Ro rijdt, ik mijmer. Een goede verdeling, al zeg ik het zelf. Afgelopen nacht ben ik zo’n vijf keer uit mijn slaap gehaald en tussen mijn oogleden steken nog net geen luciferstokjes om de boel een beetje open te houden. Halverwege onze route richting Utrecht komen we langs de weilanden waar het in de lente wemelt van de ooievaars. Het dringt tot me door dat het me niks doet. Waar ik voorheen altijd moest denken aan mijn flakkerende kinderwens, haal ik nu mijn spreekwoordelijke schouders op.
Op het moment dat Sean ter wereld kwam, voelde ik tot in mijn kern dat dit de laatste was. Ik wil nooit meer bevallen, krijg geen heimwee als ik denk aan de zachte schopjes in mijn buik of klapperende eierstokken wanneer ik pasgeboren baby’s zie. Echt, alles was prachtig en ik heb er intens van genoten, maar het is klaar. Ik word nooit meer zwanger en voor het eerst vervult die gedachte me met opluchting.
Na Nova zat ik met onvervulde moedergevoelens en een kinderwens die niet plots verdwenen was met het overlijden van onze dochter. Seans komst vervangt haar geenszins trouwens, maar vervulde wel de wens die ik al jaren koesterde. We zijn compleet. Zo voelt het echt. De toekomst ligt ineens weer open, omdat we nooit meer rekening hoeven te houden met ‘wat als…’ Meubels die we hielden voor het geval dat, kunnen naar de kringloop. Te kleine kleding gaat naar kindjes die het harder nodig hebben dan wij.
De romantisering van het rondlopen met een bolle buik, de liefdevolle één-op-één-momenten die je als moeder hebt met je ongeboren baby, kennismaken via een echo, leuke complimentjes over je buikje en die comfortabele positiekleding is vervangen voor een wat realistischer beeld. Met ongepast commentaar bijvoorbeeld, het buikje na de bevalling en de allesoverheersende onzekerheid of het wel goed gaat met je kindje. Met name van dat laatste heb ik echt mijn portie wel gehad. Dat we dat nooit meer hoeven te doorstaan, klinkt nu als een verademing.
Ik wil enthousiast mijn gedachtegang delen met Ro, die een beetje wit wegtrekt zodra ik het woord ‘kinderwens’ laat vallen. Hij is bang dat ik, met Sean als stille getuige op de achterbank, misschien wel nog een keertje wil. Hoofdschuddend maak ik mijn zin af. Want nee, ik wil niet meer. Nooit meer. De eerstkomende baby die ik vasthoud is mijn toekomstige kleinkind. Opgelucht zucht hij en knikt instemmend. We zijn incompleet compleet en dat is een heel fijn gevoel.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©fizkes – Shutterstock
