Lekker samen fietsen – zij op hun eigen fietsje zonder zijwieltjes, jij op je tot in de puntjes uitgeruste mamafiets? Vergeet het maar! De eerste uren op de fiets zijn spannend, zenuwslopend en slecht voor je algehele mentale gestel. Geloof je me niet? Bereid je dan maar voor met deze 7 frustraties 😉
Fietsen zonder zijwieltjes: hoera! Eh… toch?
Het allereerste moment dat je je kind loslaat en hij zelfstandig doordraait op de trappers, die allereerste seconden dat ze na minuten- tot maandenlang oefenen eindelijk de vrijheid voelen, zijn euforisch. Echt, hier heb je het voor gedaan. Dit is dé reden dat je kilometers achter die fiets aanrende. Je knappe kind kan gewoon fietsen zonder zijwieltjes!
Maar vervolgens slaat de paniek toe (want in hoeverre moet je erachteraan rennen en kunnen ze wel zelfstandig remmen?). En tot slot eindig je met de frustratie van een kind dat naast je mee fietst en je onderweg in benarde posities brengt. Ik ben er niet voor gemaakt. Heus, ik probeer het, doe mijn uiterste best, maar verzand altijd in roepen of een kleine hartverzakking.
Gevalletje uitzitten dus, tot ze echt zelf het verkeer in kunnen. Daarom besloot ik de 7 grootste ergernissen op een rijtje te zetten van ouders wiens kind net zelf kan fietsen.
De 7 grootste ergernissen en frustraties als je kind net leert fietsen
Dat ze links en rechts kennen. Tot ze op de fiets zitten.
Ooit, in een ander leven, ging ik met mijn beste vriendin en haar ouders op wintersport. Terwijl we ons snowboard vastbonden, hoorden we verderop een Vlaamse vader licht wanhopig tegen zijn kinderen bulderen: ‘Links, Kamiel, links. Links! LINKS! Ik zeg LINKS! Andere links, jongen toch, neen, nu rechts…’ We lagen dubbel Echt, de tranen rolden over onze wangen.
Nu, zo’n twintig jaar na dato, heb ik begrip voor die man en met terugwerkende kracht ook een berg vol medelijden. Op de fiets zit ik namelijk niet heel anders. ‘Links, links, ANDERE LINKS!’ Het is ook gewoon zo frustrerend. Ze snapt prima wat links en rechts is, behalve dus wanneer we op de fiets zitten en het verschil tussen links en rechts behoorlijk cruciaal is voor een veilige rit.
Als loslaten gewoon niet zo ‘je ding’ is
Noem het helikopterouder, curlingmoeder of gewoon mega-irritant voor je kind, maar ik kan dus niet zo goed loslaten. En op de fiets moet je ultiem loslaten. Je bent overgeleverd aan anderen in het verkeer die het veel minder belangrijk lijken te vinden dat je bloedje heelhuids op de bestemming aankomt dan jijzelf. Snelle jongens die in hun Polo nog snel een rare inhaalmanoeuvre menen te moeten doen, die ene bejaarde man die een wel heel ruime bocht neemt… Ik vind het verschrikkelijk en krijg al de zenuwen als ik eraan denk.
Dat sommige plekken levensgevaarlijk zijn
In ons dorp kun je bij bepaalde winkels en plekken alleen komen via de gewone weg. Waar dus ook auto’s rijden. En waar je kind met een flink vaartje de dijk afrijdt. Moet je nog verder fietsen (bijvoorbeeld wanneer we naar de gymles gaan) dan kom je op een soort verkeersplein dat ooit bedacht is door een architect zonder kinderen. Zonder fiets ook trouwens. Daar kan je met geen goed fatsoen overheen zonder midden op de rijweg te zitten (met een horde geërgerde automobilisten achter je aan) of op de stoep. Echt. Niet te doen!
Ze moeten het nog leren
Hangt ook een beetje samen met mijn ongeduld. Ik weet best dat ze het nog moeten leren als ze nog niet lang fietsen. En de enige manier om het te leren is natuurlijk om gewoon op de fiets te stappen en te gaan. Niet te hysterisch te schreeuwen als ouder. Mislukt. Zo vaak mogelijk met de fiets gaan. Mislukt. En in plaats van commentaar te geven vooral complimenteus te zijn en de juiste opmerkingen te maken tegen je kleuter zodat ze hun zelfvertrouwen kunnen opbouwen. Gigantisch mislukt.
Dat anderen je altijd veroordelend aankijken
Althans, ik moet eerlijk zijn: zo voelt het. Net alsof je met een krijsende peuter door de supermarkt moet. De één vindt dat je te hard naar je kind schreeuwt, de ander denkt dat je je kind gewoon beter niet helemaal nog had kunnen laten opstappen, een derde meent dat zij het beter zou doen en de vierde is van mening dat je een andere route had moeten kiezen.
En dat maakt me (onterecht eigenlijk) alleen nog maar pissiger. Dan wil ik het liefst roepen dat al die mensen makkelijk praten hebben en zelf niet zo in de stress hoeven te zitten. Maar ja, is ook een beetje vreemd om te doen. Zeker als die veroordeling uiteindelijk vooral je eigen beleving bleek te bestaan…
De enorme berg stress die het je soms oplevert
Gelukkig niet altijd hoor, want vaak gaat het ook wel goed (anders zou ik het niet eens meer proberen). Maar soms kom ik zwetend en met kloppend hart aan op onze bestemming. En het enige waar ik dan aan kan denken? We moeten ook nog terug. Help!
Mensen op een elektrische fiets
Echt, die krengen zouden verboden moeten worden aan mensen die er niet mee kunnen omgaan. Zoals laatst: we gingen even naar de HEMA in het centrum van ons dorp. Op zich kwamen we heelhuids aan, zonder noemenswaardige frustraties. Dus eindelijk had ik er meer vertrouwen in en het gevoel dat het allemaal wel goedkomt. Maar toen bleek ik mijn portemonnee vergeten.
Wij dus weer de fiets op, Rose fietste dit keer links van het midden in plaats van rechts, waar het hoort. Ik zat erachter: ‘RECHTS, lieverd, RECHTS!’ Intussen bewoog ik mezelf ook weer richting de rechterkant van de weg. Zonder te kijken, omdat ik te druk bezig was met mijn meisje en ervan uitging dat mensen links inhalen. Stom natuurlijk! Er schoot een kerel op een elektrische fiets voorbij met een gevoelssnelheid van minimaal 80 kilometer per uur. Aan de rechterkant dus. Bij de gedachten dat ik ondersteboven zou hebben gelegen of, erger nog, mijn kleine meisje, besloot ik de tweede rit – inclusief portemonnee – maar met de auto te doen. Ellende.
Wat zijn jouw grootste frustraties, ergernissen of angsten als je met je zelfstandig fietsende kind over straat gaat?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Wees de eerste om reactie te geven