Klein leeftijdsverschil in de praktijk: baby en dreumes -

Doordat onze middelste dochters slechts elf maanden in leeftijd schelen, zaten we een korte periode met twee baby’s in huis. Anders dan bij tweelingen loop je tegen en aantal bijzondere uitdagingen aan, omdat je baby’s (en later je baby en dreumes) in totaal andere fases zitten. In dit artikel neem ik je mee naar ons leven in die periode. Op zijn tijd leuk, maar ook behoorlijk turbulent.

Inhoud Verberg

1 Mijn leven met een baby en een dreumes

1.1 Tips voor andere moeders in deze situatie?

2 De uitdagingen met kinderen die slechts elf maanden schelen?

2.1 Ze hebben nog weinig aan elkaar

2.2 Slaaptijden verschillen enorm

2.3 Gevaarlijke situaties

2.4 Je zit continu in een soort staat van chaos

2.5 Je hebt soms het idee dat dit nooit goedkomt

3 Is alles zwaar?

Mijn leven met een baby en een dreumes

Onze tweede dochter was net tien maanden toen ze voor het eerst losse stappen zette. Daarnaast wilde ze al snel van alles ontdekken en was ze behoorlijk ondernemend. Na het loslopen, leerde ze vrij vlot ook om te klimmen op de vensterbank en eettafel en ging ze in razend tempo de trap op en af. Dit ter illustratie: onze situatie is niet bepaald representatief voor iedere ouder met twee baby’s in huis.

Vanaf het moment dat haar zusje geboren was, stond ik dan ook voor een bijzondere uitdaging. Mijn lijf had een flinke knauw gekregen van twee zwangerschappen in een jaar tijd en moest nog herstellen. Verder was mijn conditie er beroerd aan toe en mentaal lag ik, als ik terugkijk, in de kreukels. Kijk, als ik nu de balans opmaak, denk ik dat we achteraf gezien beter een nanny hadden kunnen inhuren. Maar die hadden we niet, dus ik was hun middelpunt: een oververmoeide moeder die vooral probeerde te overleven.

Met bovenstaande hoop ik niemand af te schrikken, maar wil ik wel een realistisch beeld schetsen. De overdaad aan hormonen die bij twee zwangerschappen in korte tijd komen kijken, de drukte, het gebrek aan conditie en mijn lijf en hoofd in disbalans, zorgden samen voor één van de zwaarste periodes uit mijn leven. Als ik eraan terugdenk, voel ik me vooral verdrietig om de eenzaamheid die ik ervoer als thuisblijfmoeder en vind ik het jammer dat ik geen hulp durfde te vragen aan anderen: als ik het al zo zwaar vond, terwijl ik er middenin zat, hoe moest het dan voor anderen zijn? Daarmee dacht ik voor anderen, die met liefde hadden willen bijspringen.

Tips voor andere moeders in deze situatie?

Gaat het prima? Goed zo!
Maar zo niet?

VRAAG HULP!

Ik wil niet tegen je schreeuwen, maar schaam je gewoon nooit voor het feit dat het zwaar is. Je bent namelijk zeker niet de enige die het zo ervaart. Daarom is het wel belangrijk dat je hulp vraagt – en op tijd, niet nadat je bent ingestort.

Het opvoeden van twee kinderen die zo weinig van elkaar schelen, zeker als ze beiden een temperamentvol karakter hebben, is het extra belangrijk dat je tijd voor jezelf maakt. Durf een paar uurtjes te gaan liggen niksen, kijk of er de financiële ruimte is om betaalde hulp te regelen voor je huishouden en neem tijd voor jezelf. En worstel je met bepaalde gevoelens van verdriet, angst of depressie? Praat er in elk geval over met iemand die je vertrouwt of zoek hulp.

Zorg voor jezelf, zodat je beter voor anderen kunt zorgen.

De uitdagingen met kinderen die slechts elf maanden schelen?

Ze hebben nog weinig aan elkaar

Als je vertelt dat je kinderen elf maanden schelen, zeggen mensen vaak: ‘Wat leuk, kunnen ze lekker samen spelen en ze hebben altijd een maatje.’ Dat geldt niet voor een baby en een dreumes. Ze zitten allebei op hun eigen eiland, hebben compleet andere behoeften dan de ander. Daarbij moet je voor een dreumes nog echt zorgen. Waar je anders misschien leuk had kunnen verven, wordt dat het een lastig verhaal als je jongste de longen uit haar lijf huilt en je dreumes van het onbewaakte ogenblik gebruik maakt om de muur mee pakken…

Slaaptijden verschillen enorm

Onze dochters deden een soort slaapestafette. De jongste ging van 09.30-11.30 naar bed in de ochtend. Haar zus wisselde af en sliep van 11.30-13.30 uur. Daarna ging de jongste weer naar bed.

Ik kwam dus overdag nooit bij en kon niet echt onderuit hangen met een boek of wat huishoudelijke taken doen. Ook is er minder ruimte om iets te ondernemen (zelfs de ballenbak had ik in die tijd geloof ik een welkome afwisseling gevonden). Vanaf half 10 was er bij ons thuis altijd wel iemand aan het slapen – met een grote voorkeur voor hun eigen bed. Dat maakt je leven niet alleen een logistieke puzzel, maar boven alles best eenzaam en uitputtend.

Gevaarlijke situaties

Het nadeel van een kindje dat al vanaf tien maanden loopt? Je eindigt regelmatig in een situatie waarbij je doodsangsten uitstaat:

Als een kip zonder kop richting de randweg rennen waar auto’s regelmatig minstens 50 km/u rijden.
Zonder kijken het fietspad opstappen, vaak op een moment dat ik mijn baby even extra toedekte.
Expres de verkeerde kant oplopen en kijken hoelang ik het volhield om te geloven in boekjeswijsheden als “Dreumesen lopen maximaal een paar meter van hun moeder vandaan, daarna keren ze altijd terug.” Ja… Die van mij dus niet.

Dat leverde regelmatig dilemma’s op met de hamvraag: welk kind krijgt voorrang?

Je zit continu in een soort staat van chaos

Ik zie ze weleens voorbij komen in het echte leven of op Insta, van die moeders die alles voor elkaar lijken te hebben. Kinderen in smetteloze sad beige outfits die altijd vrolijk zijn en exact doen wat de bedoeling is, moeders om door een ringetje te halen – afgetraind en wel. Zo was het voor mij in elk geval niet.

Mijn leven verkeerde, met een dreumes en een baby, in een soort constante staat van chaos. Ik zag eruit als een zombie en ik vierde het leven wanneer de kinderen aangekleed waren in iets dat enigszins vrij was van (spuug)vlekken. Doordat ik nauwelijks tijd had om fatsoenlijk te eten, nam ik mijn toevlucht vaak tot ongezonde snacks en aan het eind van de dag viel ik rond 20.00 uur uitgeput in slaap.

Pas toen we een schema maakten, waarop we letterlijk elke stap per kind afkruisten, kregen we iets meer vat op de situatie en voelde ik me gaandeweg iets meer mens. Maar jeetje, wat stonden de tranen me die eerste maanden nader dan het lachen.

Je hebt soms het idee dat dit nooit goedkomt

Oké. Kleine verbetering: ik had soms het idee dat het nooit meer zou goedkomen. Ik weet nog zo goed dat iemand me vroeg hoe het ging en dat ik eigenlijk heel hard wilde huilen. Had ik het maar gedaan, denk ik nu. Het stomme is dat ik eigenlijk altijd redelijk zelfverzekerd dacht over het ouderschap, maar na mijn derde bevalling zag ik overal het gevaar van. Daarbij had ik nergens energie voor, al bleek dat later grotendeels te komen door een praktisch chronische vorm van bloedarmoede door mijn koperspiraal.

Is alles zwaar?

Bovenstaande zou een goede vorm van anticonceptie kunnen zijn, zo kort na je bevalling. Ik zat er gewoon niet lekker in; eufemistisch gesteld een goede conclusie. Dat lag bij mijzelf vooral aan een het feit dat ik niet goed om hulp durfde te vragen, de vermoeidheid door het ijzertekort en de gebroken nachten. Ook vond ik het nogal rommelig allemaal: je loopt het eerste jaar veel achter de feiten aan.

Maar niet alles is zwaar. Zo smolt ik als mijn dreumes onze baby een kusje op haar hoofd gaf. Of wanneer ze haar ’s ochtends vroeg in ‘het grote bed’ kwam wakker maken en ze naar elkaar schaterden alsof ze de mop van de eeuw hadden gemaakt. Bovendien hadden we nooit last van jaloezie. Het proces van grote zus worden, verliep heel natuurlijk, omdat ze eigenlijk niet anders wist. Dat al vrij vroeg kon praten en veel begreep, hielp daar zeker bij. Dus in die zin heeft het ook zijn voordelen. Al klinken die misschien wat matig na bovenstaand relaas…

Hoe ervaar of ervoer jij de babyfase? Vind je het soms pittig? Of juist de dreumestijd? Of helemaal niet, kan natuurlijk ook! Laat het vooral even weten in de reacties.

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

In deze serie over het hebben van kinderen die weinig in leeftijd schelen, vertel ik regelmatig hoe het nu gaat. Dit is namelijk de meest gestelde vraag die we krijgen: hoe is dat nu als je kinderen maar elf maanden schelen? Een uitdaging of juist wel makkelijk?

In deze serie verschenen:

Klein leeftijdsverschil in de praktijk: baby en dreumes