Naarmate ik ouder werd, mijn wilde haren verloor en dichter bij de persoon kwam die ik graag wil zijn in deze wereld, groeide mijn belangstelling voor groener leven. Zo eet ik soms vegan of in elk geval vegetarisch, koop bewust en reis weinig. Toch vraag ik me af en toe wel af waarom ik eigenlijk nog moeite doe in een wereld die nog enorme stappen te maken heeft.
Stapels kleding, bergen plastic speelgoed en verre reisjes – we maken bewuste keuzes met betrekking tot onze uitgaven. Ik koop principieel niets bij Primark of Zara, ga liever voor biologisch katoen dan de andere variant en gebruikte een menstruatiecup. We hebben allesreiniger, afwasmiddel en handzeep op basis van groene zeep, ons plakband is biologisch afbreekbaar (hoewel geen aanrader, maar die vier rolletjes kostten samen € 11,00 dus het moet op) en we geven mee aan de kinderen dat ze zuinig moeten zijn op het milieu.
Overigens wil ik hier verder niet mee zeggen dat ik het fantastisch doe hoor. Verre van. We eten nog vaak genoeg kaas (en niet altijd de biologische variant) en andere zuivelproducten, er staat regelmatig vlees op het menu en onze kleding is lang niet altijd zo fairtrade als zou moeten. Tegenover de moestuin staat een bakbeest van een zwembad komende zomer, we verspillen soms voedsel en bij schimmel in de badkamer gaat er gewoon HG tegenaan. Maar goed, iets is beter dan niets – denk ik dan. Al twijfel ik dus ook weleens.
Wat heeft het immers voor nut dat we de verwarming hier in huis een graadje lager draaien en bewust zijn met betrekking tot de verlichting als ze aan de andere kant van de wereld heel de nacht gebouwen verlichten. En waarom zou ik mezelf die heerlijke vakantie aan welke costa dan ook ontzeggen, als de rest van Nederland ‘er zo enorm aan toe is’ en wel gewoon gaat. Dat vliegtuig vertrekt toch wel – ook zonder ons.
Daarnaast merk ik ook dat het, zelfs anno 2021, best op weerstand stuit wanneer je een opmerking maakt over de keuzes die je maakt. De ander begint zich te verdedigen (‘Ja, maar de kaas die ik koop is biologisch’, ‘We eten ook weleens vegetarisch’ of ‘Ik heb geen geld om betere keuzes te maken’), verzandt in een oeverloze oratie over hoe je tegenwoordig niks meer mag en concludeert daarom dat je dus maar alles zou moeten doen wat God verboden heeft, of speelt het op de man en maakt je belachelijk omdat je af en toe vegan eet.
Het is vermoeiend om het goed te willen doen, paradoxaal genoeg. De maatschappij maakt het ons immers makkelijker om in bulkhoeveelheden te shoppen en nooit genoegen te nemen met wat je hebt. Alles is ingericht op FOMO, vrijwel niets op bescheiden- en tevredenheid. Waarom zou je ook als je via ome Ali een paar spotgoedkope spulletjes kan laten invliegen voor een paar euro en je voor iets soortgelijks, maar duurzaam gemaakt, de hoofdprijs betaalt?
Heel soms denk ik dat ik het gewoon moet opgeven. Dat ik me niet meer moet druk maken om op welke verschrikkelijke manier de grondstoffen voor kaas worden verzameld. En dat ik mijn ogen moet sluiten voor het feit dat aan de andere kant van de wereld een jonge puber onze kleding in elkaar naait tegen belachelijk lage tarieven. Of dat het niet mijn probleem is als het milieu naar de knoppen gaat omdat we nu overal naartoe móeten vliegen en claimen dat alles maar moet kunnen ‘omdat we er zo aan toe zijn’.
Maar als ik eerlijk ben dan weet ik dat ik dat niet kan. Het raakt me wanneer ik zie dat bepaalde attractieparken nog steeds pony’s gebruiken om kinderen mee rond te rijden. Dat dierenmishandeling nog altijd aan de orde van de dag is in slachthuizen. Hoe mensen hun ogen sluiten voor kinderuitbuiting en genderongelijkheid in lagelonenlanden. En nee, het zit niet in mijn karakter om hier continu op te blijven wijzen en anderen bewust van te blijven maken. Alleen loslaten en bij alles puur aan mezelf denken? Dat kan ik ook niet.
Dus daarom zit ik met plakkerige vingers pogingen te doen om ons gerecyclede maar ook onmogelijk dicht te plakken pakpapier om cadeautjes te vouwen. Daarom geniet ik extra van mijn verzameling groene schoonmaakproducten. Doe ik, zonder groene vingers, oprechte pogingen om een succes te maken van de moestuin en betaal ik voor de verjaardagen van de dames een kapitaal aan bio-afbreekbare bakjes, servetten en servies. We hebben hier thuis ook nog een lange weg te gaan, maar ik denk ook maar zo: als niemand een eerste stap zet, kom je nergens.
Hoe gaat dit bij jullie thuis? Vind je het lastig om rekening te houden met van alles? Doe je wat je kan? Of maak je ook (on)bewust keuzes waarbij je vooral kijkt naar je eigen behoeften en niet zozeer naar welke impact dat heeft op de wereld? In dat laatste zit geen oordeel, maar een oprechte vraag. Durf je eerlijk te zijn naar jezelf en naar anderen toe?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
