Ze noemen het weleens ‘het lot van de tweede’: het feit dat je bij je eerste kind als een helikopterouder werkelijk alles overziet en de tweede een beetje meer aan zijn lot overlaat. Het zou bovendien leiden tot de welbekende verschillen tussen je eerste en tweede (laat staan je derde) kind. Of dat zo is laten we over aan de wetenschap, maar we besloten wel negen momenten voor je te verzamelen waaruit blijkt hoe het leven voor een tweede kind is 😉
9x het lot van het tweede kind
De tweede krijgt geen fotoboeken meer
Waar je bij de eerste nog dagelijks foto’s maakt van zo’n beetje iedere beweging, mag de tweede blij zijn als er nog een paar babyfoto’s tevoorschijn komen. In de drukte van alledag vergeet je het of lijkt het gewoon iets minder belangrijk om elke scheet vast te leggen. Bovendien heb je ook geen tijd meer om alle foto’s keurig (digitaal) in te plakken en af te laten drukken. Misschien kan je rond de tiende verjaardag een verzamelalbum maken?
Rood vlekje? O, komt wel goed
De eerste werd nauwlettend in de gaten gehouden. Zat dat rode vlekje er gister al? Hoe komt die veeg op zijn voorhoofd? Waarom heeft ze ineens zulke lange nagels? Als ouder zie je alles, alleen al omdat je daar nog tijd voor hebt. Bij de tweede sta je niet meer na ieder kuchje bij de wieg, geloof je het allemaal wel zolang ze geen koorts hebben en alert ogen. Inmiddels weet je bepaalde dingen gewoon en het baart je minder zorgen. Wel zo relaxed.
Tweedehands is ook prima
Zeker wanneer je meerdere kinderen hebt met hetzelfde geslacht, hoeft niet alles meer spiksplinternieuw te zijn. Kleding van de oudste wordt vaak doorgeschoven en, mits het nog een beetje modieus oogt, gewoon weer aangetrokken. Is het erg? Nee, absoluut niet (uiteindelijk weten we allemaal dat de helft van de nieuw aangeschafte kleding in maat 56 weer ongedragen de kast uitgaat), maar anders is het wel.
De ontroering is minder groot
Bij je eerste lijkt iedere beweging wel een wonder. Hoe anders dat bij een tweede? De weemoedige traan die over je wang biggelt omdat hij zich al omdraait of wanneer je dochter voor het eerst in haar handen klapt, blijft uit: je hebt het allemaal al eens gezien. En heus het blijft een kleine mijlpaal, maar tegelijkertijd hoort het er gewoon bij.
Je bent nooit alleen
De oudste werd geboren en begon dit leven in zijn eentje. Alle rust om te spelen met wat je wilde, want er was niemand in de buurt om het af te pakken. De tweede daarentegen zal over het algemeen te maken krijgen met een broer of zus die graag de leiding neemt in het spel en laat zien hoe iets werkt (waarbij ze het dus gewoon uit je handen grissen). Of klagen dat het haar Barbies waren en jij er dus niet aan mag zitten. Rustig spelen? Dat gebeurt alleen als ze niet thuis zijn.
Huilen is zinloos
Waar je als ouders bij de oudste je uiterste best doen om iedere huilbui goed te interpreteren en hoopt dat je het allemaal goed (lees: perfect) doet, haal je je schouders op bij de tweede. Heel sneu hoor, dat gejengel, maar zolang er geen echte tranen bij komen kijken raakt het je een stuk minder. Ook het afscheid nemen op de basisschool is vaak (iets) minder heftig, omdat je weet dat het wel goedkomt.
Kraambezoek? …
Vaak word je bij een eerste kindje overladen: met visite, kraamcadeaus, kaarten. Het kind dat daarop volgt moet het over het algemeen doen met de helft of minder. En waar je als ouders misschien in eerste instantie dacht dat het wel relaxed zou zijn als je iets meer rust zou krijgen in de kraamweek, steekt het ergens toch een beetje als het daadwerkelijk stil blijft.
Veel eerder alleen op pad
Niet alles dat kleeft aan het lot van de tweede is vervelend. Zo moet het oudste kind vaak een weg vrijmaken voor zijn of haar broertjes en zusjes. Dat houdt in dat je gemiddeld vroeger thuis moet zijn, pas op latere leeftijd alleen weg mag en dat bepaalde zaken lang een letterlijke ver-van-je-bed-show blijven. Als tweede heb je de mazzel dat het pad al voor je ligt, je ouders inmiddels weten dat de meeste grote zorgen onnodig zijn en krijg je al (veel) eerder meer vrijheid.
Je krijgt meer vrijheid om vervelend te doen
Aangezien de oudste broer of zus toch over het algemeen maar ‘de wijste’ moet zijn en ‘het goede voorbeeld moet geven’, biedt het jou net wat meer vrijheid om je vervelend te gedragen. Ook als je als tweede kind een geniepige trap of klap geeft en vervolgens begint te huilen als het wordt teruggedaan, staan je ouders sneller achter je. Dat is dus tegelijk het lot van de oudste.
Herkenbaar? Hoe heb jij de komst van je tweede kind ervaren: was dit echt anders of viel het wel mee? Laat een reactie achter en klets gezellig mee!
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
