Vriendenboekjes: wat schrijf je op bij ‘aantal zusjes’?

‘Aantal broertjes en zusjes’. Ik kijk naar het vriendenboekje voor me en zucht nog maar eens – iets dat ik de afgelopen maanden geloof ik vaker heb gedaan dan me lief is. Wat moet ik hier nu mee? In gedachten hoor ik de ongevraagde adviezen die de meeste mensen nu waarschijnlijk zouden geven:

  • Je hoeft haar niet te ontkennen
  • Nova mag er ook zijn
  • Zij hoort bij jullie

Maar als ik heel eerlijk ben, gaan die vliegers voor mij allemaal niet op. Ik ontken Nova allesbehalve, zoals je hier op de website wel terugleest, ze hoort zeker bij ons en dus mag ze er ook zijn. Alleen in een vriendenboekje? Het boekje van een kleuter die natuurlijk vast nog wel weet wat er is gebeurd, maar die er verder helemaal niets mee te maken heeft? Mijn eigen kinderen weer even de stempel op drukken en de moeder die het vriendenboekje naleest opnieuw een steen in haar maag bezorgen?

Misschien ben ik wat dat betreft gewoon nooit de puberteit ontgroeid. Belangrijk kenmerk van die levensfase is dat je gewoon wil zijn – net als de rest. Iets wat je dan vervolgens paradoxaal genoeg uit met groen haar en veertig gezichtspiercings, maar dat terzijde. En dat wil ik voor mijn kinderen ook. Niet dat ze ‘die meiden met dat overleden zusje’ zijn, maar gewoon dat de buitenwereld hen ziet voor wie zijzelf zijn. Zonder stempel op hun voorhoofd. Per slot van rekening is Nova evenredig onderdeel, niet de definitie van ons gezin.

Goed, terug naar het vriendenboekje. Ik weet dus gewoon niet goed waar ik recht aan doe. Als ik het Rose of May zelf vraag, krijg ik meestal een vaag antwoord. Soms omdat ze televisie zitten te kijken terwijl ik krampachtig de vragen er doorheen probeer te jassen (opdat ik niet over vijf maanden de vraag krijg of kleuter X zijn boekje nog terugkrijgt en ik het wellicht zelfs kwijt ben). Een andere keer vooral omdat ze niet goed snappen waarom ik het überhaupt vraag, terwijl ik andere standaardvragen als ‘adres’ en ‘kleur ogen’ wel zelf regel.

Het zijn de kleine dingen van het rouwproces waar niemand je op kan voorbereiden. De momenten waarop je wordt geconfronteerd met de onmogelijke keus tussen ontkennen of bestempelen. Onmogelijk voor zowel mijn tv-kijkende dochters als mezelf. Dus rest de vraag: wat schrijf je op? Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik de laatste paar keer maar gewoon 2 heb opgeschreven. Om dezelfde reden dat ik kaarten tegenwoordig onderteken met ‘Ro, Merel en de kinderen’ in plaats van Nova apart erbij.

Ik wil zelf gewoon niet altijd worden gezien als ‘moeder in de rouw’, ‘die ene vrouw waar iedereen medelijden mee heeft’ of ‘zij, weet je wel, die met dat overleden kindje’. En dat gun ik de kinderen ook. Niet omdat ik haar ontken, maar juist omdat ik de andere drie erken.

De tijd zal leren of het de juiste keus is, maar voor nu hoop ik dat de meisjes, mede hierdoor, in elk geval weer even normaal kunnen zijn – net als vroeger.

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven