‘Kan je anders 23 juni?’ Ik kijk naar het plafond. Stom. Ik had zojuist geen smoesje moeten bedenken, maar eerlijk moeten zijn. ‘Nee,’ hoor ik mezelf een tikje onvast uitbrengen. ‘Nee. Doe maar gewoon alleen het vaccinatieprogramma vanaf nu.’ Alsof ik bij de Mac sta en bij de drive haastig beslis dat ik ook nog een chocolate chip koekje wil bij mijn burger. Maar goed, het hoge woord is eruit, ze sputtert niet tegen en noteert de opmerking in ons dossier.
We gaan per heden niet meer naar het consultatiebureau voor afspraken, maar alleen om te prikken. Ik voel me zo opgelucht, dit had ik eerder moeten doen. Of niet misschien, omdat ik het eerste halfjaar aan controles eigenlijk wel heel belangrijk vind. Alleen dat bellen had misschien wel beter op een ander tijdstip gekund dan zestig minuten van tevoren. Ik durfde de confrontatie niet heel goed aan te gaan, omdat het een beetje recalcitrant voelt.
Ik ben opgegroeid in de jaren negentig. De tijd dat autoriteiten nog autoriteiten waren, zeg maar. Je deed dingen ‘gewoon’ omdat de rest het deed en omdat het al jaren zo ging. Althans, misschien was er toen ook een flinke groep CB-weigeraars, ik kende ze in elk geval niet. Dus toen we kinderen kregen, leek het me niet meer dan logisch dat je eens in de zoveel tijd even langs ging om te wegen, meten en het geijkte praatje hield over de voortgang. Met plezier trouwens, we kregen een hele gezellige wijkverpleegkundige.
Inmiddels zijn we echter jaren verder. De verpleegkundige ging recent met pensioen, wij maakten intussen behoorlijk wat mee, en nu zitten we sinds Sean weer ‘ouderwets’ in de molen van het consultatiebureau. En ineens ben ik er klaar mee. Na maandenlang spannende echo’s voor je kiezen krijgen, commentaar op het verwachte gewicht en de gemeten lengte, een turbulente periode in het ziekenhuis met een premature baby, is het genoeg.
Ik heb geen zin meer in curves, kletspraatjes over hoe hij het doet en of alles een beetje gemiddeld gaat. Dat zien we met vier kinderen in huis zelf ook wel, denk ik dan. Bovendien kost het me tijd – vaak precies wanneer hij slaapt – en, met alle waardering voor de nieuwe verpleegkundige, ik heb geen zin om opnieuw een band op te bouwen met iemand. Wanneer ik echt iets geks zou zien, gaan we wel via de huisarts naar een specialist.
Diep van binnen ligt hier natuurlijk gewoon angst en ongemak aan ten grondslag. Heus, bovenstaande argumenten vind ik echt wel gelden. Alleen merk ik dat ik na ruim anderhalf jaar ziekenhuis even klaar ben met medische aangelegenheden. Als het niet hoeft, dan liever niet. De vaccins vind ik persoonlijk wel belangrijk en die halen we wanneer het moet, de rest laten we even zitten voor wat het is.
Naast opluchting voel ik ook een soort onwennigheid. Ik ben normaal gesproken helemaal niet zo rebels, dus onderhuids zit er dan toch het gevoel dat ik iets doe wat verkeerd is. ‘Stel dat hij ineens te zwaar is en we dat pas ontdekken met vier jaar’, ‘wat nu als…’ Maar ik leg die gedachten het zwijgen op. Er is waarschijnlijk geen moeder in Nederland die zo obsessief vaak googelt naar mogelijke aandoeningen, onbestemde rode vlekjes en andere onzekerheden. Daarbuiten kan er ook iets misgaan dat aan de aandacht van het CB ontsnapt.
Dus ja. Ik ben tegenwoordig ook ‘zo iemand’ die het consultatiebureau skipt. En ik moet zeggen: dat scheelt een hoop over elkaar buitelende gedachten!
Ga jij naar alle afspraken van het consultatiebureau? Beperk je je tot de vaccinaties? Of ga je niet?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©dedesign021, baby – Shutterstock
