Column | Ik voel me bezwaard: ik heb geen corona-stress

Nog geen paar maanden geleden keek ik soms twijfelend naar foto’s op sociale media waaronder ouders het ouderschap lachend af deden als een peulenschil. Deed ik het dan zo verkeerd? Of waren ze gewoon niet volledig open over hun levens? Ik hoopte stiekem toch altijd maar op dat laatste, want dat eerste is niet echt leuk om toe te geven aan jezelf. Ik vind en vond het ouderschap soms namelijk best eens zwaar. Niet om te klagen verder, want de kinderen zijn hartstikke lief en leuk. Maar je werk combineren met je gezin? Met regelmaat twee ruziënde kleuters? De uitdagingen van een samengesteld gezin en zorgen om je meisjes? Ja, dat kan ik best lastig vinden – ongeacht of we midden in een intelligente lockdown zitten.

Inmiddels zitten we echter bijna een maand fulltime thuis en is werk iets voor de weekends. Soms een opgave, omdat ik geen idee heb waarover ik nog meer kan schrijven dan over corona – getuige ook weer deze column. Soms een uitlaatklep. Ook wel een beetje vanwege die corona trouwens, omdat het toch een grote stempel drukt op ons dagelijkse leven. Ik merk dat mijn lezeressen er niet echt op lijken te wachten (sorry), als ik kijk naar de teruggelopen bezoekcijfers via Facebook. Alleen kom ik gewoon even niet veel verder dan dit onderwerp, hoe hard ik ook mijn best doe. 

Maar of we er nu klaar mee zijn of niet, we hebben het er massaal over. In app-groepen, onderling, het echte leven en op Facebook en Instagram. En vrijwel overal lijkt de toon een beetje terneergeslagen. Of het nu gaat om angst voor het virus zelf, dat beklemmende gevoel omdat je wekenlang binnen moet zitten met de kinderen, het gemis van bioscopen, festivals en terrasjes, hoe de verlenging tot 28 april voor sommigen als complete verrassing en teleurstelling leek te komen, gesprekken over de economie… En daar is niks mis mee natuurlijk, begrijp me niet verkeerd. Maar midden in dat alles zit ik op mijn eigen eiland en voel ik me eigenlijk prima.

Ik besef dat ik nu plots die moeder ben waarnaar de rest misschien een tikje wantrouwend kijkt. Die continu klinkt alsof ze opschept wanneer ze beweert dat het thuiszitten met de kinderen voor haar geen opgave is. En die er oprecht helemaal niet zo mee zit dat we niet uit eten kunnen. Over een paar maandjes komt dat allemaal weer goed en dan weet je ook al snel niet meer beter dan dat het normaal is – denk ik dan. Het thuis zitten voelt niet als een straf. Simpelweg omdat ik ben met de mensen van wie ik het meest houd. We hebben elkaar, eten, bijna elke dag een zonnetje… Bovendien kom ik nog eens aan mijn goede voornemens toe!

Maar toch voelt het ongemakkelijk om hardop te zeggen dat het hier zowaar prima lukt. Je hoort anderen al bijna denken: ‘Leuk voor je dat je er zo van geniet, maar hier gaat het wel waardeloos. Dus hoepel op met je continue staat van optimisme.’ Bovendien kan ik me goed voorstellen dat je er helemaal niet op zit te wachten dat het met een ander fabeltastisch gaat, als je zelf het gevoel hebt in een verstikkende worsteling te verkeren met jezelf en de situatie. Dat je alleen maar hoopt op beterschap, liever gisteren dan vandaag.

Waarom ik het dan toch opschrijf?

Niet om ook maar iemand het gevoel te geven dat hij of zij ‘faalt’ of dat ik het allemaal beter weet. Uiteindelijk is mijn houding ook niks anders dan een optelsom van onverwachte nuchterheid, mijn karakter (en van nature grotere behoefte aan thuiszitten en relaxen) en levenshouding, omdat ik een beetje leef per dag. In het normale leven komt dat vaak niet zo handig uit, maar nu kennelijk wel. En dat ik naast dit alles eindelijk jufje mag spelen met echte kinderen, iets wat me vroeger fantastisch had geleken, is een leuke bijkomstigheid 😉

Maar on topic: wat ik graag wil met deze blog, is openheid geven over dat het dus niet overal wordt ervaren als zwaar. Toen ik namelijk een soortgelijk, maar veel korter, bericht plaatste op mijn Instagram account, merkte ik aan de reacties dat ik niet de enige ben die worstelt met zijn positieve gevoel. Sommige moeders vertrouwden me in een privébericht toe het ook niet goed te kunnen uiten. En dat vind ik jammer. Het is blijkbaar een soort taboe dat je je goed voelt in een crisissituatie. Daarom spreek ik me hierbij hardop uit.

En het is oké als je alles rondom corona mijdt, de situatie compleet ruk vindt of elke dag wil huilen (al hoop ik dat voor niemand). Er is tenslotte geen goed of fout. Maar het is ook gewoon oké om je prima te voelen en dat uit te spreken. Uiteindelijk kan je vooraf niet bedenken hoe je ermee omgaat en is dit een ervaring die ons allemaal sterker maakt, linksom of rechtsom.

Hoe ervaar jij deze situatie? Kan je er voor je gevoel goed mee omgaan of vind je het juist heel zwaar?

Afbeelding, Yuganov Konstantin – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (40) is alleenstaande moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven