Dit waargebeurde verhaal is ingezonden door een lezeres
Licht gespannen reed ik van huis. Het was herfstvakantie, 1993, en ik wilde met de kinderen en hun vriendinnetjes naar het bos in Oostvoorne. Ergens wist ik toen ook wel dat drie extra kinderen in onze rode Citroën AX te veel van het goede was, maar hun moeder vond het geen bezwaar. En eerlijk gezegd ben ik er ook helemaal niet goed in om kinderen teleur te stellen. De grootste van het stel zat naast me voorin, de anderen keurig op de achterbank. Eigenlijk was het heel gezellig, maar toch bleef dat gevoel van vage onrust hangen. Toen we heelhuids Oostvoorne binnenreden, hield ik me voor dat ik me voor niks zorgen had gemaakt. We waren er immers toch?
Vlakbij het bos ligt een voorrangsweg. Ik wachtte netjes tot de passerende auto voorbij was en trok op. Terwijl ik de weg opdraaide, zag ik in mijn ooghoek langs de kant van de weg wel een auto in het gras staan, maar schonk er verder geen aandacht aan. Vanuit het niets voelde ik een flinke schok, hoorde een klap en zag de auto schuin achter me staan. Direct controleerde ik de kinderen, maar die mankeerden gelukkig niets. Ze waren alleen flink geschrokken. Ik stapte uit om goed te kijken wat er nu precies was gebeurd en zag de auto die ons had geraakt snel wegrijden.
Eenmaal naast het voertuig ontdekte ik dat we door het oog van de naald gekropen waren: had de auto ons een paar seconden eerder geraakt, was deze persoon vol op de kinderen ingereden. Een eind verderop zag ik de auto nogmaals stoppen, de bestuurder stapte uit, maar reed toen toch opnieuw verder.
Een groepje jongeren dat verderop stond, rende naar ons toe om te kijken hoe het ging. Gelukkig had één van hen het kenteken genoteerd. De politie speurde met die gegevens de dader op: een 86-jarige vrouw die ontkende ook maar iets met het ongeval te maken te hebben. De rode lak aan de voorkant van haar auto bewees echter dat ze de waarheid niet sprak. Ik weet niet hoe het met haar is afgelopen, maar wel heb ik altijd gehoopt dat haar auto en rijbewijs zijn afgepakt. Het ergste van alles vind ik dat ze doorreed, terwijl ze moet hebben gezien dat er kinderen in de auto zaten.
De auto bleek total loss en werd teruggesleept naar onze woonplaats. De kinderen vonden dat best spannend: nog een beetje bibberig zaten ze voorin, maar al snel maakten ze weer grapjes. Mijn nek deed wat zeer, maar ik schonk er niet veel aandacht aan. Er waren immers belangrijker zaken die nu geregeld moesten worden. De volgende dag kon ik het echter niet meer ontkennen: ik kon mijn hoofd nauwelijks draaien en had vreselijke hoofdpijn. De huisarts diagnostiseerde uiteindelijk een whiplash. Maar goed, in die tijd leek half Nederland daarmee te kampen dus ik stond er vrij laconiek in.
Ik kreeg de eerste tijd een halskraag, wat ervoor zorgde dat ik me inhield: ik kon immers weinig doen met een hoofd dat op een steeltje leek te staan. Bovendien zag de buitenwereld dat ik iets mankeerde. Daardoor waren veel mensen erg behulpzaam en begripvol. Ze deden de boodschappen in mijn tas, lieten me voorgaan bij de kassa… En ik bedacht zelf allerlei handigheidjes om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren.
Toen de kraag niet meer om hoefde, leefde ik weer zoals voor het ongeluk. Dat ik erg moe was, hoofdpijn had en nog minder geduld dan voorheen, negeerde ik. ‘Niet zeuren of aanstellen’, was mijn motto. Die whiplash was gewoon een modeverschijnsel en bovendien had ik twee kinderen, ik kon simpelweg niet bij de pakken neerzitten. In het huishouden hielp mijn lieve echtgenoot met zwaardere taken zoals stofzuigen en de was. En mijn ook ouders, die vlakbij woonden, sprongen regelmatig bij.
Ondertussen voelde ik me steeds rotter. Tot ik in de boekhandel het boek Whiplash van Angeli Poulssen zag liggen. Stiekem best nieuwsgierig naar dit onderwerp sloeg ik het boek open. Ik was nog niet halverwege de eerste bladzijde en ongemerkt stroomden de tranen al over mijn wangen. Driftig veegde ik ze weg, maar kon er niet langer omheen: ik had een whiplash – geen modeverschijnsel, maar een medische aandoening. Ik kocht het boek en las het thuis in één adem uit. Eindelijk kwamen alle opgekropte emoties vrij en drong het tot me door dat ik zo niet verder kon. Ik nam haar tips ter harte, zoals na ieder halfuur werk even tien minuten pauze nemen. En via de whiplashpatiëntenvereniging kwam ik bij een osteopaat terecht, die me jarenlang behandeld heeft.
Twee jaar later voelde ik me net weer enigszins de oude worden, toen we opnieuw werden aangereden. Alle oude klachten kwamen terug. De impact was gelukkig minder groot dan na de eerst keer, omdat ik precies wist wat ik moest doen. Desalniettemin zijn de klachten nooit meer helemaal verdwenen en bepalen tot op de dag van vandaag nog steeds mijn fysieke (on)mogelijkheden.
Het ongeluk heeft gelukkig niet alleen ellende gebracht. Ik leerde naar mijn lichaam te luisteren. En dat gaat niet altijd goed, maar al doende leert men. De tijd kan niet meer teruggedraaid worden en bij de pakken neerzitten helpt niet. Ik sta sinds het ongeluk bewuster in het leven en geniet extra van mooie dingen, zoals mijn kinderen en kleinkinderen of een dagje weg met vrienden of familie. Bovendien maak ik bewustere keuzes en laat me bij belangrijke beslissingen niet langer leiden door valse sentimenten. Het heeft geen zin en is tijdverspilling, zo weet ik inmiddels. Je leven kan immers zomaar volledig op zijn kop staan.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Dit artikel bevat een of meerdere affiliate links. Van elke aankoop die je doet via deze link(s) krijgen wij een klein percentage. Jij betaalt hiervoor uiteraard niets extra’s, maar je helpt ons een klein handje. Daarbij doen we regelmatig een donatie aan goede doelen als De Voedselbank, het Alzheimer Fonds of KWF. Mocht je dus een aankoop doen, dan willen we je hierbij heel graag bedanken!
Uitgelichte afbeelding ©F01 PHOTO – Shutterstock