‘Maar hoe gaat het nu eigenlijk met jou? Echt met jou?’ Ik zwijg even en draai de vraag om in gedachten. Wil de vragensteller wel écht weten hoe het nu met me gaat? Verwachten ze dat ik antwoord dat ik me nog elke dag verscheurd en verdrietig voel? Of mag ik me prima voelen? Eerlijk gezegd weet ik het niet. ‘Goed,’ antwoord ik uiteindelijk maar gewoon naar waarheid, ‘ik voel me prima.’
Oeps! Ik vertrek mijn mond even. Dat had ik natuurlijk niet moeten zeggen, want nu is het weer net alsof ik me eigenlijk helemaal niet goed voel en die leugen nu op een krampachtige manier probeer te verbergen. Ik hoop maar dat de vragensteller, anders dan ik, geen hele filosofie op de situatie loslaat en gewoon aanneemt dat ik lekker in mijn vel zit. Niet ‘gezien de omstandigheden’, zoals ik er eerder vaak voor de zekerheid aan toevoegde, maar echt oké.
Ik voel me in deze situatie steeds een beetje als een kandidaat die doordringt tot de allerlaatste ronde. Terwijl de letters op het scherm verschijnen en de spotlights me verblinden, stelt de quizmaster de allerlaatste vraag: ‘Hoe gaat het nu met je?’ Intussen houdt het publiek de adem in en kijkt nauwlettend naar mijn gezicht. Weet ik het antwoord daadwerkelijk of bluf ik me door alles heen? Van de zenuwen verval ik spontaan in gehakkel, stiekem bang voor het oordeel als ik de waarheid vertel. En daarmee lijkt meteen alles wat ik dan nog zeg een soort act.
Weet je wat het is? Als ik vertel hoe het met me gaat, lijk ik in de ogen van de ander een soort afwachtendheid en preventieve vorm van medelijden af te lezen. De ‘hums’ en ‘ahs’ die volgen op mijn ‘goed’ lijken doorspekt met een oordeel. Alsof ik de arme ziel ben die nog niet doorheeft welke gebeurtenis ons is overkomen. Of dat ik me elke keer probeer groot te houden. Voor ik het weet, sta ik weer op een ongemakkelijke en omslachtige manier passende clichés uit te spugen over hoe het leven doorgaat en dat onze andere dames voldoende afleiding bieden.
En daar wil ik vanaf.
Want het gaat goed met me. Ik weet dondersgoed wat ons is overkomen, want ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Elke seconde van de dag draag ik het verlies van Nova met ons mee en elke seconde besef ik dat wat had moeten zijn er nooit meer zal komen. Vind ik berichten en foto’s uit de zwangerschap of denk ik aan iets terug, dan breekt mijn hart opnieuw in duizend stukjes. Maar – voor zover je daar invloed op kunt hebben – ik weiger om me te laten definiëren door mijn verdriet.
Er is namelijk ook zoveel om voor te blijven leven. De zon die opkomt en schittert op de nieuwe bloesem, een moederzwaan met een rug vol kleintjes die popelen om zelf te mogen zwemmen, een openhartig en liefdevol gesprek, de frisse geur van gewassen handdoeken, prachtige muziek die je tot tranen weet te roeren… Maar natuurlijk boven alles, cliché of niet: onze andere drie dochters die elke dag vullen met hun uiteenlopende en bijzondere, mooie persoonlijkheden.
Meer dan ooit besef ik hoe intens dankbaar we mogen zijn voor drie zwangerschappen die wel goed verliepen. We zijn het aan Nova verplicht, maar eigenlijk ook aan alle andere ouders die een kindje missen, om daar extra bij stil te staan en onze dames het allerbeste van onszelf te geven. Dat kan alleen maar als je jezelf weer toestaat ook het leven ten volste te beleven en je dus ook soms gewoon weer gelukkig te voelen. Echt gelukkig.
Dus daarom dit artikel, om voor eens en altijd antwoord te geven op die, ‘gezien de omstandigheden’ gevoelige en soms lastige vraag: het gaat goed. En als het een keer niet zo is, dan hoor je dat echt wel. Beloofd!
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
