s krijgen? Bovendien voel ik me de laatste tijd best wel weer oké, stel dat ik niet hoef te huilen? Maakt me dat dan een verschrikkelijk, harteloos mens?
Waarom ik me daar zoveel zorgen om maak? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Vermoedelijk ligt de oorzaak vooral in het gebrek aan controle over de situatie – iets waar ik sowieso niet bepaald goed in ben. Met een licht trillende hand klik ik op de foto’s en we laten ze één voor één voorbij komen. Al mijn angsten blijken (natuurlijk) onzinnig.
Binnen een paar seconden stromen de tranen over mijn wangen. Wat zijn de foto’s prachtig. Dit is zo ontzettend dierbaar om te hebben! Onze eigen foto’s van de eerste momenten met Nova verbleken. Ze ligt erbij als een engeltje, zo mooi en zo af. Ik voel opnieuw de zwellende trots. En wat zou ik alles willen geven voor nog één momentje met haar in mijn armen.
Niet veel later klik ik een foto aan waarop Ro zijn arm om me heengeslagen heeft. Ik grijp hem vast, huil keihard en houd mijn andere hand op Nova’s buikje. Het is het moment waarop we haar samen aankleedden, waarop me inviel hoe weerloos ze voor ons lag en waarop ik meer dan ooit miste wat had moeten zijn. De emoties op onze gezichten komt keihard bij me binnen. Ik grijp Ro’s hand vast, snik dat ik haar zo mis.
O lief meisje, wat is het leven soms hard…
Je kleine meisje laten zien aan de wereld
Heel voorzichtig vraag ik in de groepsapp aan vriendinnen of ze wat foto’s willen zien. Ik vind het een lastige vraag. Waar je een pasgeboren baby, die heerlijk slaapdronken tegen je aan ligt, klakkeloos deelt met wie je maar wil, blijf je nu toch iets terughoudender. En dat doet pijn. Je wil net zo graag als iedere andere moeder je kleine meisje delen met anderen, maar door de omstandigheden kan dat niet zomaar: je moet eerst weten of de ander het wel wil en kan zien.
Gelukkig reageren ze direct – net als op alle andere momenten dat ik wil praten: ‘Uiteraard.’ Ik voel me een beetje verlegen wanneer ik ze via de app stuur, gek genoeg, maar tegelijkertijd ook zo ontzettend trots. En, omdat ik sinds Nova’s geboorte probeer minder bewust in het leven te staan, vervolgens stuur ik ook eentje waarop ik Nova in mijn armen heb en huilend naar haar kijk. De liefde in mijn ogen en tranen op mijn wangen zijn zo tegenstrijdig en aan horen tegelijkertijd ook bij deze situatie en periode.
Waarom ik bang was voor mijn eigen (gebrek) aan emoties? Ik heb werkelijk geen idee. Misschien omdat je toch nog steeds een sluimerend schuldgevoel hebt wanneer je lacht? Dat is de beste verklaring die ik ervoor heb. Hoe dan ook, ik heb ons meisje mogen delen op één van de kwetsbaarste momenten in mijn leven, en daar ben ik hen zo dankbaar voor.
Ro en ik klikken het laatste bestand aan in de map. Een filmpje met muziek die niet passender had kunnen zijn…
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
