Intuïtief eten: hoe doe je dat en helpt het echt?

Je hebt misschien weleens gehoord van intuïtief eten. Dit is een officiële methode waarmee je kunt afvallen zonder te diëten. Dat klinkt misschien heel tegenstrijdig, maar is het niet. De basis bestaat vooral uit het aanleren van een nieuwe visie op eten, het terugvinden van contact met je lijf en daarnaar luisteren. Ik viel afgelopen paar maanden vier (overtollige) kilo’s af doordat ik (eigenlijk onbewust) intuïtiever naar mijn lijf luisterde en daarmee dus eigenlijk de methode volgde zonder dat ik het door had, maar belangrijker: ik zit beter in mijn vel. Benieuwd hoe dat zo kwam?

Disclaimer: ik volg geen voedingscoaches via social media, ik las geen boeken over dit onderwerp en heb geen diëtiste bezocht. Met dit artikel wil ik alleen kort iets meer vertellen over wat intuïtief eten officieel inhoudt, maar ook hoe je het zelf in je eigen leven al een beetje kunt toepassen. Wil je de oorspronkelijke methode proberen? Bezoek dan zeker een deskundige die je kan helpen.

Ongemerkt intuïtiever eten

Eind augustus vloog ik met mijn oudste dochter naar Barcelona om daar vijf dagen te genieten van elkaars gezelschap. Tot dat moment bleef mijn gewicht een heikel punt: ik merkte dat ik tijdens mijn menstruatie veel meer trek had in zoetigheid en dit bleef opzoeken, waardoor ik per saldo steeds nauwelijks afviel.

Mijn relatie met eten

Eten is sowieso al sinds vrij jonge leeftijd iets waar ik slecht afstand van kan nemen. Ik ben er dol op – maar dan wel op dingen die vol verkeerde vetten en bewerkte suikers zitten. Precies datgene waarvan elke voedingsdeskundige roept dat je er vanaf moet blijven. We leven bovendien in de Westerse wereld waar het schoonheidsideaal in de jaren negentig, toen ik opgroeide, graatmager was. Met mijn maat 36 voelde ik me alsnog te dik. Dat maakt dat je opgroeit met een verstoord beeld van jezelf en van hoe het zou moeten zijn. Gezondheid maakte plaats voor een ongezond (en belangrijker nog: onhaalbaar) ideaal.

Echt diëten heb ik desondanks gelukkig nooit gedaan. Op een keertje Sonja Bakkeren na, werkt dat niet voor mij. Ik geloof er heilig in dat je gewoon je gezond verstand moet gebruiken en dat tellen van calorieën zinloos is op de lange termijn, want het kost te veel moeite. Bovendien creëer je een lijst met verboden voedingsmiddelen en dat lonkt. Je ziet dan ook niet voor niks dat mensen die starten met intermittent fasting, aan een keto-dieet doen of – voor mijn part – Montignaccen, uiteindelijk toch weer aankomen.

Mijn eigen methode zette overigens ook lange tijd geen enorme zoden aan de dijk, want ik viel, op een kleine sprint na de bevalling na, verder weinig af. Buiten de zwangerschappen om schommelt mijn gewicht al jaren rond de vijfenzeventig tot tachtig kilo, waarmee ik zo’n 2-7 kilo te zwaar ben in verhouding tot mijn lengte. Daar voel ik me niet prettig bij en dus wilde ik wel anders, maar wist ik niet hoe.

Terug naar Barcelona: een andere manier van eten en leven

In deze prachtige Spaanse stad waren we te druk met ons vergapen aan Gaudí’s meesterwerken en shoppen om echt op de tijd te letten. We aten zodra we echt trek kregen. Soms resulteerde dat in een flink ontbijt en een lunch rond 16.00 uur, maar daar dacht ik niet echt dieper over na. Onder invloed van de Spaanse leefstijl, waarbij maaltijden niet zo strak gepland zijn als bij ons, ga je wat meer mee met je lichaam.

Hoewel we slechts vijf dagen in Spanje zaten, merkte ik echt dat mijn lijf de gebruikelijke drie maaltijden kon loslaten. Heel gezond aten we niet (patat, een keer pizza als lunch en lasagne die uit elkaar barstte van de kaas), maar ik merkte aan mijn lijf dat het strakker werd. Los van de 12.000-20.000 stappen kwam dat ook door deze nieuwe manier van eten.

De hele vakantievibe maakte dat ik rustiger at en meer aandacht nam voor mijn eten. Ik voelde daardoor ook sneller dat ik vol zat en kon dan stoppen.

Terug in Nederland: is het vol te houden?

We zitten weer vol in het normale ritme met drie maaltijden per dag, die met kinderen toch redelijk strak gepland zijn. Automatisch ga je daarin mee. En toch merk ik dat het volhouden van deze manier van eten misschien wel makkelijker is dan ik vooraf verwachtte. Toen ik de laatste keer ongesteld was, kon ik iets beter controleren wat ik at. Ik besloot om alleen te eten waar ik een overweldigend enthousiasme voor voelde, zo niet dan nam ik het gewoon niet – in tegenstelling tot voorheen. Dan dacht ik vaak: ‘Nou ja, dan dit maar, want ik móet iets eten’, de druiven in de koelkast negerend.

Verder kies ik inmiddels bewuster voor wanneer ik iets neem. Heb ik nog geen trek, ondanks dat het 12.00 uur is? Dan wacht ik tot het wel komt. Daarbij ervaar ik dat je met een zittend beroep sowieso minder behoefte hebt aan eten dan ik altijd dacht. Ik at uit automatisme, nu vanuit behoefte. Dat voelt toch anders. Daarbij heeft het vele bewegen in Barcelona me wel de boost gegeven die ik nodig had. Ik probeer mijn conditie hier op peil te houden, zowel door te wandelen als meer in het huishouden te doen.

Het enige dat me nog slecht lukt, is eten laten liggen op mijn bord zodra ik vol zit. Daar baal ik van, want eigenlijk heb ik dan niet echt trek meer. Dit probeer ik nu op te vangen met kleinere borden of kommetjes en door minder op te scheppen; dat helpt iets.

Handige tips als je dit ook wil proberen

  1. Neem de tijd voor je maaltijd. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan als je peuter om aandacht schreeuwt, je misschien een baby hebt die ook iets wil eten en je in je hoofd krampachtig probeert je to do lijstje te onthouden. Maar toch helpt het als je rust en ruimte kan creëren – op welke manier dan ook. Hoe bewuster je eet, des te bewuster je merkt dat je vol zit.
  2. Er zijn geen verboden voedingsmiddelen. Je mag alles nemen wat je wil. Het kost echt tijd om deze zaken aan te nemen als je nieuwe waarheid, maar zijn echt belangrijk als je wil starten met intuïtief eten. Elke dag appeltaart gaat vervelen, maar wanneer je op bezoek gaat en er enorme trek in hebt, neem je het gewoon.
  3. Luister naar je lijf. Kijk eens naar een baby of jong kind: zodra ze trek beginnen te krijgen, geven ze dat aan. Bij honger huilen ze. Ons lukt dat slecht, omdat we allerlei regels over eten opgelegd kregen: eet je bord leeg, kies gezond voedsel, geen taart nemen is ongezellig, je mag alleen een toetje als… Het kost tijd om die regels los te laten, want ze zitten ingebakken in ons systeem. Maak hier bewust tijd voor vrij en leer opnieuw te voelen of je trek hebt of vol zit. Handel daar ook naar!
  4. Verander je doelstelling. Anders dan bij diëten, moet je doelstelling niet zijn om gewicht te verliezen. Het is een bijkomstigheid. De hoofdreden mag alleen zijn dat je liever voor je lijf wil zijn en het wil voeden met wat nodig is, zodat jij lekkerder in je vel komt te zitten.
  5. Schep eens minder op. Denk aan pasta: je hoeft het allemaal niet af te wegen, maar neem eens een opscheplepel minder dan normaal. Kauw bewust, neem je tijd en probeer in je lijf te voelen of je nog meer trek hebt of niet. Zo ja, dan loop je nog eens naar de keuken. Maar wie weet ontdek je al eerder dat het goed is.
  6. Drink voldoende. Soms denk je dat je trek hebt, maar dan komt dat gevoel voort uit dorst. Met minimaal twee liter per dag kan het in elk geval niet daaraan liggen.
  7. Zoek een alternatief om je emoties te sussen. Als je een emotie-eter bent, gebruik je voeding om je verdriet te sussen. Kijk of je misschien een andere manier kunt vinden om ermee om te gaan: ga schrijven, wandelen, luister mooie muziek, teken, wied het onkruid of zoek elders afleiding. Je zal merken dat het hongergevoel vanzelf leert plaatsmaken voor de hang naar iets waarmee je je emoties kunt leren ordenen.

En onthoud boven alles dat er maar één schoonheidsideaal zou moeten zijn: jouw lijf zoals het bedoeld was. Je kunt je niet vergelijken met anderen. Iedereen heeft een unieke lichaamsbouw en een gezonde verhouding, de één breder en de ander smaller. Het enige schoonheidsideaal wat je daar dus uit zou kunnen halen, is het jouwe. Jouw lijf als het gezond is.

Over intuïtief eten

De Britse voedingsdeskundigen Evelyn Tribole en Elyse Resch worden gezien als de bedenkers van deze voedingsleer. Intuïtief eten als ‘methode’ bestaat al sinds 1995, maar wint de laatste jaren pas steeds meer aan populariteit. De belangrijkste reden daarvoor is dat je teruggaat naar de basis en alle opgelegde (dieet)normen naast je neer leert leggen. Je lijf is namelijk prima in staat om je te vertellen wat het nodig heeft.

Door intuïtief te leren omgaan met je voeding, ontdek je ook dat het zinvoller is om pas te eten wanneer je trek krijgt. Dat je automatisch gezondere keuzes maakt als er niet langer zoiets bestaat als ‘verboden’ voedsel en dat je die reep chocola tijdens je menstruatie wel degelijk kan laten liggen, zolang je maar blijft voelen of je echt wil snoepen. Je leert voeden in plaats van vullen. Dat je uiteindelijk kilo’s verliest is geen doel, maar een effect.

Denk jij dat intuïtief eten iets voor jou is? Ik ben heel benieuwd hoe jij zelf omgaat met eten in de opvoeding. Vind je het bijvoorbeeld belangrijk dat je kind(eren) hun bord leeg eten? Kan je zelf gemakkelijk loslaten wat je meekreeg in de opvoeding? En eet jij waar je trek in hebt of ook weleens te veel? Ik vind het leuk om jullie visie te lezen! Laat je iets achter in de reacties?

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©Rawpixel.com – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (40) is alleenstaande moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven