Column | En toen was ze ineens bijna een Amber Alert

Half 11, half 12… Mijn hart en hoofd strijden onderling om gehoord te worden. Aan de ene kant zegt mijn gevoel dat alles wel zal meevallen, aan de andere kant weet ik als geen ander dat onze achtjarige dochter als dreumes al gewoon haar eigen gang ging. Waar de meeste kinderen gewoon in de buurt van hun ouders blijven, liep zij haar weg. Onbevreesd, vol vertrouwen in de wereld en zichzelf. Ons meisje was en is me er eentje. Eentje die op dit moment al een paar uur van de aardbodem verdwenen lijkt.

Achter een kaarsenstandaard ligt haar portemonnee. Als ik hem open, zie ik dat het kleingeld verdwenen is. Zou ze dan echt in haar uppie richting het dorp zijn gegaan om te gaan shoppen? Dat is wel iets waar ze het al dagen over heeft, maar zo zonder iets te vragen? Langzaam merk ik dat mijn verstand steeds harder begint te roepen en mijn intuïtie overschreeuwt. Wat nu als ze is…? Vul maar in, zo’n beetje elk scenario komt in mijn gedachten voorbij.

Enigszins onrustig stap ik op de fiets. Ik rijd langs één van haar beste vriendinnen, ondanks dat die op vakantie is, via de speeltuintjes en langs alle vrienden en klasgenoten die ik maar kan verzinnen in onze wijk. Door achterafsteegjes, via de Aldi en bakker terug naar ons huis. En met de meters die ik fiets, neemt de ongerustheid toe. Natuurlijk, we wonen in een dorp en ze kent veel mensen, maar je hoeft maar één verkeerde tegen te komen. Wat nu als iemand heel overtuigend beweert een nest puppy’s te hebben?

Voor de deur typ ik beschaamd een bericht in de app van groep 5. Ze is in een onbewaakt ogenblik vertrokken, toen ik bezig was met Sean en mijn andere dochter, en dat is inmiddels al bijna drie uur geleden. Wie weet heeft iemand haar gezien of is ze ergens aan de deur geweest? De eerste bezorgde berichten stromen meteen binnen, maar niemand heeft een idee. Ik ga maar richting het dorp. Misschien is ze ‘gezellig’ aan het shoppen en heeft ze geen erg in de tijd?

Ik loop door de Action, vraag de bekenden die ik zie of ze haar hebben gezien en wandel verder. Naar de Intertoys, Wibra, Hema en langs de stroopwafelkraam in het dorp, via de Zeeman en de speeltuin daarachter weer richting huis. Maar niks. Intussen neemt daardoor het onrustige gevoel alleen maar toe, ook omdat werkelijk niemand haar heeft gezien. Een moeder van een klasgenoot appt me dat ze op de fiets stapt en bij hen in de buurt zal kijken en ik ga op de laatste plek kijken die ik kan verzinnen.

Intussen belt de moeder van een vriendinnetje verderop. Ze drukt me op het hart wel de autoriteiten in te schakelen. ‘We gaan er vanuit dat alles goed zit, maar bij kinderen moet je geen tijd verspillen. Het is inmiddels al vier uur geleden dat je haar voor het laatst gezien hebt, toch?’ En inderdaad, het ‘ze komt zo wel terug’ gevoel heeft plaatsgemaakt voor een steen in mijn maag en opborrelende paniek.

De moeder van school fietst me tegemoet. Hartverwarmend dat iedereen gelijk zo bijspringt! Terwijl ik ophang met de belofte de politie zo gelijk te gaan bellen, steekt de ander haar telefoon in de lucht. ‘Ze is gevonden!’ Tien kilo lichter haal ik adem. Ik kan huilen en lachen tegelijk, ben woest maar ook opgelucht. Ik bedank haar en rij zo snel mogelijk naar de speeltuin, waar ik nota bene als eerst langsfietste.

Vrolijk staat ze met een vriendinnetje achter een boom verscholen. Ze schrikt op als ze mijn scherpe toon hoort. ‘Instappen, nu!’ Verbolgen staart ze me aan. ‘Er is toch niks aan de hand? Ik ben gewoon aan het spelen met K. Mag ik dan vanmiddag nog wel naar buiten met haar?’ Met mijn hoofd nog half bij het bijna-verzonden Amber Alert heb ik moeite te schakelen. Nee. NEE. ‘Maar je weet toch dat ik nooit zomaar bij vreemden naar binnen ga of zou meegaan?’

Enigszins gedesillusioneerd staar ik haar aan. Ze heeft geen weet van de achtbaan die mijn hart door mijn lichaam maakte, van de intense zorgen die fysiek pijn doen, van de eindeloze liefde die je voelt (en de beloftes dat je alles overhebt om haar maar te kunnen terugvinden). Bijna wil ik in alle opluchting zeggen dat ze vanmiddag wel weer naar buiten mag, maar ik doe het niet. Voor nu wil ik haar vooral heel dicht tegen me aan houden. En de regels nog maar eens doorspreken. Dat ook.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©Pond Saksit – Shutterstock

Ook leuk om te lezen

Redactie

De Mamagids is hét online handboek voor moeders die fouten durven maken. Vol handige tips voor als je het even niet weet, herkenbare verhalen en ervaringen van lezeressen. Omdat je nooit de enige bent!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven