Mensen verbreken hun relaties tegenwoordig sneller dan vroeger en het aantal echtscheidingen rijst de pan uit; de cijfers liegen er niet om. Zelf ben ik ook 1 op de 3: mijn oudste dochter is onderdeel van een gebroken gezin. Maar is de koek tegenwoordig echt sneller op? Of luisteren we nu gewoon beter naar de gevoelens waar vroegere generaties jarenlang onder gebukt gingen?
Rory schreef hierover laatst een sterk stuk met de fantastische naam ‘Postnatale recessie’. Ze stelt hierin een terechte vraag: gaan sommige mensen niet te snel uit elkaar? Of hadden ze wellicht beter moeten nadenken voor ze aan kinderen begonnen? Want als je zoekt naar die welbekende vonk, dan is die weleens lastig te vinden tussen de poepluiers, het slaaptekort en miscommunicatie. Om dat de reden te laten zijn om elkaar te verlaten of stiekem met een ander aan te pappen, is simpelweg stom. Vooral omdat je op dat moment niet de gebruikelijke versie van jezelf bent. Geef het een paar jaar en alles is weer op de rit. Toch?
Het antwoord op die vraag moet ik haar schuldig blijven. Als geen ander weet ik dat kleine irritaties gemakkelijk kunnen uitgroeien tot ergernissen van apocalyptisch formaat wanneer je veel te weinig slaapt. Je zou inderdaad kunnen wachten tot je op een bepaald punt komt en de rust weder keert. Aan de andere kant is dat soms helaas niet de oplossing. Onze houdbaarheidsdatum was echt verstreken toen we uit elkaar gingen. Eigenlijk al langer dan we misschien wilden toegeven. We waren jong, hadden andere ideeën over hoe we ons leven wilden invullen en pasten – bij nader inzien absoluut niet bij elkaar. Dat was niet veranderd door een paar jaar te wachten.
Of er dan echt sprake is van een koek die op is? Ja. Bij ons wel. En ergens denk ik dat dit voor veel stellen geldt. Je kunt veel dingen vooraf verzinnen over het ouderschap, maar dat matcht zeker niet altijd met de praktijk. Het krijgen van kinderen verandert je leven op een manier die je vooraf niet kunt bedenken en daardoor kan het ouderschap dus echt een dealbreaker zijn. Denk aan de situatie waarin hij vooraf enthousiast was over de baby maar in de praOde aan de alleenstaande moeder: je doet het zo goed!ktijk zijn bed niet uitkomt voor de nachtvoedingen. Of misschien komt het hele huishouden op jouw schouders terecht, net als de opvoeding en je betaalde baan. Dat kan dermate zwaar vallen dat je op een bepaald punt beseft dat hij zo weinig toevoegt dat je het beter alleen kunt doen.
Natuurlijk stabiliseert jullie leven grotendeels zodra de kinderen op school zitten. Je krijgt meer rust en ruimte terug en kan meer ondernemen dan hiervoor. Maar aan de andere kant is er soms dan al te veel kapot gemaakt. Als je naast opeenstapelende ergernissen en ruzies ook te maken krijgt met een gebrek aan intimiteit. Voor je het weet sta je briesend tegenover elkaar en gil je dat je helemaal klaar bent met de zorg voor twee kinderen: die van jullie samen en de man aan wie je ooit in alle oprechtheid de eeuwige trouw beloofde.
En heus, ik betrap me er soms ook op dat ik het verhaal van anderen hoor en denk: ‘Jeetje, valt er dan écht niets meer te redden?’ Beetje oneerlijk is dat dus wel; ik weet als geen ander dat je niet zomaar de beslissing neemt uit elkaar te gaan. Je kan je man immers (spuug)zat zijn, hij blijft wel de vader van jullie kind. Wat jij ook van hem vindt, je zoon of dochter zal hem op handen dragen. Helemaal opnieuw beginnen, betekent bovendien vaak een financiële stap terug of – zoals in ons geval – ook een autonome. We moesten namelijk terug naar mijn ouders, waar we uiteindelijk drie jaar bleven wonen. En dan is er nog het schuldgevoel en zijn er de vooroordelen waar je als alleenstaande moeder mee te maken krijgt.
Die combinatie maakt dat het verbreken van een relatie vrij complex is wanneer er kinderen bij betrokken zijn. Vaak raak je rock bottom voor je de stap richting het alleenstaande ouderschap durft te maken. Er is eigenlijk geen andere uitweg meer. Wel denk ik dat het heel belangrijk is dat je uit zo’n situatie je dure les leert. Dat je een volgende keer kritischer bent op met wie je een relatie zal beginnen. Dat je keihard moet werken om die liefde bloeiend te houden, maar ook dat je flink zal moeten investeren in een harmonieuze omgang met je ex en zijn manier van opvoeden na de scheiding. Want je kind zal hem blijven zien en dan kan het maar beter zo gezellig mogelijk zijn, zelfs als dat soms ten koste gaat van je ego.
Kortom, met betrekking tot mijn eigen situatie weet ik dat er geen andere keus was dan deze. Ik weet dat ik alles heb gegeven, maar dat dit soms niet voldoende is als de basis instabieler is dan je in eerste instantie dacht. En omdat we sinds die tijd samen alles op alles zetten om ons meisje nooit het gevoel te geven dat ze moest kiezen, kan ik nog steeds met trots zeggen dat we dat stukje in elk geval wel voor elkaar kregen. Hoe moeilijk we het soms ook hadden.
Desalniettemin blijft de discussie natuurlijk razend interessant. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken. Is de koek inderdaad te snel op tegenwoordig? Zouden mensen een stukje harder moeten lopen? Of kan je de kosten en de baten afwegen en op basis daarvan concluderen dat een scheiding per definitie verliezers kent, waardoor je er vanuit moet gaan dat dat ene stel die grote stap niet zomaar zet?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Geen makkelijk onderwerp vind ik.. Bij elkaar blijven voor de kinderen is niet goed denk ik, maar ik ben er wel van overtuigd dat sommige koppels (& dan heb ik het zeker niet op jou, want je zegt zelf alles geprobeerd te hebben) te weinig moeite doen voor elkaar & te weinig genieten van hetgeen ze samen hebben..
Ik ben zelf gescheiden. En dat was echt niet alleen omdat de koek op was. Er was wel meer aan de hand. Ik was moeder van 2 jonge kinderen en wilde mijn kinderen het niet aandoen om in een gebroken gezin om te groeien, maar liever dat dan in een gezin wat niet functioneert!
Zelf kan ik er niet zoveel meepraten hierover omdat het een ver van mijn bed show is. Wel denk ik bij sommige mensen dat ze voordat ze aan kinderen “begonnen” al wisten dat het niet goed zat. En dan snap ik nooit zo goed waarom men dan denkt dat kinderen alles beter maken ofzo. Zo komt het dan ook over. Maar goed, ik sta niet in hun schoenen en kan dus ook niet oordelen erover. En dat probeer ik dan ook niet te doen,.
Dank voor de uitgebreide vermelding Merel! Ik ben ook nog even mijn eigen artikel gaan lezen en ik sta nog steeds achter wat ik heb geschreven. Natuurlijk is iedere situatie anders en kan ik niet in het (gevoels)leven van andere stellen gaan kijken. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Waarom lukt het bij het ene stel wel en bij het andere stel niet? Ik denk niet dat er een eenduidig antwoord op te geven is. Ik hoop in ieder geval dat wij samen met onze artikelen bijdragen aan een stukje bewustwording. Ik heb het gevoel dat we nu veel meer leven in een wegwerpmaatschappij (dat was ook het commentaar van iemand in reactie op mijn stuk). Niet alleen in materiële zin (dat zie je wel aan de populariteit van onder andere een Primark) maar ook in immateriële zin. In mijn 46-jarige beleving zie ik dat men gewoon sneller (en soms makkelijker) de beslissing lijkt te nemen om uit elkaar te gaan.
Vroeger bleven mensen vaak bij elkaar, omdat dat ‘verwacht’ werd. Als een stel ging scheiden werd (met name de vrouwen) scheef aangekeken. Inmiddels (in sommige kringen) soms nog steeds, maar minder vaak dan vroeger.
Relaties bleven in stand, maar waren hoogstwaarschijnlijk niet altijd succesvol. Ondanks dat vrouwen of mannen (want ook andersom gebeurt het ook natuurlijk) geslagen werden thuis, misbruikt werden, de partner vreemdging of het gewoon weg niet werkte, bleven mensen bij elkaar, meestal tot het ‘bittere’ einde.
Inmiddels hangt er een minder grote taboe op scheiden. Uiteindelijk eindigt een relatie nooit ‘zomaar’. Moet je iets blijven proberen, waarvan het niet werkt? Sommige relaties kunnen ook in negatieve zin veranderen door kinderen. Waar je eerst alle aandacht alleen kreeg en het niet erg was als je man sportte of weg was, verwachten vrouwen/mannen dan misschien ineens dat hij/zij meer thuis is. Iets dat goed was, wordt dan minder. De aandacht zal verdeeld worden, iets waar niet iedereen tegen kan.
Als ik naar mijn vrienden kijk, zijn bijna alle ouders nog bij elkaar. Ook om mij heen heb ik het idee dat keuzes bewuster worden gemaakt, waardoor ik de meeste voor de rest van hun leven bij dezelfde partner zie blijven. Misschien waren de vele scheidingen een generatie keerpunt?
Ik denk persoonlijk dat mensen tegenwoordig veel te snel opgeven. Heb wel eens gehoord “als het niet werkt gaan we toch gewoon weer scheiden”.. dat is niet de insteek van een huwelijk. Je gaat trouwen om de rest van je leven bij elkaar te blijven.. in voor en tegenspoed.
Mocht je er nou echt aan keihard voor gewerkt hebben en jullie allebei.. of 1 van jullie echt ongelukkig zijn.. tja dan is het fijn dat er tegenwoordig gescheiden kan worden.
Dan heb ik t met bovenstaande natuurlijk niet over vreemdgaan of huiselijk geweld. Dan moet je meteen de ander eruit schoppen en een scheiding aanvragen.
Denk wel dat vrouwen het vroeger lastig hadden hoor. Want ook als je diep ongelukkig was bleef je bij een man en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Zo is de tante van m’n man nu 90 en nogsteeds bang voor der man en die is al 10 jaar dood als ’t niet langer is.
Geratel op de vroege morgen ?
Ik heb een beetje het vooroordeel dat sommige vrouwen ook gewoon op zoek gaan naar een vader als ze een kind willen, niet zozeer naar een partner. En dat ze vervolgens meteen worden opgeslokt door het moederschap en vergeten dat er ook nog een vader bij hoort.
Ik dacht vroeger altijd dat je man op de tweede plaats zou komen als je een kind zou krijgen, maar gelukkig staan ze bij mij samen op 1 😀