Het bijzondere van een klein leeftijdsverschil van slechts elf maanden is dat je een korte periode met twee baby’s in huis zit. In ons geval een klein maandje, maar toch. Anders dan bij tweelingen (waarbij je alle fases tegelijk doorloopt), liepen we hier tegen heel andere uitdagingen aan. Soms leuk, maar soms ook een beetje… Nou ja, lees zelf maar.
Een baby en een dreumes
Zo’n vier weken voor de geboorte van May besloot Rose dat het tijd was om los te gaan lopen. Dat maakte onze situatie misschien ook iets anders dan wanneer je twee baby’s hebt waarvan eentje gewoon zijn tijd neemt. Rose is een ondernemend meisje en wil van alles ontdekken. Op zich heel leuk, maar niet als je zelf herstelt van een tweede zwangerschap in een jaar en je conditie een genadeslag heeft gekregen.
Onze uitdagingen zaten hem dus vooral in een dreumes die al wilde lopen, terwijl onze baby veel aandacht vergde. Daarbij heeft een pasgeboren baby andere slaaptijden en behoeften dan een dreumes. Om alles in balans te krijgen, zou je in de ideale situatie misschien een nanny kunnen gebruiken. Maar goed die hadden we niet, dus was ik hun middelpunt: een oververmoeide moeder zonder ook maar enig spoortje conditie in haar lijf.
De uitdagingen met kinderen die slechts elf maanden schelen?
Ze hebben nog weinig aan elkaar
Wat misschien anders is nu ten opzichte van oudere kinderen, is dat ze nog weinig aan elkaar hebben. Je dreumes wil veel doen en heeft behoorlijk wat aandacht nodig, maar op een compleet andere manier dan je baby. Samen aan tafel zitten en verven? Doe dat maar eens met een huilend kleintje dat enorme honger heeft.
Slaaptijden verschillen enorm
Waar je ene dochter om half 10 haar dutje doet, slaapt de ander vanaf half 12. Ze wisselen elkaar enorm af en dat maakt dat je als moeder eigenlijk nooit tot rust komt. Wel kan je in de tussenliggende tijd misschien iets met elkaar doen. Alleen merkte ik aan mezelf dat ik het soms een opgave vond, omdat je moeilijk naar buiten kunt in deze situatie met afwisselende slaaptijden. Zeker omdat ze toch het lekkerst sliepen in hun eigen bedje.
Situaties zijn soms gevaarlijk
Het overkwam me meer dan eens dat onze dreumes een gevaarlijke situatie opzocht (als een kip zonder kop richting een drukke weg lopen, zomaar het fietspad op stappen of er vandoor rennen onderweg), terwijl ik met mijn kinderwagen in dubio achterbleef. Moest ik er achteraan en de kinderwagen loslaten? Rennen met een kinderwagen? Echt, ook geen aanrader kan ik je vertellen. Zeker als je dreumes een behoorlijk tempo heeft. Of schreeuwen als een viswijf? Uiteindelijk kwam het allemaal wel goed, maar het heeft echt een paar jaar van mijn leven gekost.
Je zit continu in een soort staat van chaos
Misschien heb ik het mis, maar volgens mij verloopt het leven van een gezin met kinderen die iets meer of helemaal niets schelen in leeftijd toch minder chaotisch. Werkelijk alles liep door elkaar. Van de eerdergenoemde slaaptijden tot wanneer je een beetje fatsoenlijk kon eten (er was altijd wel een kind dat aandacht nodig had)… Dus behalve de gebroken nachten waren ook de intensieve dagen behoorlijk uitputtend. Pas toen we een schema maakten, waarop we letterlijk elke stap per kind aankruisten, voelde alles langzaam weer een beetje als normaal.
Je hebt soms het idee dat dit nooit goedkomt
Ook dit kan persoonlijk zijn en wellicht liggen aan de hormonen. Maar ik heb, zeker het eerste halfjaar, weleens gedacht: komt dit ooit nog goed? Ga ik dit wel redden? Waar ik na Rose vrij zelfverzekerd in het ouderschap stond, was dit compleet verdwenen na de geboorte van May. Ik had werkelijk geen idee wat ik moest doen. En dat ik nergens energie voor had – al bleek dat later ook grotendeels te komen door een bijna chronische bloedarmoede door mijn koperspiraal – maakte het allemaal niet beter. Ik voelde me echt falen als moeder.
Is alles zwaar?
Nee dat niet. Maar ik vond dit wel de meest rommelige fase van allemaal. Minder heftig dan de peuterfase misschien (als je met twee kinderen in huis zit die pertinent weigeren te doen wat je ze vraagt); meer dat je continu het gevoel hebt achter de feiten aan te hobbelen. Dat verdween wel weer enigszins toen Rose naar de peuterspeelzaal ging en ik meer tijd had voor May. Je merkt dan toch dat je meer tijd hebt voor elkaar en kan dan echt genieten. Dat miste ik tijdens het eerste jaar van onze jongste dochter toch een beetje.
Hoe ervaar of ervoer jij de babyfase? Vind je het soms pittig? Of juist de dreumestijd? Of helemaal niet, kan natuurlijk ook! Laat het vooral even weten in de reacties.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
In deze serie over het hebben van kinderen die weinig in leeftijd schelen, vertel ik regelmatig hoe het nu gaat. Dit is namelijk de meest gestelde vraag die we krijgen: hoe is dat nu als je kinderen maar elf maanden schelen? Een uitdaging of juist wel makkelijk?
In deze serie verschenen:
Wees de eerste om reactie te geven