Dat we afgelopen jaar gingen scheiden was verdrietig. Maar het moment waarop hij in zijn eigen huis zat en de spanning verdween, die toch enigszins oploopt wanneer je de keus al hebt gemaakt uit elkaar te gaan, voelde ik toch een zekere opluchting. Natuurlijk is het leven met vier kinderen pittig, maar met vier kinderen in een relatie waar de rek uit is, is zo mogelijk nog pittiger. Je bent immers allebei op dagelijkse basis bezig je hoofd boven water te houden. Eindelijk kon ik weer af en toe dobberen zonder einddoel – om in de metafoor van het water te blijven.
Toch veranderde er gaandeweg iets. Het leven verstikte me steeds vaker, ik voelde me vermoeider en wist af en toe niet meer waar ik de motivatie moest zoeken om te kunnen doorgaan. Tel daarbij op dat met de maand minder verdiende dan toen we samen waren en dat mijn spaargeld in rap tempo afnam. Ik had geen tijd om te besteden aan mijn nieuwe studie en stond gevoelsmatig steeds vaker met mijn rug tegen de muur. Intussen maakten de kinderen meer ruzie dan ooit – een logisch gevolg na de scheiding – en sliep onze kleine jongen regelmatig nog onrustig.
Vlak voor de zomervakantie kon ik alleen nog maar huilen, mopperen en schreeuwen. Ik was op. Fysiek, maar vooral mentaal. Drie, misschien vier jaar door bikkelen na het verlies van Nova, de spanning tijdens Seans zwangerschap, het verlies van mijn relatie – wat uiteindelijk een proces van jaren is geweest – en het onverwachte verlies van een vriendin; alles bij elkaar vocht zijn weg naar buiten nu die ruimte er eindelijk was. Het voelde of ik werd meegesleurd in een vloedgolf aan emoties. Dat school voor de vakantie ‘nog even’ 500 activiteiten in drie weken tijd plande, hielp natuurlijk niet mee.
Het is de eerste keer dat ik ‘zomaar’ onderuit ging. Zonder waarschuwing vooraf, of in elk geval, zonder dat ik de waarschuwingssignalen oppikte. Alleen al het idee van zes weken zomervakantie vloog me naar de keel. Ik voelde wanhoop toen ik de lijst met activiteiten voor school zag groeien. Mijn lijf protesteerde aan alle kanten. Ik kon gewoon niet meer en waar ik normaal altijd een reserveaccu leek te hebben, moest ik het nu toe met lullige beetjes energie die ik uit de krochten van mijn lijf schraapte.
Gelukkig kreeg ik een week vakantie: Ro nam de kinderen een week, mijn oudste ging voor de zoveelste keer die zomer met het vliegtuig naar een zonbestemming en ik was ruim een week helemaal alleen. Ik schreef veel, begon weer te tekenen en volgde mijn lijf weer in plaats van andersom. Waar ik in het begin nog een vorm van anxiety voelde bij het horen van schreeuwende kinderen (en vervolgens een soort opluchting, als ik concludeerde dat ik even voor helemaal niemand anders hoefde te zorgen dan mezelf), merkte ik dat mijn energievoorraad langzaam terugkwam.
Vlak voor de kinderen terugkwamen, voelde ik enige weemoed. De wetenschap dat je nog niet helemaal bent waar je moet zijn, is lastig. Zeker omdat je tijdens de zorg voor vier kinderen toch weer weinig tijd voor jezelf overhoudt en de valkuilen van hiervoor nog altijd overal om me heen verspreid lagen. Je ontkomt er niet aan dat je je reservevoorraad moet aanspreken en alerter dan ooit moet zijn om die aan te vullen met liefde en aandacht voor jezelf.
Inmiddels zijn we een halfjaar verder. Ik hobbel soms nog steeds achter de feiten aan, maar weet ook beter waar mijn grenzen liggen. Wanneer de drukte me naar de keel vliegt, zet ik een stap terug. Dan neem ik even afstand van de drukte, van wat me meer kost dan ik kan geven op dat moment. Het is ook een belangrijke reden waarom we besloten om Sinterklaas heel klein te vieren en de kerst dit jaar gedeeltelijk over te slaan.
En toch zijn er lichtpuntjes. Zoals afgelopen weekend, toen ik zo hard moest lachen dat de tranen vijf minuten lang over mijn wangen rolde. Het was de eerste keer sinds Nova dat ik zoveel plezier had. Het zijn de vriendschappen in mijn leven. Mensen die de moeite nemen om oprecht te vragen hoe het gaat, soms zelfs uit onverwachte hoek. Mijn nieuwe baan in de bediening. Het feit dat Ro me zo onwijs steunt, door dik en dun, en de kinderen gewoon wat vaker meeneemt, zodat ik tijd kan besteden aan mezelf.
Lange tijd voelde ik me hier schuldig over. Want welke moeder, tante, dochter, zus en vriendin kiest nu zo keihard voor zichzelf? Hoe kan ik nu verkopen aan iemand dat ik wél 11 uur achter elkaar kan doorwerken in het weekend en vervolgens nog ga stappen, terwijl ik bijvoorbeeld doodop word bij het idee dat we wéér iets voor school moeten regelen? Tot ik besefte dat ik dat zorgen voor jezelf en je eigen energievoorraad de basis is. Als je dat niet hebt en tegelijkertijd toch probeert door te ploeteren om te kunnen zorgen voor anderen, wil je te veel en gaat het mis. Zoals afgelopen zomer.
Ik heb die momenten voor mezelf nu hard nodig, om me te voeden met dingen waar ík blij van word. Omdat je alleen liefde kunt geven aan anderen als je liefde hebt voor jezelf, als je extra aandacht besteedt aan de lichtpuntjes in je leven. En het werkt. Van de week zat mijn dochter opgekruld tegen me aan op de bank. We keken televisie en knuffelden. Ik genoot van dat moment, zonder in slaap te vallen of zonder alvast te denken over wat ik allemaal nog moest doen. Ik mopper minder, schreeuw niet zo vaak meer en de sfeer is relaxter.
Ik probeer daarom deze periode maar te zien als één groot leerproces waar ik hopelijk mijn leven lang nog profijt van ga hebben. Waarbij ik steeds beter doorvoel waar mijn grenzen liggen en hoe belangrijk het is om soms een pas op de plaats te maken. Uiteindelijk staan de kinderen en mijn ouderschap voorop, maar kan ik alleen maar de beste moeder zijn als ik ook de beste versie van mezelf naar boven weet te halen.
Herken je dit gevoel?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©DimaBerlin – Shutterstock