In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief Dagboek,
Van nature ben ik geen beweger. Als jong meisje zat ik stiekem al het allerliefst tegen de verwarming geplakt met een goed boek en dat is er in de loop van de jaren niet beter op geworden. Dat ik inmiddels een zittend beroep heb, mag dus geen verrassing zijn: zeker ’s winters zit ik erbij als een echte couch potato met mijn laptop op schoot, nog net niet in een oerlelijke snuggie – maar het zit er niet ver vanaf.
Nou goed. Het beeld mag duidelijk zijn. Toen iemand na het overlijden van Nova suggereerde dat wandelen goed voor me zou zijn, bedankte ik hem vriendelijk. Leuk idee, en ik snap helemaal dat het anderen helpt. Maar mijn lijf is met haar volle rondingen helemaal niet gemaakt om lekker door te stappen in de kou. Dat hoort thuis op de bank met een koekje in mijn mond. Dacht ik. Tot er toch ineens een flinke wandeling op mijn pad kwam…
Spontaan wandelen, mede dankzij corona
Over de hysterische wandeling vertelde ik jullie al eerder in dagboek 9, toen ik in een recalcitrante bui richting het park stormde met net anderhalve postnatale week op de teller. Misschien niet heel handig. Maar ergens bleek daar toch het zaadje gelegd voor mijn eerste echte wandeling daarna.
Junes tante appt me en vraagt hoe het gaat. Ze weet van die eerdere wandeling, omdat we het daar laatst nog over hadden, en vraagt of ik misschien zin heb om samen te gaan lopen. Zelf is ze ook nog herstellende, dus heel gek zullen we het niet maken, maar gewoon even eruit zijn… Het lijkt me een fijn idee. Door corona zijn alle horecagelegenheden dicht, dus dit is ook eigenlijk even de enige manier om elkaar te kunnen zien en echt te kunnen bijpraten.
Die ochtend trek ik de beste schoenen aan die nog in mijn kast liggen: witte gympies die ik eigenlijk heb afgetrapt tijdens de zwangerschap. Ze heeft een thermosfles voor me gevuld met een heerlijk zoete chai latte thee en zonder echt einddoel beginnen we te lopen vanaf Barendrecht. Al snel lopen we door de natuur. Links van ons staan schapen een beetje lodderig voor zich uit te staren, rechts is de rivier af en aan te zien.
Therapeutisch wandelen en een regenboog
De rust valt over ons heen en al lopend praten we. Ik een tikje hijgend, omdat mijn conditie natuurlijk best miserabel is en ik nog steeds niet heel lang geleden ben bevallen – iets dat ik regelmatig vergeet. Waarschijnlijk omdat je simpelweg geen baby’tje hebt om te kunnen verzorgen, denk ik, en misschien ook een soort natuurlijke zelfbescherming om de scherpe randjes van je pijn af te halen. We praten over de afgelopen weken, de bevalling, crematie en herfstvakantie. Ik vertel hoe ik me voel en langzaam maar zeker merk ik dat ik me veel beter voel.
Haar luisterende oor is zoveel waard. De natuur doet daar nog een rustgevend schepje bovenop. We gaan even zitten om een croissantje te eten en kijken dan pas echt hoever we hebben gelopen: inmiddels zitten we bijna in Zwijndrecht (voor wie het niet kent: dat is bijna vierenhalve kilometer verderop). Tijd om terug te gaan! Even lijkt het nog spannend te worden: de lucht betrekt snel en op een kleine regenboog na, belooft het weinig goeds.
Maar het valt mee. Het onweer waar we even bang voor waren, blijft uit en op een paar spatjes na is het nog droog wanneer we bij de auto terugkomen. De afgelopen ruim twee uur hebben we zo’n negen kilometer gewandeld, eindeloos kunnen praten, foto’s gemaakt onderweg, gelachen en gezwegen. Mijn voeten zijn ijskoud en doorweekt, mijn lijf doet een beetje zeer, maar ik voel me echt stukken beter dan toen we vertrokken. Sterker nog, ik kijk zowaar uit naar de volgende wandeling!
Een tweede kans
Ze zeggen weleens dat een heftige gebeurtenis je leven onomkeerbaar verandert. Inmiddels kan ik zeggen dat het klopt. Sinds Nova overleed, kijk ik inderdaad anders naar dingen. Ik geniet intenser van het leven op de goede dagen, maak bewust tijd voor wat écht belangrijk is, zet onnodige onzekerheden en zorgen sneller opzij, en probeer bovendien veel sterker naar mijn gevoel te luisteren.
Ons kleine meisje trapte op een rem die ik eigenlijk zelf al veel langer geleden had moeten intrappen. En hoewel ik met alles in me liever had gezien dat deze omslag in ons leven niet nodig was geweest om me dat te doen inzien, besef ik me ook dat ik op een bepaalde manier een tweede kans kreeg op het leven.
Dankzij haar.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Wauw. Mooi om dat inzicht te krijgen en dat het wandelen echt helpt en je het daardoor ook vaker doet.
Wandelen helpt mij ook en toch doe ik het weer te weinig. Die drempel om alleen te gaan is groot. En anderen zijn aan het werk als ik wil wandelen. Is ook maar gewoon een smoesje die ik tegen mezelf zeg natuurlijk.