lief dagboek

Deel 16 | Dingen waar je geen invloed op hebt

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Lief Dagboek,

Eigenlijk gaat het wel oké. Het verdriet is er nog steeds, begrijp me niet verkeerd, maar toch minder dominant aanwezig dan je misschien zou verwachten in deze periode. Ik weet ook eigenlijk niet wat je ervan zou moeten verwachten trouwens, maar je hebt toch het beeld van de gebroken moeder die wekenlang intens treurt om wat had moeten zijn. Zo voel ik me niet continu. Soms lach ik. Soms heb ik op een bepaalde manier vrede met de situatie.

Is misschien ook wel de aard van het beestje. Ik kan voor mezelf uitleggen waarom dit is gebeurd en, hoewel ik Nova zelf nog altijd enorm mis, het is daardoor toch iets beter te plaatsen. Maar, zoals vaker wanneer je denkt dat het allemaal wel prima gaat, er gebeurt vanzelf iets waardoor je weet dat je helemaal nog niet zover bent. Een reality check die in één klap alle pijn weer naar boven brengt die je al die tijd vakkundig op afstand wist te houden…

Bevroren door verdriet

Al die tijd denk ik dat ik best een open boek ben en dat je me alles kunt vragen. Dat komt deels door het schrijven natuurlijk, ik ben zo bezig met Nova en wat de hele situatie met me doet dat ik niet denk dat ik nog verrast kan worden. Maar dan staan we op straat. Ik merk die ochtend aan alles dat ik niet helemaal stabiel in mijn schoenen sta en probeer zo goed en kwaad als het gaat May zonder kleerscheuren naar haar klas te krijgen als iemand me aanspreekt.

Haar opmerking snijdt door mijn ziel. Onbedoeld, maar het doet zo ontzettend veel pijn. Voor het eerst deze week besef ik weer keihard dat ik moeder ben van een pasgeboren dochter die nooit thuis heeft mogen komen. Ik mis het meisje om voor te zorgen – iets dat voorheen onlosmakelijk volgde op mijn zwangerschappen. En dat doet pijn. Van een rauwe soort die je eigenlijk nergens anders van kent. Zij heeft met haar woorden de wond in drie seconden weer helemaal opengetrokken.

Ik mompel haperend iets sarcastisch en draai me snel om voor ik in huilen uitbarst. Wat voel ik me laf en ongemakkelijk. Maar ik kan het niet. Ik kan niet vertellen dat het me kwetst, ook al weet ik best dat het niet eens zo verkeerd bedoeld is als het overkomt. Bevroren door verdriet kan ik niets meer uitbrengen. En omdat de meisjes hier niks van meekrijgen, probeer ik onderweg naar het kleuterplein de brok in mijn keel weg te slikken en mijn tranen te bedwingen. Ik voel me echt alsof ik weer van voor af aan moet beginnen.

In de dagen die daarop volgen ontwijk ik mensen voor de zekerheid maar een beetje. Het is de angst dat een ander me kan raken op mijn kwetsbaarste punt en daar heb ik geen zin in. Bij school draag ik af en toe mijn zonnebril en houd soms fysiek afstand, zodat een praatje minder makkelijk gaat. Dit is de enige manier waarop ik mezelf en mijn gevoelens kan beschermen, tot ik weer voldoende vertrouwen heb om het gesprek aan te gaan.

Dag droombevalling

Een paar dagen later besluit ik dat het tijd is om het bevalbad te komen ophalen. Nog een moment waarop ik minder ver ben dan ik (iets te optimistisch) dacht. Ik stuur een mailtje met onze gegevens, leg de situatie uit en ze regelen een datum. Het hangt vervolgens als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Hoewel het goed is, doet het ook pijn. De confrontatie met die doos in de huiskamer is moeilijk, maar officieel een punt zetten achter je droombevalling is dat ook.

Het is het symbolische afscheid van de bevalling waar ik op hoopte: in alle rust zou Nova ter wereld komen, zou ik haar tegen me aan mogen houden in het nog warme water en haar liefdevol knuffelend welkom heten in ons gezin. En hoewel ik ergens voor haar overlijden intuïtief al aanvoelde dat we dat hele bad niet meer zouden gaan gebruiken, had ik werkelijk geen idee dat het zo definitief zou kloppen. Ondanks dat je er niet aan ontkomt en hij simpelweg terug móet, zie ik er best tegenop. Een tikje nerveus zit ik op de bank, wachtend op DPD.

De jonge koerier lacht vrolijk als ik open doe. Hij heeft geen idee van ons stille verdriet, tilt de doos op en wenst me nog een fijne dag. Glimlachend zeg ik hetzelfde terug en dat was dat. Als de deur in het slot valt, merk ik dat het een stuk minder heftig was dan ik voorheen had verwacht. Maar toch, het is weer een fase die we moeten afsluiten en die ons verder verwijdert van Nova en de zwangerschap. Ik merk aan alles dat het er ongewild allemaal toch meer inhakt dan ik wil toegeven.

Een achtbaan

Deze dagen waren opnieuw een achtbaan van emoties. Waar je eerst denkt dat het eigenlijk wel lekker gaat en je je steeds beter voelt, haalt je diepe verdriet je alsnog in. Er valt geen pijl op te trekken. En anders dan wat je verwacht, zijn het in ons geval niet zozeer de situaties waarvan je het verwacht (zoals de bevalling of crematie) die verschrikkelijk zwaar vallen, maar juist de dingen waar je geen vat op hebt: een opmerking, het ophalen van het bad of opruimen van spullen. Waarschijnlijk omdat je je daar minder goed op kunt voorbereiden.

Het is inmiddels donderdagavond. De kleintjes liggen op bed, June komt thuis van dansen en we zetten I can hear your voice op. Het lijkt me ontzettend leuk, maar al bij de uitleg van het programma dommel ik weg. Al snel tikt Ro me zachtjes aan en zegt dat ik beter op bed kan gaan liggen. Hij heeft gelijk. Ik poets snel mijn tanden, kleed me om en ga liggen, waarna ik vrijwel meteen in een diepe slaap val. Ik ben zo verschrikkelijk moe dat ik bijna niet droom.

Net als de eerste dagen na de bevalling eigenlijk. Overmand, maar vooral ook oververmoeid door de emoties.

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *