In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief Dagboek,
Het is de maandagochtend na de herfstvakantie. Vandaag gaan we weer beginnen met het normale leven: Ro en ik willen de kinderen zelf naar school brengen. Of dat verstandig is? Tja, dat weet je natuurlijk nooit vooraf. Maar Ro en ik voelen allebei aan alles dat we niet meer zo afhankelijk willen zijn. En op het moment dat je dat ervaart, zal het wel goed zijn. Toch?
Uiteindelijk is er geen handboek voor deze periode. Je doet waarvan je denkt dat het goed is; de enige manier om te ontdekken waar je grenzen liggen is door ze op te zoeken. Maar weet je? Aan het einde van de dag ben ik blij dat we deze stap hebben gezet. Meer nog dan waar ik eigenlijk op hoopte.
Zo snel alweer?
Eigenlijk hou ik er helemaal niet zo van om in de volle aandacht te staan. Heel anders dan onze energieke dochter Rose trouwens haha, maar dat terzijde. In dit geval ontkom je daar niet aan. Omdat de zwangerschap in zo’n laat stadium pas misging, weet iedereen er al van en je weet dus ook dat alle ogen, al dan niet zijdelings, op je gericht zullen zijn wanneer je weer op het plein staat. De optie om het nieuws (nog even) voor je te houden tot je zelf toe bent aan een goed gesprek, is er nu simpelweg niet.
Meerdere mensen in onze omgeving geven daarom aan dat het oké is om nog even te wachten en dat je nog helemaal niet zo snel terug naar school hoeft. De moeder die de meiden voor de vakantie dagelijks naar school bracht, sluit zich daarbij aan en vertelt dat ze het met liefde nog even van ons overneemt. Maar Ro en ik staan er eigenlijk allebei hetzelfde in. De pleister moet een keer worden losgetrokken. En hoe langer dat duurt, hoe moeilijker het uiteindelijk allemaal wordt waarschijnlijk. Een beetje ritme kan bovendien ook geen kwaad, denken we allebei. Kortom, tijd om ons leven weer een beetje op te pakken.
Make-up als masker
Toch is je iets voornemen heel anders dan de praktijk, zo blijkt die maandagochtend. Waar ik eigenlijk rustig had willen starten, haalt het gezinsleven je weer in. Rond half 6 krijgen Rose en May knallende ruzie, waardoor waarschijnlijk niet alleen wij, maar ook onze buren rechtop in bed zitten. Bijna alsof ze aanvoelen dat het een spannende dag is.
Ondanks de goede start bij het kinderfeestje van vorige week, zie ik er nu toch een beetje tegenop om iedereen weer te zien. Want hoe zullen anderen reageren? En, ook belangrijk, hoe is dat andersom? Ik zit namelijk minder lekker in mijn vel en heb er niet zo’n trek in om op het schoolplein in huilen uit te barsten. Ook al weet ik best dat tranen erbij horen, als je een klein beetje controle kan uitoefenen op het delen van je verdriet, dan kies ik toch liever voor een andere plek dan onder het toeziend oog van zesjarigen.
Bij het opstaan, besluit ik daarom maar gewoon vol in de make-up te gaan. Niet dat ook maar iemand het je onder deze omstandigheden kwalijk zal nemen als je er verlept bij loopt (in de yogabroek waarin je al een paar weken leeft), maar het doet mentaal iets voor je. Ik wil liever met opgeheven hoofd het schoolplein op kunnen lopen dan dat het intense verdriet van je gezicht afdruipt, zeg maar. En het werkt. Dat het vervolgens regent en er weinig van mijn concealer blijft zitten, mag de pret niet drukken 😉
Het ritme is zo welkom
Terwijl de kinderen enthousiast voor ons uitrennen, zucht ik diep en vertrek mijn mond een beetje. Ro kijkt me aan. ‘Je mag terug als het nog te vroeg is?’ drukt hij me op het hart. Ik schud mijn hoofd. Nee, dit is iets dat we samen moeten doen. En als hij dapper genoeg is om door te lopen en alle ouders te zien, dan kan ik hem daarin niet alleen laten staan. Bovendien kwam ik gisteravond zelf nog tot de conclusie dat het een keer moet gebeuren.
Ergens blijft het gissen of je de juiste keuzes maakt. Er is geen handboek voor rouw, niemand kan je vertellen wat voor jouw unieke situatie werkt en de enige manier om erachter te komen of je beslissing goed is, is door hem te maken. In mijn achterhoofd weet ik als geen ander dat nog veel langer afhankelijk moeten zijn, niet bij ons past.
Bovendien voelt het prettig om je leven weer een beetje op de rit te krijgen, zeker voor de kinderen. Want dat hun zusje helaas is overleden, daar hadden we geen invloed op. Op de manier waarop we hiermee omgaan wel. Althans, zolang we ertoe in staat zijn, geven we hen liever zoveel mogelijk stabiliteit en regelmaat. In de hoop dat ze naast hun eigen verdriet niet heel erg bezig hoeven te zijn met dat van ons.
Daarom is het des te fijn dat het op school weer bijna als normaal voelt. Ik krijg een hele lieve, snelle knuffel van een moeder. Een ander begint een klein praatje en een derde lacht lief en begripvol naar ons in het voorbijgaan. Wanneer we naar huis lopen, zijn we allebei opgelucht. Opgelucht en dankbaar, omdat iedereen er zo natuurlijk mee omgaat. Het is er wel, maar overheerst niet gelukkig!
Vandaag is het leven voor het eerst sinds tijden weer even een beetje normaal.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock