De peuterleeftijd is, naar mijn mening, een hele leuke, bijzondere fase waarin je kind steeds meer ontdekt van de wereld en langzaam zelfstandig wordt. Tegelijk kan het behoorlijk intensief zijn: je voelt je vaker politieagent dan moeder en voert regelmatig discussies. Zeker als je er twee hebt!
Twee peuters? Dat is in elk geval nooit saai!
Een simpel autoritje verloopt vanaf nu… enerverend
Ik kon niks positievers bedenken dan dit. Waar je voorheen met twee redelijk gemoedelijke kinderen kon reizen, ergeren ze elkaar nu zodanig dat je het liefst de auto parkeert op de vluchtstrook en zelf verder gaat lopen. Vanaf de achterbank klinkt namelijk vooral gegil, commentaar, nog wat gekrijs, constante discussies en gemopper. Dan wil de één zingen en vindt de ander dat niet leuk, Rose port graag in Mays zij wanneer die net lekker in slaap valt en roept dan luid: ‘Wakker worden!’ En ze voeren regelmatig verhitte discussies. Mijn vocabulaire in de auto bestaat tegenwoordig vooral uit:
- Wanhopig: ‘Zullen we anders even allemaal lekker uit het raam kijken?’
- Enthousiast: ‘Kijk jongens, koeien/vogels/schapen/mieren/een auto!’
- Denkend in oplossingen: ‘Rose, May wil dat je stopt met zingen. Laten we anders een spelletje spelen?’
- Furieus: ‘MONDEN DICHT! NU!’
Samen delen zit er nog even niet in
En dan zou je kunnen denken, geef ze gewoon allebei precies hetzelfde, dan is het klaar. Maar ook wanneer je hen allebei hun Albert Heijn kersthamster geeft, roepen ze al na een tijdje dat ze die van de ander willen (al dan niet met de begeleidende woorden: ‘Isse mij!‘). Geef je daar gehoor aan door ze om te wisselen, dan begint hun driftbui opnieuw. Eigenlijk willen ze namelijk alleenheerschappij over beide hamsters. Enige oplossing: alles afpakken en pas teruggeven als ze beloven lief te gaan spelen met hun eigen exemplaar. Dan blijkt toch veel mogelijk.
Alles kan een discussie worden
En dan niet alleen tijdens het autoritje. Twee peuters hebben natuurlijk iets meer woordenschat dan tijdens de baby/dreumestijd en dat leidt soms tot grappige discussies – voor een buitenstaander althans. Na een paar minuten welles-nietes vroeg ik laatst bijvoorbeeld wat er toch aan de hand was. ‘May zegt dat ze Engels praat,’ verklaarde Rose knorrig. Wat ik zag was vooral een kersverse peuter die het heel leuk vond om haar zus op te naaien. Zonder enig idee te hebben van wat Rose bedoelde, ging May gewoon overal tegenin met een ‘Nee!’ Met succes dus.
Ruzies zijn heftiger dan voorheen
In natuurfilms zie je soms de prachtige beelden van twee gehoornde dieren die oog in oog staan te grommen, de koppen tegen elkaar. Alles draait om het recht van de sterkste en wie de vrouwtjes in de kudde krijgt. Hier thuis gebeurt iets soortgelijks, maar dan met betrekking tot het speelgoed. Samen spelen, samen delen is (logischerwijs) nog te hoog gegrepen. Afzonderlijk spelen met je eigen spulletjes eigenlijk ook. En dat leidt tot (bek)vechten. Je ziet ze hun plekje veroveren in het gezin. Maar goed, als ouder kan je begrijpen tot je een ons weegt, het blijft vervelend om constant middenin de strijd te zitten.
Ze tonen ineens liefde naar elkaar toe
Gelukkig is niet alles kommer en kwel. Een ander kenmerk van de peuterfase is dat ze nu vanuit zichzelf liefde tonen. Gaf je dreumes al kusjes, nu kunnen ze echt bij je komen zitten en hun gevoelens vertellen. Althans, Rose komt weleens kroelen om te zeggen dat ze ‘lief op me’ is. Dan smelt ik! En dat geldt ook voor de momenten dat Rose en May samen zitten te spelen (die ene sporadische keer) en elkaars handje pakken. Of kusjes uitdelen. Of de ander helpen. Die momenten maken dat ik dolgelukkig word van twee peuters in huis! En het biedt hoop: wie weet komt het toch nog goed!
Allebei naar de peuterspeelzaal
Tot slot een laatste nieuwe stap in de peuterfase. Ze gaan inmiddels allebei naar de peuterspeelzaal en zitten in dezelfde klas. In het begin vonden we dat best spannend: zou Rose niet continu gaan moederen over haar zusje? Of haar te veel meetrekken? Maar dat bleek best mee te vallen. Omdat ze al op dezelfde kamer slapen, zochten ze elkaar op school minder op. Dat scheelde! Ze gaan meer hun eigen weg en ontwikkelen daardoor ook hun eigen karakter. Of we dit op de basisschool straks ook gaan doen, weet ik trouwens niet. Dit zijn natuurlijk maar zes uurtjes per week tegenover 4-5 keer zoveel over een paar jaar.
Hoe ervaar jij de peutertijd? Merk je ook dat het soms wat uitdagender is? Of zou dat kunnen komen omdat hier twee eigenwijze exemplaren rondwandelen?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
In deze serie over het hebben van kinderen die weinig in leeftijd schelen, vertel ik regelmatig hoe het nu gaat. Dit is namelijk de meest gestelde vraag die we krijgen: hoe is dat nu als je kinderen maar elf maanden schelen? Een uitdaging of juist wel makkelijk?
In deze serie verschenen:
Wees de eerste om reactie te geven