Deel 1 | Van Bypass tot een hartje dat stopt

In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de eerste periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.

Inhoud Verberg

2 Mijn vader krijgt een bypass

2.1 Toeleven naar de bevalling

3 Ze beweegt minder

4 Het blijft stil

Lief dagboek,

Ik neem je even mee terug naar de weken voor de bevalling. Ons leven stond namelijk eigenlijk toen al op zijn kop. De gruwelijke ironie van het leven maakte dat binnen een paar weken tijd mijn vader eerst naar het ziekenhuis moest voor een operatie om zijn hart weer gezond te maken. En dat niet veel later, ergens middenin de drukte en chaos die kwamen kijken bij zijn herstel, een piepklein hartje ermee stopte.

Mijn vader krijgt een bypass

Halverwege juli belt mijn vader op – iets dat hij de laatste jaren bijna alleen maar deed wanneer een familielid was overleden. Gekscherend wil ik hem daarom vragen wie er nu weer dood is, maar iets zegt me dat dit niet het moment is voor grapjes. En dat blijkt een goede inschatting. Een halfjaar nadat mijn moeder een hartinfarct kreeg, blijkt hij het nu zelf aan zijn hart te hebben.

Op het moment dat hij belt, komt hij net terug van de poli met het nieuws dat hij een vernauwing heeft in de kransslagader. Waarschijnlijk krijgt hij stents. Verslagen hang ik op. Want even eerlijk: hoe kan dit? Mijn vader sportte tot de lockdown drie tot vier keer per week intensief op de sportschool, wandelt nu dagelijks een flink stuk en voetbalt nog steeds. Hij is vierenzestig jaar en (veel) fitter dan ik. Dit voelt zo oneerlijk! En dat gevoel neemt toe wanneer we enkele weken later horen dat hij geen stents krijgt, maar een bypass operatie.

‘Dit is wel een zwangerschap om nooit te vergeten,’ zeg ik hoofdschuddend tegen Ro. Eerst tien weken thuis met de kinderen door corona, dan afwachten hoe dit allemaal gaat lopen. En het is ook niet zomaar voorbij. Want de hele zomervakantie houden we rekening met zijn op handen zijnde operatie, maar het duurt uiteindelijk tot mijn zevenendertigste week in de zwangerschap. Dan belt het ziekenhuis pas met de verlossende mededeling. Het is zover: hij kan geopereerd worden.

Toeleven naar de bevalling

Intussen ben ik zelf ook natuurlijk bezig met de bevalling, die nu elk moment zou kunnen plaatsvinden: de jongste twee kwamen immers ook rond deze termijn ter wereld. Het is onwerkelijk. Aan de ene kant aken we ons zorgen om mijn vader, aan de andere kant kijken we enorm uit naar Nova. Dat maakt ook dat alles in een soort rare roes verloopt.

Achteraf vraag ik me af of je daardoor misschien minder oog hebt voor bepaalde signalen – al blijft dat natuurlijk koffiedik kijken. Het is waarschijnlijk meer een poging om vat te krijgen op een situatie die verschrikkelijk ongrijpbaar is (en blijft).

Hoe dan ook, gelukkig gaat alles goed en mijn moeder belt me direct na de operatie. In de dagen die daarop volgen, knapt mijn vader boven verwachting snel op. Opgelucht bedenk ik dat hij nu in elk geval echt van zijn zesde kleinkind kan gaan genieten straks en misschien al sneller dan verwacht met haar kan knuffelen. Komt alles toch nog goed.

Ze beweegt minder

De week voor de bevalling lijkt echter alles anders. Ik maak me een beetje zorgen, omdat Nova iets minder lijkt te bewegen. Pas wanneer ik het hartje stevig hoor kloppen, die dinsdag tijdens mijn inmiddels wekelijkse controle bij de verloskundige, haal ik weer opgelucht adem. Zie je wel: komt gewoon omdat ze nog niet geboren is. Ik relativeer het ook: bij die anderen had ik door hun vroege geboorte helemaal geen tijd me hier druk om te maken.

Toch laat het me niet helemaal los. De woensdag daarop lijkt ze bovendien even helemaal weg te zijn en slaat een soort verpletterende angst toe, die pas verdwijnt als ik haar in de vroege avond weer flink voel trappen. Maar donderdag is het wel echt mis. Rond 14.00 uur vraag ik me af wanneer ik haar eigenlijk voor het laatst voelde. Was het die ochtend nog, tijdens het ontbijt? Later? Of… Ik heb geen idee meer. Mijn hart doet letterlijk pijn van de ongerustheid en ik ga op de bank liggen. Zachtjes zing ik voor haar ‘ons’ liedje, waar ze normaal op reageert, maar het blijft rustig. Te rustig.

Zodra Ro thuis is, bespreek ik mijn zorgen met hem. ‘Bel de verloskundige anders?’ Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik durf het niet. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat zij zal bevestigen wat ik nu eigenlijk al weet. Tegelijk besef ik ook dat weglopen voor de situatie geen zin heeft. Als haar hartje echt is gestopt, dan kunnen we daar niets meer veranderen.

Het blijft stil

De verloskundige is snel bij ons. Zodra de doptone over mijn buik glijdt heb ik even hoop, maar het blijft stil. Heel even lijkt er toch hartactie te zijn, maar dat blijkt mijn eigen hart te zijn dat op volle toeren klopt. Het verdriet draait zich als een wurgslang om mijn keel heen en laat me niet meer los. Ik kijk Ro even aan die precies hetzelfde voelt en weet. Dit is niet goed.

In een roes hoor ik de verloskundige zeggen dat we naar het ziekenhuis gaan voor een echo: ‘Er zijn twee mogelijkheden. Misschien kan ik het hartje niet vinden. Maar het kan ook dat het gestopt is met kloppen.’ Haar rustige stem helpt me gek genoeg toch om me een beetje te herpakken en op de automatische piloot de auto in te stappen. Onderweg doe ik een schietgebedje voor kracht om dit te kunnen dragen. Van binnen weet ik dat de echo straks zal bevestigen wat ik intuïtief al voelde en waar ik eigenlijk de hele zwangerschap bang voor ben geweest.

Ons meisje leeft niet meer.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Lees hier de andere delen van het dagboek

Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock