Bij onze beide dochters besloten we geen speelafspraakjes te maken tot aan de herfstvakantie. Een soms onbegrepen keus, waardoor ik besloot hierover te schrijven. Ik heb nog altijd geen spijt dat we relatief streng waren in die beslissing. Waarom we deze, voor sommigen, rigoureuze keus maakten? In dit artikel vertel ik je er alles over.
Disclaimer
Dit artikel is niet geschreven om jou ervan te overtuigen dat je dezelfde keuze zou moeten maken. Verre van: iedere ouder kent zijn kind het beste en kan beter inschatten dan ik waar hij of zij behoefte aan heeft. De reden dat ik dit stuk wel schrijf, is om te laten zien dat je altijd een keuze kunt maken die beter bij jullie kind en de situatie past. Ook als anderen daar niks van snappen.
Rustig wennen aan school
Onze jongste dochter F. startte in 2019 in groep 1. Anders dan haar elf maanden oudere zus, kijkt ze rustig de kat uit de boom in nieuwe situaties. Ze heeft een zachtaardig, introvert en afwachtend karakter. Daarbij heeft ze iets meer tijd om nieuwe indrukken een plekje te geven, waardoor ze sneller moe is. Kinderen die vermoeid zijn, raken sneller chagrijnig of over hun toeren. Dus we besloten haar de ruimte te geven om te wennen op haar eigen manier.
Door één stap per keer te nemen, hoopten we haar te laten zien dat je niet álles tegelijkertijd hoeft te doen. Er komt immers best veel op een jonge kleuter af. Vijf volle dagen naar school, nieuwe kinderen leren kennen, je plek vinden in de groepsdynamiek en het leren van nieuwe vaardigheden. We besloten eerst maar te kijken hoe ze zou reageren op die lange dagen.
De herfstvakantie leek ons een mooi punt om naartoe te werken. Na een paar maanden school zijn kinderen vaak meer gewend en zitten ze in het schoolritme. Ook zijn er als het goed is wat meer vriendschappen gevormd.
Gelijke monniken…
Dochter I. was intussen bijna een jaartje ouder en zat inmiddels in groep 2. Zij had een groepje vaste vriendinnetjes om zich heen verzameld, vond het heerlijk om af te spreken en was toen ook al dol op spelen. Toch merkten we dat ze wat moeizaam opstart dit jaar. Ze was sneller vermoeid, moest wennen aan de drukte en zat bovendien net op zwemles. Ook dat eiste zijn tol.
Na kort overleg besloten Ro en ik om ook haar meer ruimte te geven. Geen speelafspraakjes tot de herfstvakantie dus. En ja, daarin speelde vast enigszins mee dat het hebben van kinderen die slechts elf maanden met elkaar schelen vaak onbegrijpelijk is dat de één iets mag en de ander niet. Het was lastig uitleggen. Gelijke monniken, gelijke kappen, hielp wel.
Onbegrip
“Maar zij kan toch wel komen spelen?” vroeg de moeder van een gezamenlijk vriendinnetje aan me. Ze knikte met haar hoofd I.’s richting uit. Ik snapte het wel, maar het vermoeilijkte de situatie wel. De afspraken waren duidelijk en nu moest ik opnieuw de pleister eraf rukken bij mijn dochter. Dat vind ik nog steeds één van de lastigste dingen: een beslissing maken in het voordeel van mijn kind, maar waar je ze intussen wel enorm mee teleurstelt.
Mijn beslissing kon overigens op weinig begrip van de moeder in kwestie rekenen, maar dat is dan maar zo. Zij vond dat je voor een ouder kind andere regels kunt opstellen. Dat zag ik ook terug toen dit bericht werd gedeeld op Facebook:
Zo komt er van je jongste dochter nooit wat terecht, als je die hand maar boven haar hoofd blijft houden. Dit is waar het misgaat in de maatschappij!
Terwijl ik denk dat een stel kinderen, dat aan het eind van de dag jankend en overprikkeld naar bed gaat omdat hun moeder geen nee kon zeggen, niet per se beter is. Maar goed, daarin mogen we van mening verschillen natuurlijk. We doen allemaal waarvan we denken dat dat het beste is voor onze kinderen, uiteindelijk. En dit is onze keus.
Denken vanuit de behoeften van je kind
Na de geboorte van I. spraken Ro en ik af dat we altijd zoveel mogelijk zouden kijken naar de behoeften van onze kinderen. Daar staan we nog steeds achter. We vertrokken toen ze kleiner waren ook weleens eerder van verjaardagen, omdat we merkten dat ze op een negatieve manier aandacht begonnen te trekken. Geen speelafspraakjes tot aan de herfstvakantie past binnen dat kader. Wij denken dat het beter voor ze is.
Hoe vaak zie je bovendien niet dat kinderen op vrijdagmiddag als een dweil aan de schoolpoort liggen, omdat ze iets niet mogen? Of omdat de playdate niet uitkomt? Je hoort zelfs van kinderen die kampen met een burn-out, omdat ze zoveel ondernemen dat de druk hen te veel wordt. En natuurlijk, dat is het andere uiterste, maar wel een indirect voortvloeisel uit nooit nee zeggen tegen je kind.
Spelen ze dan helemaal nooit?
Een veel gestelde vraag die we kregen, is of ze dan hele dagen binnen zaten. Nee. Gelukkig niet.
Na schooltijd speelden ze gewoon buiten of met vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt. Het verschil meteen ‘officieel’ speelafspraakje na school is dat ze die ouders kennen en dat ze gewoon bij ons in de buurt buiten zijn. Naast alle nieuwe ervaringen die ze op school opdoen, is er thuis gewoon herkenbaarheid en rust.
Op deze manier krijgt je kleuter wel de ruimte om lekker kind te zijn, maar ook om hun gevoelens te uiten na schooltijd en nieuwe indrukken een plek te geven. Na de herfstvakantie zitten ze meer in het ritme van school en sporten, waardoor je makkelijker een volgende stap kunt nemen. De ene keer een kindje mee naar huis en dan weer bij een ander spelen.
Zou elke ouder deze keus moeten maken?
Hierin kan ik ook heel duidelijk zijn: nee. Je doet als ouders wat je goed acht voor je kind. Het ene karakter is het ander niet.
Maar als jij merkt dat je kind niet toe is aan afspreken, als hij of zij moeite heeft met de prikkelverwerking die een schooldag meebrengt, dan kan je overwegen om speelafspraakjes even uit te stellen. Misschien tot de herfstvakantie of, op kortere termijn, tot de tweede week van school.
Het kan weerstand oproepen, zoals bij ons het geval was, maar wie weet zegt een andere moeder wel: wat een goed idee, dat ga ik ook doen. En los daarvan is dit toch precies de essentie en de luxe van kleuter zijn: nog niets hoeven als je daar niet aan toe bent. Het komt vanzelf wel goed voor ze zestien zijn!
Update 2024
Voor wie zich afvraagt of het wel goed gekomen is met de meiden, of ze niet inmiddels psychische hulp nodig hebben om hun kleutertijd te verwerken, besloot ik een update te schrijven 😉
We zitten alweer in de laatste basisschooljaren. Onze dochters gaan naar groep 6 en 7 en de kleutertijd ligt dus al even achter ons. Wanneer ik nu, in retrospect, terugkijk naar de beslissing die we toen maakten, sta ik daar nog steeds achter. Hoewel ik zeker vind dat je het ene kind niet te kort zou moeten doen omdat de ander ergens niet aan toe is, geloof ik dat ze hier allebei bij gebaat waren. En ik ook.
We hebben een kinderrijke buurt, waardoor er altijd wel iemand was om mee te spelen na schooltijd. Een andere keer deden we samen een spelletje. Maar er waren momenten dat ze op de bank in slaap vielen of uitbarstingen hadden. Je moet toch niet denken dat je dan ook nog een speelafspraakje hebt staan met een kindje dat je nauwelijks kent, terwijl ze om de haverklap kwaad zijn? Uiteindelijk hielden ze er niets aan over – mocht iemand daar nog nieuwsgierig naar zijn. Tegenwoordig komen er genoeg kinderen over de vloer om te spelen, soms eten ze mee en af en toe logeren ze bij elkaar. Die paar weekjes deden hen goed (en mij eerlijk gezegd ook).
Als onze peuter straks ook op deze leeftijd is, zullen we opnieuw kijken wat voor hem passend is. Waarschijnlijk wachten we de eerste week (of weken) nog even met spelen, misschien zelfs tot de eerstvolgende vakantie. Komt tijd, komt raad, zei mijn oma altijd, en geen kind is hetzelfde.
Ik ben natuurlijk ook benieuwd naar jullie mening: hoe pakten jullie dit aan? Zou jij kunnen beslissen om je kleuter de eerste periode nog even thuis te houden? Of kan jouw kind niet wachten om met iedereen te gaan spelen straks?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©TsElena – Shutterstock