Kinderen ‘nemen’? De toekomst is niet altijd maakbaar

Naast me zit een groepje meiden aan een tafeltje. Ik schat ze een jaar of 14 à 15. Leuke meiden om te zien; mooi, vlot, hip en een vrolijke uitstraling. Ik zit naar ze te luisteren. Voor me ligt een veggieburger van mijn favo-fastfoodketen.  Wacht…stop… Say what? Je deed toch aan de lijn? Yep. True story about weakness. Maar dat is voor een andere keer.

Terug naar het groepje meiden. Ze kletsen honderduit waarbij één meisje de boventoon voert. Ze is verliefd, maar misschien wel op twee jongens! Help! Haar vriendinnen geven de meest prachtige adviezen. I love it! Ik moet oppassen me niet in het gesprek te mengen en merk dat ik soms instemmend knik of een glimlach op mijn lippen krijg. De gesprekken zijn mijn toetje! Heerlijk!

Nadat het desbetreffende meisje heeft besloten dat vriendje M haar net zo leuk moet vinden als zij hem, maar dat ze vriendje S wel ‘aan het lijntje houdt, voor als M toch afhaakt’ (waarbij ik een onderdrukte grinnik net iets te weinig onderdruk), veranderen ze van onderwerp. Schijnbaar zijn drie van de 6 meiden de helft van een tweeling (hoe bijzonder). Eén van de meiden oppert dat ze later ook een tweeling néémt, maar dan ‘geen autist zoals haar broer, want dat is zo lastig voor iedereen’ (letterlijke quote, niet (!) mijn woorden)

Een gigantisch hoestsalvo klinkt op aan het tafeltje naast hen. Ik verslik me in een doperwt uit mijn veggieburger. Heb ik weer! Daar gaan mijn ‘spionkwaliteiten’. Daar gaat het genieten van hun gesprekken, stiekem meeluisteren en terugmijmeren naar mijn eigen puberteit. Maar ik verslik me niet uit gulzigheid of onoplettendheid. Ik verslik me om haar opmerking: ‘Dan néém ik ook een tweeling’

Shit… Wat heb ik nu de neiging om haar uit die droom te helpen. Haar bij haar schouders te pakken en te zeggen/schreeuwen/huilen/mopperen* (doorhalen wat van toepassing is, iets met in bedwang houden van emoties) dat kinderen niet te koop zijn. Dat ze mag hopen dat ze ze mág krijgen. Geloof me, als dit hele groepje 5 of 10 jaar ouder was geweest, had ik het gedaan! Dan had ik die droom als een zeepbel uit elkaar laten knappen. Wake up call: kinderen koop je niet bij een pakje boter en een half brood.

Maar ff serieus Annemarel, ze zijn 14, misschien 15. Doe normaal! Toen droomde je zelf ook nog zo. Laat ze genieten, laat ze….kind zijn!

Maar een jaar of 12 nadat ik zo oud was als deze meiden, heb ik ervaren dat er geen winkel is waar je baby’s koopt (wist ik theoretisch gezien al wel hoor, kwam niet onder een steen vandaan). Maar toch, ik wist niet dat wij bij de ‘één op de zes gang’ hoorden. Een twijfelachtige eer waar we héél graag voor hadden bedankt.

Verrassende wending van deze blog hè. Geloof me, toen ik gistermiddag naar de Mac ging, was ik ook niet van plan hier midden in de nacht een blog over te schrijven.

De ‘één-op-de-zes-gang’ dus. Totaal onbedoeld en ongewenst werden we lid. Benieuwd wie er in deze gang zitten? Dat zijn stellen, die net als wij smachten naar kindjes, maar niet zwanger raken. Maar liefst één op de zes stellen krijgt te maken met het moeilijk vervullen van hun kinderwens. Kijk eens om je heen als je op het schoolplein of in de supermarkt staat. Eén op de zes!! Dat is een behoorlijk aantal vrouwen en mannen die je tegenkomt.

Eén op de zes vrouwen of mannen met een kinderwens loopt rond met een schuldgevoel tegenover hun partner omdat ‘het probleem’ bij hen ligt of omdat de vrouw zich schuldig voelt voor de zoveelste huil- of driftbui door de grote hoeveelheid hormonen die ze toegediend krijgt.

Eén op de zes vrouwen die graag mama wil worden kijkt ’s morgens in de spiegel en ziet de extra kilo’s, acne of kapotte tanden. Allemaal bijwerkingen die ze kan krijgen door de hormonen.

Eén op de zes vrouwen kamt haar haar zo min mogelijk omdat het door de medicijnen bij bosjes uitvalt of durft niet naar de wc te gaan uit angst voor wéér een menstruatie of wéér een miskraam.

Eén op de zes stellen gaat, jaar in jaar uit, vaak om de dag, naar het ziekenhuis voor weer een onderzoek en wéér een inwendige echo.

Eén op de zes stellen moet spuiten, slikken (niet à la BNN), schema’s bijhouden en vrijen/zaad inleveren op commando.

Eén op de zes mannen of vrouwen is ontzettend en oprecht blij voor een familielid, vriend(in) of kennis die een kindje mag krijgen, maar huilt van binnen.

Allemaal voor het grote geluk
dat niet te koop is,
maar vanuit het diepste
van je ziel wordt gewenst.

Wij waren dus ook één van die zes stellen. Ook wij hadden een grote wens, maar moesten jaren vechten. Voor Roos veel langer dan voor Pim (toen waren we achter de beste behandelmethode). Ik kan alleen maar diep respect hebben voor Alex en alle andere mensen om ons heen die, al die jaren, mijn momenten van ontoerekeningsvatbaar zijn en al mijn buien getolereerd hebben. Al mijn verhalen hebben aangehoord. We zijn altijd heel erg open geweest over onze wens en de daarbij komende problemen. Daar hebben we geen moment spijt van gehad, alle steun heeft ons juist enorm geholpen en daar zijn we heel dankbaar voor.

Is het al die ellende dan niet waard? Oh jazeker, by far! Elke seconde, elke traan, elke driftbui en zelfs elke miskraam. Want hoe verdrietig ook, dat is ook een teken dat het wél kan en dat geeft hoop en kracht om door te gaan. Maar vergeten is niet makkelijk. En ook al zeggen mensen wel eens ‘je hebt nu toch twee prachtige kinderen’, wil dat niet zeggen dat je de jaren van angst, zorgen en beroerd zijn zomaar over de schutting gooit. Dat ik me nog steeds kan verslikken om een opmerking van een pubermeisje zegt genoeg. Dat ik hier om 02.45 een blog over kan schrijven ook.

Wordt het niet eens tijd voor een psycholoog, denk je misschien? Ben je niet rijp voor een psychiater? Been there done that, nou ja, die psycholoog dan! En natuurlijk heeft dat enorm geholpen, net als de prachtige snoetjes van mijn snoetjes (lekker zoetjes), maar misschien is het wel een soort bescherming. Een soort moederinstinct. Misschien heb ik wel een enorme drive om mensen te waarschuwen, zodat ze niet, net als wij, gigantisch met hun kop tegen de deur lopen en jaren hoofdpijn hebben. Hoofdpijn die niet van de deur komt, maar wel van de enorme teleurstelling die je moet verwerken.

Lentezoet schreef een prachtig gedicht over dit onderwerp, voor de 3-5% van de stellen bij wie alle behandelingen geen succes hebben…misschien zegt dit gedicht wel genoeg en hoef ik er niet nog meer woorden aan te besteden.

Liefs, Annemarel

Annemarel

Ik ben Annemarel. Vrouw (van), mama, dochter, zusje en vriendin… Kortom: net zo veelzijdig als de meeste van ons! Alleen ik heb wielen, iets waar gelukkig niet iedereen over mee kan praten. Nadat ik bijna 15 jaar juf ben geweest heb ik een nieuwe weg ingeslagen. Tegenwoordig ben ik tekstschrijver, recensent en redigent. Taal raakt me, inspireert me en daagt me uit het beste in mijzelf en anderen naar boven te halen. Saai? Nee joh! Dat merk je wel als je mijn blogs leest!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven