Sylvia (32) bracht haar halve jeugd door met haar allerbeste vriendin. Bonnie & Clyde, samen tegen de wereld. Maar ze groeiden op, werden volwassen en ergens ging het mis. Zo erg, dat ze uiteindelijk in stilte de vriendschap verbrak.
Soms droom ik nog weleens over haar. Dan staan we weer op een festival, liggen dubbel om grapjes die alleen wij snapten en we maken het goed. Wanneer ik wakker word, baal ik dat we geen vriendinnen meer zijn en dan schaam ik me om de manier waarop ik het ‘uitmaakte’ met haar. Althans, zo voelde het wel een beetje. Na vijftien jaar ken je elkaar zo ontzettend goed, weet je wat één blik betekent. Aan de andere kant ken je elkaar dus ook goed genoeg om te weten dat je als vriendinnen niet (meer) bij elkaar past.
We deelden lief en leed met elkaar, maar door de jaren heen sloop er een soort ongemak in de vriendschap. Een onevenwichtigheid waar ik mijn vinger maar slecht op kon leggen. Ik denk dat die disbalans misschien vooral aan mij te wijten is, als ik heel eerlijk ben. Over het algemeen ben ik best zelfverzekerd en direct. Als ik op een gegeven moment denk dat iemand een knoop door moet hakken, laat ik dat weten. Zeker als diegene al anderhalf jaar in dubio is over hetzelfde. En ik kan me best voorstellen dat dat vervelend voelt.
Ik merkte dat sommige dingen aan me begonnen te vreten in onze vriendschap. Meerdere keren op het laatste moment afzeggen voor afspraken met een doorzichtige smoes, geld lenen omdat je geen boodschappen kunt halen en vervolgens wel gewoon bij de kapper zitten, denigrerende opmerkingen maken tegen anderen – waar mijn haren van overeind gingen staan… Alles bij elkaar ontstonden er steeds meer barstjes in wat ooit zo gezellig en vanzelfsprekend was, tot voor mij de maat vol was.
Terugkijkend zie ik ook wel dat het vooral de opeenstapeling is geweest. Niet zozeer zij als persoon, want we deelden veel moois en natuurlijk onze halve jeugd. Maar aan de andere kant voelde het steeds geforceerder. Het contact liep van mijn kant steeds meer terug en meerdere keren stond ik op het punt om haar te vertellen waardoor dat kwam, alleen durfde ik niet goed. Ergens was ik bang voor mijn eigen reactie, dat ik alles zou opblazen en haar zou overdonderen met ergernissen waar ze nooit weet van had. Terecht zou ze kunnen opmerken dat ik dat dan gewoon had moeten zeggen.
Middenin die twijfelachtige periode kwamen we elkaar tegen op een feestje. Ik wist het vooraf, zag er eigenlijk ook best tegenop, maar besloot er het beste van te maken. Toen we elkaar daar ontmoetten, wilde ik het liefst wegrennen. Een halfuur later deed ik dat ook, in figuurlijke zin althans: ik vertrok vrij vroeg en haalde buiten opgelucht adem. Ik wist toen dat er echt maar één ding op zat: eerlijk zijn over hoe ik me voelde, duidelijk uitspreken waarom ik de vriendschap niet fijn meer vond.
Maar ik deed het niet. Eerlijk gezegd vond ik het dit keer doodeng om eerlijk te zijn tegen haar en te vertellen waarmee ze mij had gekwetst, en koos het hazenpad. Ik wilde haar niet van alles voor de voeten werpen en kwetsen – terwijl dat ironisch genoeg is wat ik nu alsnog heb gedaan natuurlijk. Toch doet het me echt nog steeds verdriet. Waarom heb ik niet gewoon aangegeven, desnoods op papier of via de mail, dat bepaalde dingen me hadden geraakt? Dat verdiende ze na vijftien jaar.
Uiteindelijk heb ik er wel van geleerd. Ik kies bewust om de meeste mensen niet meer zo dichtbij te laten komen dat ik mijn hele hebben en houwen met ze deel, koester de vriendschappen die ik heb en probeer altijd eerlijk te blijven over wat ik voel. Wanneer iets me geen energie meer geeft, maak ik bewustere keuzes. Maar zo abrupt afstand nemen en iemand (op het oog) coldhearted uit mijn leven bannen? Nee, dat nooit. Bovendien, het was niet alleen oneerlijk, maar is ook ongemakkelijk. Want ondanks dat ze destijds is verhuisd, ben ik nog steeds bang dat we ooit eens tegen elkaar opbotsen.
Wat als ze boos is, ook al zou dat terecht zijn, of me compleet negeert? Maar goed, ik kan het niet meer met haar uitspreken want die kaart heb ik simpelweg verspeeld. Het enige dat ik kan doen is hopen dat mijn verhaal andere vrouwen inspireert om hun vriendschappen meer te koesteren dan ik destijds deed en eerlijk te zijn wanneer bepaalde dingen niet fijn zijn.
Bij deze.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©BGStock 72 – Shutterstock
