Toen ik begon aan het terugblikken op 2024 ontdekte ik dat ik vooral een paar heftige momenten wilde benoemen. Zoals toen een vriendin compleet onverwachts kwam te overlijden. De scheiding natuurlijk, maar ook het moment waarop ik mentaal onderuit ging. Toch wil ik ook graag iets positiefs delen. Want 2024 staat ook symbool voor groei, levenslessen en een fijne combinatie van weerbaarheid en doorzettingsvermogen. Die levenslessen wil ik graag met jullie delen.
Nieuwe baan
Het was 2009. Mijn driejarige dochter ging wekelijks naar haar vader toe en in het weekend stond ik daardoor regelmatig in een kroeg of discotheek. Ik vond het heerlijk, maar ergens sluimerde ook de wens om achter de bar te staan. Dat leek me geweldig: lekker feesten, werken met mensen en nieuwe vrienden maken. Toch deed ik het niet. Ik was moeder. Bovendien, zo verzekerde een goede kennis me, in de horeca gaan, betekent in de praktijk vooral keihard werken en vieze klusjes doen. Ik liet mijn wens voor wat het was.
Tot afgelopen zomer. Begin juni zag ik al een poster bij één van mijn favoriete plekken hangen waarop de oproep stond om hier te komen werken. Kort voelde ik mijn wens van toen weer opflakkeren. Maar goed, we waren drie kinderen verder en was ik niet te oud? Was het geen nostalgische bevlieging? Ik besloot het de tijd te even. Als ik een paar maanden later nog steeds wilde, kon ik altijd gaan solliciteren.
Lang verhaal kort: eind oktober ging ik langs voor mijn sollicitatiegesprek. Ik mocht beginnen. Stikzenuwachtig, hernieuwd onzeker over mijn kunnen, maar met frisse moed ging ik langs. En al voelde ik me die eerste avond vooral in de weg staan en een kluns, omdat ik al in het eerste uur een flesje liet vallen, toch kwam ik met nieuwe energie thuis omdat ik zelfs al een paar bestellingen aan de tafels had gebracht. Inmiddels zijn we anderhalve maand verder en voel ik me zo blij. Het werk is geweldig, de collega’s gezellig, en zelfs de zwaardere klussen maken me niks uit. Wat leef ik hiervan op, na jarenlang als een kluizenaar te hebben gewerkt.
Mijn les? Je bent nooit te oud als iets goed voelt. Onzekerheden mogen er zijn, maar je nooit belemmeren als je iets echt wil. Geniet met volle teugen en doe het gewoon. Ook, of juist, als je het spannend vindt. Vaak valt het namelijk allemaal wel mee als je er eenmaal voor gaat.
Buiten je comfortzone gaan
God, wat houd ik van mijn comfortzone. Zodanig dat ik me ooit in een column hardop afvroeg of het wel nodig is om die te verlaten – wat de extraverte internetgoeroes van deze tijd maar al te graag prediken. Toch moet ik enigszins terugkomen op mijn eerdere woorden. Soms is het namelijk wel degelijk nuttig om je comfortzone even te laten voor wat het is, omdat daarbuiten de echte winst te behalen valt.
Ik grijp hierbij even terug op mijn werk. “Je begint achter de bar, vaak zo’n twee weken, en daarna ga je bestellingen opnemen in de zaak.” De eigenaar legde uit hoe ze te werk gingen, ik knikte dapper, maar voelde intussen de onzekerheid groeien. Zonder enige ervaring in de horeca al meteen bestellingen opnemen? De klanten adviseren over speciaalbieren en wijnen, terwijl ik de kaart nog niet kende? Iemand bedienen zonder te kunnen lopen met een dienblad? En wat als iemand onaardig zou doen..?
De vragen buitelden over elkaar, ik vond het allemaal doodeng. Toch weet ik dat zoiets je niet moet tegenhouden. Ik ben niet aangenomen als alleskunner, maar als beginner – besefte ik. Ik mag fouten maken, zolang ik ze maar oplos. En zolang ik maar mijn schouders eronder zet en ga leren wat ik nog niet kan. Nog steeds zit ik in dat leerproces, maar wat ben ik ook blij dat ik zie dat ik mijn imperfectie tegenwoordig kan omarmen en niet de hele uitdaging ontwijk, omdat ik geen expert ben.
Mijn les? Durf imperfect te zijn. Durf uit te spreken dat je iets spannend vindt of nog niet kan, vraag collega’s om hulp en kijk eventueel bij hen het trucje af. Los je eventuele fouten op en neem de lessen mee naar de volgende keer. Evalueer jezelf en groei in wat je doet. En omarm je innerlijke Pippi Langkous: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”
Grenzen stellen
“Een nee tegen een ander is een ja tegen jezelf.” Eigenlijk vind ik dat zo’n uitspraak om te kotsen, een cliché ‘dat ik zelf ook wel had kunnen bedenken’. En toch klopt het echt. Hoe moeilijk het soms ook is en hoeveel onbegrip het je misschien oplevert, wanneer je je eigen grenzen niet bewaakt, doet niemand het.
In mijn column van afgelopen dinsdag, waarin ik vertel dat ik de bodem raakte, beschrijf ik hoe dit me tegelijkertijd vormde. Nee, het is allerminst leuk om ergens onderuit te gaan en te beseffen dat je het niet meer alleen kunt en dat je nergens nog plezier uit lijkt te halen. Maar wat is het tegelijkertijd waardevol om je grenzen te gaan ontdekken en te leren respecteren. Dat wanneer je aan je lijf voelt dat iets te veel is, dat je dat uitspreekt en bij jezelf blijft. In eerste instantie probeerde ik iedereen nog te overtuigen dat het echt kut ging, inmiddels kan ik ook dat loslaten. De mensen die dichtbij staan, weten het echt wel. Ik kan niet anders.
Mijn les? Wat niet gaat dat gaat niet, om er nog maar een wat flauw cliché tegenaan te gooien. Wanneer ik een betere moeder wil zijn voor de kinderen, moet ik vasthouden aan mijn eigen grenzen. Een ander hoeft dat niet te snappen, zolang ik maar weet dat mijn eigen intenties zuiver zijn en dat ik mijn batterij moet opladen om aan anderen te kunnen geven. Dat alleen ik weet hoe ik die batterij oplaad en dat ik niemand verantwoording verschuldigd ben. Met name dat laatste vind ik nog weleens lastig, maar is noodzakelijk.
Houd het bij jezelf
Voortbordurend op het stukje hiervoor: ik had altijd sterk de neiging om iedereen te willen overtuigen van mijn verhaal. Zeker als het gaat om opgeven of ergens niet aan kunnen meedoen. Ik wilde dat anderen écht wisten dat ik niet zomaar afhaakte. Afgelopen jaar voelde ik, eigenlijk opnieuw, dat je soms simpelweg niet kunt. En dat de buitenwereld toch wel een mening over je heeft en over hoe jij je leven inricht. Sommige mensen zijn niet te overtuigen en dat hoeft dan ook niet.
Steeds vaker lukt het me om te zeggen dat iets niet kan en vervolgens los te laten wat mensen daar allemaal van zouden kunnen vinden. Dat ze het misschien vreemd vinden dat ik ieder weekend achter de bar sta, soms pas na vijven mijn bed in rol, maar het doordeweeks niet kan opbrengen om kinderen te laten spelen. Dat mag. Ik begrijp het zelfs enigszins, maar het verandert niets aan de situatie zolang ik achter mijn eigen keuzes sta.
Mijn les? Accepteren dat je niet iedereen tevreden kunt houden, is een groot goed. Zodra je beseft dat mensen iets van je mogen vinden en dat het niet aan jou is om hen te overtuigen, kan je iets loslaten. Tja, ik maak fouten, ik zal wellicht soms onlogische keuzes maken of gedrag vertonen dat vraagtekens oproept. En dat is oké. Ik hoef niet langer de buitenwereld te overtuigen, als ik maar weet dat mijn binnenwereld klopt. Scheelt een boel stress, kan ik je zeggen.
Wat ik eigenlijk wil
Jarenlang cijferde ik mezelf best wel weg. Ik paste me aan anderen aan, omdat dat de makkelijkste weg leek. Overigens niet bewust; veel gebeurde gewoon. Pas toen ik afgelopen jaar op mezelf kwam te staan na ruim tien jaar lang in een relatie te hebben gezeten, doemde de hamvraag op wat ik nu eigenlijk wilde. Eerlijk gezegd had ik werkelijk geen idee.
Nog steeds vind ik het lastig, maar nu de maanden vorderen, merk ik steeds vaker dat ik zelf een idee heb over hoe ik iets wil oplossen – zonder dat met anderen te overleggen. Wat ik fijn vind, waar ik zin in heb, hoe ik mijn eigen leven wil vormgeven. Dat voelt soms eng, omdat je op een soort ongebaand pad moet lopen om zelf de weg te zoeken. Zeker omdat ik nogal eens verdwaal. Maar ook bevrijdend. Omdat ik voor het eerst in mijn leven omarm wat komt en voor mezelf kan beslissen of iets inderdaad bij me past of helemaal niet. Zonder dat gevoel van een ander te hoeven laten afhangen.
Mijn les? Denk regelmatig na over wat je voelt. Vind je iets fijn of juist niet? Wat zegt je onderbuik? Waar word je vrolijk van? Door op onderzoek te gaan, leer je jezelf beter kennen en dat maakt echt een verschil op dagelijkse basis. Ik probeer mijn valkuilen steeds beter te doorgronden en bewust te zijn van de momenten waarop ik in oud gedrag lijk te vervallen. Ik durf assertiever te zijn, mijn mening te geven en niet altijd maar mee te veren, omdat ik de ander nu eenmaal zo goed begrijp. Nee. Soms mag ik kiezen en dat lukt steeds beter.
Welke lessen neem jij mee uit het afgelopen jaar?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©Svitlana Sokolova – Shutterstock