De kleuterleeftijd liep redelijk soepel bij de meiden, zoals je in de vorige editie van deze serie kunt lezen. Ze zochten elkaar meer op, speelden vaker met elkaar en kregen wat gezamenlijke vriendinnetjes. Inmiddels zijn we alweer een paar jaar verder en zien we toch wel een nieuwe ontwikkeling. Eentje waar we wisselend blij en soms iets minder gelukkig van worden. Nou ja, lees maar verder.
Twee schoolkinderen in huis
Onze dochters zijn op het moment van schrijven 7 en 8 jaar oud, en zitten in respectievelijk groep 4 en 5. Ze zwemmen allebei (zwemvaardigheid 1 en 2), de jongste zit op turnen en de oudste basketbalt – zowel training als competitie. Daarbij is hun leefwereld een stuk groter dan voorheen. Ze mogen verder van huis, kunnen zelfstandig op de fiets naar opa en oma toe en ik kan het makkelijker aangeven als ik even iets moet afmaken voor mijn werk, terwijl zij televisie kijken. Dus in die zin vind ik dit een hele fijne fase.
Aan de andere kant zijn er natuurlijk ook uitdagingen. Door de jaren heen sloop het er bijvoorbeeld in dat we ze gemakkelijker behandelen als een twee-eenheid dan als twee individuen. Dat heeft alles te maken met het geringe leeftijdsverschil. In bepaalde gevallen zal je bij zusjes zien dat ze als twee druppels water zijn, maar hier niet. Ze zijn duidelijk allebei verschillend. Zo heeft May een wat nuchterder instelling, zegt je eerlijk wat ze ergens van vindt en kan goed opschieten met jongens. Daarbij houdt ze wel van sporten of een spelletje (en wil graag winnen, zeker van haar iets oudere zus). Rose is een spontane flapuit die graag contact zoekt met onbekenden, is erg begaan met de natuur en houdt van dieren. Zij heeft juist veel vriendinnen.
We zeggen weleens gekscherend dat ze zo verschillend zijn als hun uiterlijk, maar daar ligt dus zeker een kern van waarheid in. De buitenwereld ziet hen soms dan ook als vriendinnen (vaker dan als de zussen die ze zijn). Dat valt hoogstens op door het gekibbel.
Wat kenmerkt deze periode?
Verschil in leeftijd – en toch weer niet
Ze schelen elf maanden, maar dat verschil begin je nu soms wel terug te zien. Zo is Rose echt op een ander punt in haar leven en daar gedraagt ze zich naar. Ook merk ik dat ze weleens afstand neemt van haar zusje wanneer ze met vriendinnen is of met klasgenoten speelt in de buurt. Daarbij hebben ze toch duidelijk andere interesses en daar passen de vriendschappen zich op aan. Er is dus in die zin iets meer sprake van een eigen weg – en dat is natuurlijk een goede ontwikkeling, want ze zijn ook twee verschillende mensen.
Aan de andere kant schelen ze nauwelijks en dat zit henzelf soms behoorlijk in de weg. May ziet zichzelf vooral als gelijkwaardig, Rose beschouwt zich als de oudere zus. Voor ons als ouders is dit weleens lastig, omdat je ergens snel geneigd bent dat verschil niet te benoemen of te erkennen. Tegelijkertijd komt May ook met meer weg omdat ze lang de jongste was en daardoor iets meer verwend, volgens mij. Een leerpuntje dus dat vooral bij ons ligt.
Meer vrijheid
Ze hebben meer vrijheid en dat levert soms hele fijne situaties op. Ik vind het bijvoorbeeld mooi om te zien dat ze zelf naar hun opa en oma kunnen fietsen en daar dan kunnen gaan lunchen, tussen de schooltijden door. Ook is er in het algemeen meer mogelijk. Ze gaan heel trots op pad om het oude glas weg te gooien of om brood te halen bij de bakker verderop. En laatst vroegen ze me of ze wat zakgeld mochten meenemen, omdat ze een cadeau voor me wilden halen bij de Aldi. Al moest ik ook een grijns verbergen toen ik zag dat ze voor zichzelf gelijk een grote zak chips hadden meegenomen. Natuurlijk blijft het soms spannend hoor, want loslaten went nooit. Maar het maakt het leven in elk geval dynamischer in deze fase.
De gesprekken en discussies veranderen
Als peuters konden ze enorm bekvechten om hetzelfde stuk speelgoed. Nog steeds zitten ze elkaar zo nu en dan gigantisch in de weg om dezelfde vierkante centimeter bank, maar ontstaan er ook constructievere gesprekken. Zeker wanneer wij ons een beetje afzijdig houden en ze hun conflicten zelf moeten oplossen, zien we dat ze vooruitgang boeken. Zo verzinnen ze samen een creatieve oplossing en kunnen daar allebei mee akkoord gaan.
Verder is het geruzie op zich ook afgenomen. De hevigheid niet, maar de periodes tussen twee ruzies worden langzaamaan wel langer. Ik denk zelf dat het komt doordat wij anders met hen omgaan. Er valt minder te halen als ze klagen over de ander; we zeggen vaker dat ze het zelf moeten oplossen en dat lukt.
Twee kinderen op één kamer: hoelang nog?
De meiden slapen nog altijd op één kamer. Ik heb er best moeite mee, ook omdat we zien hoe verschillend ze zijn qua karakter. Het meeste gebekvecht vindt toch plaats wanneer ze vermoeid raken of zo vlak voor bedtijd. De een zingt, de ander praat hardop tijdens het lezen, het lampje moet aan, het lampje moet uit en wat te denken van het gerommel als iemand een puzzeltje maakt?
Gevoelsmatig zou ik hen het liefst een eigen kamer geven. Aan de andere kant hebben we die ruimte simpelweg niet en kan ik moeilijk één van die meiden bij hun broertje leggen of op de kamer van hun grote zus, die inmiddels alweer 16 is. Het blijft puzzelen. Inmiddels hebben we gekozen voor een soort scheiding, door boekenkasten in het midden van de kamer te plaatsen. Ook hebben beide helften een meer eigen karakter. Hopelijk ervaren ze zo toch iets eigens.
Meer mogelijkheden om iets één op één te doen
Nu ze ouder worden, komen hun eigen karakters en interesses steeds verder tot ontwikkeling. Waar je voorheen bijvoorbeeld naar de kleuter bios kon en ze allebei enthousiast raakten over de nieuwste Paw Patrol film, kan ik nu met de een naar de dierentuin en met de ander naar een dino-park. Ook gaan we binnenkort een keer shoppen, allebei afzonderlijk. Lekker lunchen, afsluiten met de bios – ik kijk ernaar uit. Dat geeft ook meer mogelijkheden om hen beter te leren kennen als de persoon die zij zijn, in plaats van als onderdeel van een eenheid.
Ze zijn een team
Gek eigenlijk. Aan de ene kant ontwikkelen ze steeds meer het eigen karakter, aan de andere kant zoeken ze elkaar soms ook heel duidelijk op. Ze kunnen echt een team zijn, zeker als ze iets doen waarvan ze weten dat het niet mag: ’s ochtends vroeg opstaan om een snoepontbijt te maken voor zichzelf, net wat verder weggaan dan de afspraak was en avonturen die ik helaas niet kan delen, maar zowel ergernis als een onderdrukte glimlach opleverden.
En dan sta je daar toch alleen tegenover als moeder (of vader). Best weleens lastig, kan ik je vertellen. Zeker als de één links voor afleiding zorgt, en de ander rechts snel richting de keukenkastjes sprint om een handje chips uit de zak te graaien. Het zijn allemaal geen grote zaken, vind ik althans, maar wel genoeg om je soms tot wanhoop te drijven. Nu ze ouder zijn, zien ze toch meer waar hun kansen liggen – heb ik het idee.
Het leven is druk(ker)
Niet alleen omdat we een baby in huis hebben trouwens, maar sowieso vind ik het leven drukker dan toen ze allebei bij de kleuters zaten. Er zijn meer (schoolse) verplichtingen, Rose’ rooster duurt langer dan voorheen en daarnaast zitten ze allebei op twee sporten – al ben ik blij dat ze op hetzelfde tijdstip kunnen zwemmen, als ik eerlijk ben.
Ook spreken ze vaker en makkelijker af met vriendjes of vriendinnen, waarbij je toch regelmatig de deur nog even uit moet om ze op te halen. Tel daar een puber, een eigen bedrijf en een huishouden bij op en je snapt dat ik op bepaalde dagen alleen maar aan het rennen ben. En toch geniet ik hier meer van dan voorheen, op de een of andere manier. De drukte, de reuring in huis – dit is hoe ik me het leven voorstelde toen ik kinderen kreeg.
Kanttekening: we hebben een flinke achtbaan achter de rug
Ons gezin heeft behoorlijk wat veranderingen ondergaan in de afgelopen jaren. Eerst kwamen we met een schok tot stilstand toen Nova stil geboren werd (in 2020; ze waren toen 5 en 6). Vervolgens de blijdschap dat ze vorig jaar een broertje kregen. Met dat gegeven in je achterhoofd vind ik het zelf soms moeilijk te bepalen of een bepaalde fases ligt aan de ontwikkeling die ze doormaken of leeftijd die ze hebben, of dat het komt doordat ze zoveel hebben meegemaakt.
Onzekere periode, maar ook leerzaam
Zoals je tussen de regels door kunt lezen, is deze fase bij ons thuis een soms wat onzekere periode. Ik weet niet altijd waar bepaald gedrag toe te herleiden is, wil hen graag de ruimte bieden om hun eigen identiteit te ontwikkelen, maar vind het soms lastig dit uit te voeren in de praktijk en ze botsen gewoon nog weleens (flink).
Aan de andere kant is het ontzettend leerzaam om te zien: hoe verschillend twee zusjes kunnen zijn, hoe belangrijk het is om per kind in te spelen op haar eigen unieke behoeften en de tijd vrij te maken om echt lekker samen op pad te gaan. Ze maken me, juist door het geringe leeftijdsverschil, een betere moeder volgens mij – vooral omdat je geen ruimte hebt om aan te modderen; dan heb je ineens een team tegenover je staan. Het houdt je alert(er).
Gaandeweg zal ik dit artikel updaten als er nieuwe ontwikkelingen plaatsvinden in de dynamiek tussen de dames, om zo een verder inkijkje te kunnen geven in het leven met twee dochters die weinig verschillen in leeftijd.
Heb je vragen, herken je bepaalde zaken of gaat het bij jullie thuis anders? Ik lees het graag in de comments!
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
In deze serie over het hebben van kinderen die weinig in leeftijd schelen, vertel ik regelmatig hoe het nu gaat. Dit is namelijk de meest gestelde vraag die we krijgen: hoe is dat nu als je kinderen maar elf maanden schelen? Een uitdaging of juist wel makkelijk?
In deze serie verschenen:
