Na zeven jaar vond ik mijn jeugdliefde terug

Dit waargebeurde verhaal is geschreven door Jezebelle (alias)

Als jonge puber ging ik niet graag naar school. Je kent het misschien wel: roken in het ‘rokershok’, stiekem spijbelen met je vrienden… We voelden ons heel wat in die tijd. En toen werd ik verliefd. Echte liefde, meer dan zomaar puberale vlinders. Ik herinner de dag dat ik hem voor het eerst zag alsof het gisteren was. Terwijl ik met vriendinnen kletste, gluurden we door de raampjes van de gymzaal. Daar liep hij. Wow! Eigenlijk wilde ik meteen van alles van hem weten: wie zou hij zijn, in welke klas zat hij en zaten deze jongens überhaupt bij ons op school? Ik kon maar één persoon bedenken die me kon helpen aan antwoorden: de gymleraar.

Giechelend informeerde ik welke klas net had gegymd. “Hoezo?” vroeg hij met twinkelende ogen; hij had natuurlijk allang door wat er speelde. Recht voor zijn raap vertelde ik over die razend knappe jongen van net en dat ik meer over hem wilde weten: “Bruin haar, beetje lang en hij had zo’n leuke driekwart gymbroek.” In een groep jongens met korte voetbalbroekjes had dat toch moeten opvallen? Maar kennelijk niet, want de leraar wist alleen te vertellen welke school en klas hier zojuist les had gekregen.

Ik baalde. Hij kreeg les in de dependance, uitgerekend de locatie waar ik na groep 8 naartoe had gewild. Mijn ouders hadden het toen tegengehouden, omdat de lessen onder mijn niveau zouden zijn en de leerlingen losgeslagen. Maar mijn ‘oude’ vrienden zaten er allemaal, ik miste ze ontzettend en voelde me nog steeds niet thuis op deze school. Ik begon steeds vaker te spijbelen, tot mijn ouders en school inzagen dat het zo niet langer kon. Uiteindelijk lieten ze me toch naar de andere locatie gaan.

Het kennismakingsgesprek verliep onvergetelijk. Ik liet tegenover de directeur een niet al te subtiele hint vallen, waar hij hartelijk om moest lachen. Mijn moeder was echter boos over zoveel brutaliteit. Gelukkig heiligde het doel de middelen. De allereerste schooldag bleek ik namelijk ingedeeld in de klas bij Jesiah, de mysterieuze knappe jongen. En ik ben de directeur daar eeuwig dankbaar voor.

Toen ik hem leerde kennen, was hij even fantastisch als ik al hoopte. Ondanks zijn heftige verleden – hij zat in een gezinsvervangend tehuis bij mij in de buurt en had een zware kindertijd achter de rug – kregen we een diepe band. Thuis was ik flink aan het puberen en had het erg moeilijk, maar samen stonden we sterk. Met hem was het leven avontuurlijk! Op een goede dag liepen we zelfs met zijn tweetjes weg. We hebben mijn ouders behoorlijk wat grijze haren bezorgd.

Ons prille geluk bleek echter niet overal tegen opgewassen. Het gezinsvervangend tehuis sloot gedwongen zijn deuren en voor de zoveelste keer in zijn jonge leven werd Jesiah teleurgesteld. Daar kwam bij dat hij zag hoe ik mijn familieband verwaarloosde door onze relatie. Het deed hem pijn, juist doordat hij dit zelf nooit heeft gekend. Hij voelde zich schuldig en zag geen andere optie dan te vluchten voor de situatie: weg van zijn vrienden, omgeving en mij. Hij wist dat ik zonder twijfel was meegegaan als ik wist van zijn plannen. Want dat ik dat gedaan had, staat als een paal boven water.

Uit angst dat ik hem zou volgen, hielden mijn ouders mij nauwlettend in de gaten. Ook de politie onderwierp me aan een verhoor. Maar ik? Ik moest door een groot rouwproces heen. Mijn hart was gebroken en mijn grote liefde weg. Waarom liet hij mij in de steek? Ik had zoveel vragen, maar geen antwoorden.

Natuurlijk, achteraf gezien was dit waarschijnlijk wel het beste voor mij. Stel dat ik was meegegaan, zonder opleiding en zo jong? Zou de relatie dan nog stand hebben kunnen houden? Maar ondanks dat de jaren voorbij gingen, bleef hij al die tijd mijn grote liefde. Vluchtige liefdes kwamen en vertrokken weer uit mijn leven, maar niemand raakte me zoals Jesiah dat had gedaan. Zo nu en dan zocht ik hoopvol naar hem via diverse opkomende social media, maar elke keer zonder succes. Tot die ene dag, maar liefst zeven jaar na zijn vertrek. Ik stuitte op zijn Hyves-profiel en begon helemaal te hyperventileren. Het was hem echt! Zou ons verhaal dan toch goed aflopen?

Zoals je begrijpt, twijfelde ik geen moment en stuurde hem een bericht. Hij antwoordde snel en we spraken de eerstvolgende zaterdag af. We praatten en praatten, huilden en lachten. De liefde zat er overduidelijk nog steeds, gelukkig ook van zijn kant. Alsof we geen moment meer wilden missen, haalden we de dag erna zijn spullen en trok hij bij me in. Hij is niet meer weggegaan.

Lees hier het vervolg op dit bijzondere liefdesverhaal

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Ingezonden verhalen

Deze lezeres heeft haar persoonlijke verhaal (anoniem) met ons gedeeld. Wil jij ook graag een gastartikel aanleveren of iets delen? Lees in de Over Ons meer over hoe dit precies werkt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven