Deel 10 | Het ziekenhuis belt met nieuws

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Lief Dagboek,

Het is woensdag, halverwege de herfstvakantie, en onze zesjarige zit aan tafel met haar fruit als de telefoon gaat. ‘Wie is het, mama?’ roept ze een paar keer enthousiast door het gesprek heen, maar ik hoor haar stem alleen nog maar vaag, op afstand. Ik heb de arts aan de lijn. Ze heeft de uitslagen van de onderzoekjes die ze bij Nova hebben uitgevoerd en weten inmiddels waardoor het misging.

Mijn hart zakt vier etages. Waar ik net nog best vrolijk aan tafel zat, vliegt de realiteit me direct aan. Wil ik dit weten? Ja natuurlijk wel, maar ergens misschien ook niet. En wat kunnen we met deze informatie? Wat als het iets erfelijks is en onze andere meiden hier later rekening mee moeten houden?

Onderzoeken na overlijden

Toen ze ons in het ziekenhuis vroegen of we bepaalde zaken wilden laten onderzoeken, was ik eerst een tikje sceptisch. De kans dat ze daadwerkelijk een oorzaak vinden voor het overlijden van baby in je buik schijnt vrij klein te zijn. Eigenlijk wilde ik me- en onszelf daar vooral tegen beschermen. Want wat nu als je hoopt op een antwoord dat niet komt? Moet je daar dan opnieuw een plekje voor zoeken? Is het niet extra verwarrend? Anders gezegd lijkt zo’n situatie me vooral nieuwe vragen oproepen, terwijl je zonder onderzoek wellicht sneller vrede hebt?

Toch besloten we halverwege de dag om wel bijna alle onderzoeken te laten verrichten (zoals het controleren van de placenta en de navelstreng). Alleen obductie, waarbij ze daadwerkelijk in het lijfje gaan kijken, sloten we uit. Wie weet had dat nog iets toegevoegd, maar het idee vonden we allebei zo akelig dat we eensgezind nee zeiden.

Er is een oorzaak gevonden

Goed, terug naar het telefoongesprek. Het horen van een vertrouwde stem rakelt allerlei emoties op. De arts legt uit dat ze toch iets hebben gevonden: mijn placenta werkte niet voldoende en bevatte ontstekingen. Iets dat in principe iedereen zou kunnen overkomen, vertelt ze. Kortom, we hebben – plat gezegd – dikke pech gehad. Je bent ‘de statistieken’: iemand moet aan de verkeerde kant van de medaille staan en nu zijn wij dat. Verder bleek uit het onderzoek dat Nova kort voor het moment dat haar hartje onvindbaar was, is overleden.

Bij het ophangen stromen de tranen over mijn wangen. Had ik niet gewoon eerder aan de bel moeten trekken? Ben ik afgelopen maanden ziek geworden zonder het te weten? Terwijl de gedachten door mijn hoofd razen en ik het liefst heel hard zou schreeuwen van onmacht, slaat Rose een armpje om me heen. ‘Ik hou van jou, mama,’ zegt ze. Door de tranen heen glimlach ik onwillekeurig toch weer. ‘Ik ook van jou, lief!’ Wat heb ik toch een lieve meisjes. En wat had ik Nova daar graag bij gehad.

Schuldgevoel? Nee, ik moet het loslaten

Later die week bespreek ik mijn zorgen met de verloskundige en met een goede vriendin. Allebei vertellen ze me dat schuldgevoel geen nut heeft. Ook omdat dit soort complicaties over het algemeen kunnen zorgen voor een ziek kindje: ‘Je weet gewoon niet of ze het anders wel zou hebben gered.’ Ik ben blij met hun eerlijkheid. Want weet je wat het is? Op de een of andere manier maakt deze uitslag voor mij (en eigenlijk voor iedereen die dichtbij staat) dat de situatie gewoon beter te plaatsen is. Uiteindelijk leef ik liever zelf voor altijd met dit verdriet dan dat ons meisje wel geboren was en altijd pijn zou hebben gehad.

Verder dringt tot me door hoe alles op zijn plek valt. Per slot van rekening voelde ik vrij laat in de zwangerschap pas een gegronde twijfel aan de goede afloop, in plaats van een vaag gevoel zoals daarvoor. Hadden we op het moment van twijfel (in de week van haar overlijden) contact gezocht, dan had ze het hoogstwaarschijnlijk ook niet gehaald. Ongetwijfeld hoort dit trouwens ook bij rouw: zoeken naar redenen om alles te kunnen plaatsen, zodat het verdriet minder pijnlijk is. Het helpt echter wel voor ons.

Maar het prettigst van alles? Eindelijk is het knagende schuldgevoel écht weg.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

4 gedachten over “Deel 10 | Het ziekenhuis belt met nieuws

  1. Dit heb je zo mooi verwoord…..hier zijn geen woorden voor……wat ben je een sterke vrouw en misschien kun je het nu beter een plaatsje geven….maar Nova is voor altijd bij jullie in jullie hart en daar zal ze blijven, Bedankt dat je dit hebt willen delen. Wellicht besef je het niet maar je helpt er ook andere mensen mee hun verdriet te verwerken. Ik zelf heb 35 jaar geleden een miskraam gehad maar daar werd niet over gebabbeld in die tijd, dat kon niet en dat mocht niet , maar ook ik zal die dag nooit vergeten.

    1. Dank je wel lieve Nicole!
      Wat rot dat je daar alleen doorheen hebt moeten gaan. Wat dat betreft gingen die dingen vroeger zo anders, heftig hoor. Snap dat je die dag nooit vergeet, het blijft toch iets dat je je hele leven moet meedragen.

  2. Het klinkt zo stom om te zeggen maar wat fijn dat er een oorzaak gevonden is. Zo kan het wellicht beter een plekje krijgen. En dat schuldgevoel, goed dat het weg is want niemand heeft er schuld aan. Wat je al zei dikke pech. Wat hadden we het graag anders gezien, je lieve meisje bij jullie. Maar wat zal ze op jullie neerkijken met niets anders dan liefde en trotsheid.

    1. Nee hoor, ik vind het niet stom klinken. Het is inderdaad precies zoals het is. Daardoor kan je alles iets beter plaatsen.
      Dank je wel voor je superlieve woorden <3

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven