Ze bestaan niet, menen sommige moeders: die ‘moedermaffia’ is een verzinsel, want de meeste ouders zijn hartstikke leuk. Zelf denk ik dan altijd stiekem dat deze mensen enorme mazzel hebben met betrekking tot wie ze tegen komen of gewoon zelf tot die illustere moedermaffia horen. Waar ik het over heb? In dit artikel neem ik je mee naar de kenmerken waaraan een lid voldoet. Met een knipoog, wat overdrijvingen hier en daar en een flinke dosis eerlijkheid.
Hoe herken je de moedermaffia?
Ze laten je geen keus
Maar echt. Wat je ook doet, een lid van de moedermaffia heeft altijd commentaar. Je kleedt je kind te warm of te koud, je hoort je kindje te dragen, zelf je eerste hapjes te pureren en elke dag buiten een flinke wandeling te maken. Borstvoeding zou toch echt het allerbeste zijn en je bent een loedermoeder als je kiest voor de fles – ‘lekker makkelijk,’ hoor je haar nog net snuiven als je je omdraait. En je telgjes op de opvang? Wilde je eigenlijk wel kinderen? Hun keus is de enige juiste!
De moedermaffia maakt je onzeker
Zeker als je net voor het eerst je kindje hebt gekregen en je alles graag goed zou willen doen. Als iemand met zijn goedbedoelde advies gelijk in je nek staat te hijgen, kan je zomaar het gevoel krijgen dat je het helemaal verkeerd doet. Zo ging ik zelf ook te lang door met het geven van borstvoeding, omdat iemand me had verteld wat er allemaal in het lijfje van je baby gebeurt als je Nutrilon aanbiedt. Dat wilde ik niet op mijn geweten hebben – blijkbaar had ik al twee kinderen verpest.
Nu zie ik dat allemaal een stuk nuchterder in, maar zo werkten mijn hormonen destijds niet. En dat geldt natuurlijk voor heel veel kersverse moeders. Je wil het juiste doen en hulp is dan zeer welkom, alleen niet op een manier waarbij je zelfvertrouwen naar de knoppen gaat.
Je doet het nooit goed
Misschien denk je dat de moedermaffia zich vooral bevindt onder de ecologisch verantwoorde types, maar niets is minder waar. Die hebben wellicht de naam, maar de ‘maffia’ zit overal. Als je namelijk je kind te lang op je kamer of in je bed laat slapen, dan heb je geen ruggengraat of ben je gewoon knettergek. Geef je te lang borstvoeding? Dan wordt het toch allemaal een beetje ongemakkelijk. Kies je voor zelf pureren in plaats van potjes? Grote kans dat iemand zich haast te zeggen dat die van haar anders mooi groot werden op Olvarit.
Sneren met een glimlach
De meest opzichtige types verpakken hun lelijke opmerkingen met een innemende glimlach:
- Ik vind het zo knap dat jij helemaal niets meer geeft om je uiterlijk sinds de kinderen er zijn.
- O ga je babyzwemmen? Ja, zelf vind ik al die bacteriën en huidschilfers in het water niet fris, maar jullie zijn daar minder moeilijk in hè?
- Schattig jurkje. Zoiets droeg mijn dochter in 2015 ook.
- Jij werkt niet toch? Kan jij Daan dan elke maandag even meenemen? Lijkt me heerlijk om zoveel vrije tijd te hebben.
- Handig, opvoeden met schermpjes. Het is dat ik wil dat ze later ook nog leuke, sociale mensen worden, anders zou ik het ook doen.
Ze geven lustig commentaar op internet
Eigenlijk klinkt hier vooral de enorme onzekerheid van die moeders zelf in door natuurlijk. Het hardop roepen dat jij het mooi anders aanpakt, waardoor jou het wel lukt? Dat is een impliciete roep om bevestiging. Denk aan de keren dat iemand zijn hart lucht, zoals de moeder die hardop aangeeft een strijd niet aan te gaan. Daarop volgen opmerkingen die variëren van: ‘Zouden ze bij mij mooi niet mee wegkomen” tot “Waarom ben je eigenlijk aan kinderen begonnen als je ze niet wil opvoeden?”
Ieder woord is doordrenkt met een hautaine overtuiging dat de schrijfster van het commentaar het beter kan en doet. Zonder met compassie te kijken naar de verhalenvertelster, zonder ook maar één moment te overwegen of zij, als moeder, niet gewoon doet wat ze kan.
Hun kind doet dat niet. Zij trouwens ook niet.
Het zijn de vrouwen die met hun weeïge glimlach naar je staren vanaf hun ecologisch verantwoorde bank. ‘Nee, mijn Vlinder zou zoiets niet doen,’ beweren ze met zalvende stem als je aangeeft dat hun kind de jouwe heeft gemept tijdens het spelen, ‘maar misschien heeft jouw Charlotte haar wel uitgelokt?’
Zij zou trouwens ook nooit zomaar iets verkeerds doen, want zo zijn ze niet. Het ligt altijd aan een ander. Waarschijnlijk door de kunstvoeding of die potjes die je als werkende moeder een uitkomst vond. Tja, en dan spelen die kinderen van jou ook nog eens met plastic en lopen ze op commerciële schoenen… Je vraagt er bijna om!
Overigens doe ik het nu ook 😉 Dat brengt me meteen bij het volgende punt.
Kijk eens in de spiegel
Kan jij oprecht naar jezelf kijken en hardop, zonder enige gêne uitspreken dat je nog nooit een andere moeder ongevraagd advies gaf zonder te kijken of dat wel exact was wat ze nodig had? Dat je onder een artikel of bericht schreef nog nooit schreef dat het bij jou wel anders gaat? Dat je nog nooit een grapje of opmerking hebt gemaakt waarmee je eigenlijk indirect commentaar leverde? Of dat je in stilte een andere moeder veroordeelde (onder het mom van: met dat soort ouderschap maak je het er ook wel naar)?
Als we heel eerlijk zijn, dan schuilt in ons allemaal wel een beetje moedermaffia. Het is nu eenmaal moeilijk om geen mening te hebben als je andere ouders ziet worstelen, zeker als je zelf al meer ervaring hebt met dergelijke situaties of omdat je simpelweg denkt dat jij het beter doet.
Hoe voorkom je dat je lid wordt van de moedermaffia?
Tja… Stiekem zoek ik zelf ook nog steeds naar het antwoord. Het gaat ongemerkt. Zeker als je veel leest en ontdekt over ouderschap, vorm je een beeld van hoe het zou moeten zijn en langs die lat leg je andere ouders. En door de jaren heen is het aanzienlijk minder geworden, omdat ik hierdoor ook ontdekte dat ieder huisje zijn kruisje heeft en de zichtbare buitenkant niks zegt over de binnenkant. Daarbij hoef je eigenlijk niet altijd een mening te hebben, omdat hij er niet toe doet.
Zo vind ik het zelf eigenlijk niet kunnen als ouders hun kinderen telefoons en tablets geven in een restaurant. Ten eerste investeer je daarmee in mijn optiek onvoldoende in sociale omgangsnormen, ten tweede lijkt het alsof je voor jezelf uit eten gaat en de kinderen alleen maar meeneemt omdat je geen oppas kon vinden en ten derde hoort uit eten gaan toch iets fijns te zijn dat je deelt met álle tafelgenoten?
Maar als ik er dieper over nadenk, heeft dit vooral te maken met mijn ideeën van uit eten gaan. Dat is iets speciaals in mijn beleving. Daarbij hebben we de luxe om inderdaad oppas te kunnen regelen als we zonder kinderen op pad willen en denken we hier thuis allebei nogal rigide over het gebruik van schermpjes in de opvoeding. Of het beter is? Tja, dat doet er in feite helemaal niet toe, want het zijn mijn kinderen niet. En je wordt nu niet bepaald crimineel van een keer Robloxen tijdens een etentje. Bovendien zitten die kinderen niet met mij aan tafel; dat zou het enige moment zijn waarop ik er iets van kan zeggen of vinden.
Dus om af te sluiten: ik moet zelf ook nog steeds wat minder over dit soort zaken nadenken en oordelen. Niet alleen in stilte, maar überhaupt niet.
In hoeveel punten herken jij je (als je eerlijk bent)? Oordeel jij nooit over andere ouders? Of zou je hier en daar wel een tandje minder mogen?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Mix and Match studio – Shutterstock
