Waarom we geen playdates doen tot de herfstvakantie

Sinds May startte in groep 1 hebben we nog geen kindjes over de vloer gehad en de kinderen ook nergens laten spelen. De enige uitzondering zijn hun beste vriendje en zijn zusje, omdat dat een soort tweede thuis is. Verder niks? Nee, we houden voet bij stuk. Onze dochters mogen niet afspreken met kindjes tot na de herfstvakantie. Maar waarom eigenlijk?

Disclaimer

Dit artikel is niet geschreven om jou ervan te overtuigen dat je dezelfde keuze zou moeten maken. Verre van: iedere ouder kent zijn kind het beste en kan beter inschatten dan ik waar hij of zij behoefte aan heeft. De reden dat ik dit stuk wel schrijf, is om andere ouders te laten zien dat je altijd een keuze kan maken die beter bij jullie kind en de situatie past. Ook als anderen daar niks van snappen.

Onze jongste dochter May is begin dit schooljaar gestart in groep 1. Anders dan haar elf maanden oudere zus, die vol bravoure overal binnen stapt en binnen een dag een heel vriendengroepje om zich heen verzamelt, kijkt zij de kat uit de boom. Ze is zachtaardig, introvert en het liefst graag op de achtergrond. Zeker de eerste maanden. Daarbij is ze sneller moe en heeft wat meer tijd nodig om nieuwe indrukken een plekje te geven. En die zijn er behoorlijk als je van twee ochtenden bij de peuterspeelzaal naar vijf volle dagen op de basisschool gaat.

We besloten daarom om één stap per keer te nemen. Eerst maar eens volle dagen gaan maken bij de kleuters, kijken hoe ze daarop reageert, en dan af en toe eens met kinderen spelen. De herfstvakantie leek ons een mooi moment. Ze heeft dan een paar maanden school gehad en echt kunnen wennen aan het schoolritme.

‘Maar zij kan toch wel komen spelen?’ vraagt een moeder op school, met een hoofdknik naar Rose. Ik snap het wel. Per slot van rekening zit onze oudste kleuter al een jaar op school en is al helemaal gewend. En toch zeg ik nee. Een impopulaire beslissing misschien, die zo te zien ook niet op veel begrip kan rekenen, maar ik merk dat ook Rose een beetje moeite heeft met het opstarten dit jaar met zwemles, gymmen, weer naar school gaan en wennen aan de drukte na de vakantie.

Ons antwoord blijft dus nee, voor allebei. Iets dat ook meespeelt, wat ik nooit van mezelf had verwacht (in het kader van: ‘Ze moeten toch gewoon leren dat de één ouder is en dus soms meer mag’), is dat het geringe leeftijdsverschil het lastiger maakt rechtlijnig te zijn. Dat zag ik ook veel terug in de reacties op Facebook. Moeders die bang zijn dat er van onze jongste nooit meer iets terecht komt als we nu al de hand zo boven het hoofd houden. ‘Dit is waar het misgaat in de maatschappij!’ 😉

Ik veroordeel ze niet. Zelf dacht ik uiteindelijk ooit ook een stuk minder genuanceerd (tot aan het begin van dit schooljaar, als ik eerlijk ben). Maar in de praktijk merk ik dat het beter voelt voor allebei een duidelijke lijn te trekken. Uiteindelijk willen ze toch met dezelfde kinderen spelen, sta ik voor beide kinderen op hetzelfde schoolplein en het voelt toch niet helemaal lekker om te zeggen: ‘Jij wel, jij voorlopig niet.’ Ze zijn zo hecht samen de laatste tijd dat het niet passend voelt.

Wie weet hebben die moeders gelijk en is dit inderdaad in beginsel waar onze maatschappij de pedagogische plank compleet misslaat. Maar toch geloof ik daar niet in. Ro en ik spraken na de geboorte af dat we zouden inspelen op de behoeften van onze dochters. En daar staan we nog steeds achter. Onderdeel daarvan is dat we soms eerder vertrekken van verjaardagen, om ze op tijd op bed te leggen. Ander aspect is dus het uitstellen van dit soort afspraakjes tot na de herfstvakantie. Omdat wij denken dat dit goed voor hen is.

Daarbij, om ons heen zien we ook genoeg kleuters die elke vrijdag helemaal over hun toeren zijn vanwege de drukte. Erger nog, je hoort zelfs van kinderen die al kampen met een burn-out, bezweken onder de enorme druk waar de hedendaagse vijfjarige soms als mee kampt. Dat lijkt me toch ook weer het andere uiterste. Buiten school en misschien een kleutersport is het toch vooral lekker om op die leeftijd lekker buiten te ravotten? Dat kan soms met een vriendje, maar in ons geval ook gewoon met je zusje en kinderen uit de buurt.

We vinden het belangrijk dat onze dochters boven alles gewoon lekker kind zijn, de ruimte krijgen om hun gevoel te uiten en om nieuwe indrukken een plek te geven. Als ze na de herfstvakantie wat meer gewend zijn aan het ritme van school en zwemmen/gym, kunnen we de volgende stap nemen. Af en toe een kindje mee naar huis en soms bij een ander spelen. Gezien hun karakters weet ik bijna zeker dat ze dit ‘gemis uit hun jeugd’ later ruimschoots zullen inhalen, dus we maken ons ook om het sociale aspect weinig druk.

Wat ik maar wil zeggen: als je gevoel zegt dat je kind nog niet toe is aan afspreken na de zomervakantie en je merkt dat de drukte best zijn weerslag heeft, waarom zou je de boel dan forceren? Ongeacht of anderen je zullen begrijpen, jij doet toch wat goed voelt voor je kind? En ja, bij de één gaat het spelen vanaf dag 1 wel allemaal prima – omdat hij of zij een energiek kind heeft dat dol is op spelen met anderen. Maar bij de ander heeft het wat meer tijd nodig. Dat is prima. Dat verschil tussen kinderen en mensen onderling, maakt de maatschappij juist zo mooi.

En volgens mij is dat ook precies de essentie en de luxe van kleuter zijn: nog niets hoeven als je daar niet aan toe bent. Het komt vanzelf wel goed voor ze zestien zijn!  

Update 2022

Voor wie zich afvraagt of het wel goed gekomen is met de meiden, of ze niet inmiddels psychische hulp nodig hebben om hun kleutertijd te verwerken, besloot ik een update te schrijven 😉

We zijn nu ruim drie jaar verder. Onze dochters zitten in groep 4 en 5 en de kleutertijd ligt dus al even achter ons. Als ik terugkijk naar onze beslissing denk ik nog steeds dat het de juiste was. Hoewel ik wel beaam dat je de één niet tekort hoeft te doen omdat een ander er nog niet aan toe is, zelfs bij een leeftijdsverschil van elf maanden, speelde iets anders eigenlijk een grotere rol.

Ik weet niet hoe het bij anderen gaat, maar hier moesten ze echt even wennen aan het nieuwe schoolritme. Ze waren allebei kapot wanneer ze naar huis kwamen – en nog steeds zijn ze op de vrijdagen soms versleten. Als ik ze na een lange schooldag vol indrukken ook nog bij iemand had laten spelen, weet ik zeker dat ze nog vermoeider en dwarser terug zouden zijn gekomen. Ik weigerde om me door maatschappelijke opvattingen, zoals destijds tal van berichten op het Facebookbericht kwamen, te laten beïnvloeden ten koste van onze dochters. Zij hadden de rust nodig, ik bood ze die. Zo simpel was het. Ook is onze buurt kinderrijk en spelen veel kinderen na schooltijd lekker buiten, dus in die zin kwamen ze echt niks te kort.

Of ik straks, wanneer Sean oud genoeg is, opnieuw een soortgelijke keus maak? Geen idee. Dat hangt volledig van zijn karakter af. Het ene kind kan nu eenmaal beter tegen drukte dan de ander. En wie weet heeft hij zelf die behoefte helemaal niet om na schooltijd te gaan spelen.

Met die meiden en het spelen is het inderdaad, zoals ik toen al dacht, ruimschoots goed gekomen. Ze zijn met redelijk tot goed weer eigenlijk altijd wel buiten te vinden, gaan regelmatig bij anderen spelen of hier thuis en er eten kinderen mee. Ze genieten, komen af en toe met de modder tot achter hun oren binnenstormen en hebben veel vrienden. Ik begrijp het ook als een ander deze aanpak niet zou toepassen, maar ben blij dat het voor ons gewerkt heeft.

Ik ben natuurlijk ook benieuwd naar jullie mening: hoe pakten jullie dit aan? Zou jij kunnen beslissen om je kleuter de eerste periode nog even thuis te houden? Of kan jouw kind niet wachten om met iedereen te gaan spelen straks?

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

©Kuznetsov Dmitriy – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (39) is moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven