Het voordeel van ouder worden, vind ik dat je vaak steeds beter kunt loslaten wat je in je leven tegenhoudt. Of het nu onzekerheid is, die ene ballast die je met je mee torst uit het verleden of de waarde die je hecht aan het oordeel van anderen. Je wordt, anders gezegd, langzaam maar zeker word je de persoon zoals je ooit bedoeld was. Zonder alle onzekerheden over minder leuke eigenschappen of uiterlijkheden.
Met de jaren leer je namelijk dat het zonde van je tijd is je écht intens druk te maken over je kledingmaat of wat anderen van je denken; het leven draait om de mensen die je na staan, hopelijk in goede gezondheid. De rest is bijzaak. Vraag het een willekeurige bejaarde en ze zullen je een soortgelijk antwoord geven: wees lief voor elkaar, maak je niet te druk om uiterlijke onzin. Omdat zij als geen ander weten wat echt belangrijk was.
Elke keer dat je iemand verliest in je leven word je met je neus op de feiten gedrukt. De ene keer is het de leeftijdsgenoot, die op veel te jonge leeftijd sterft in zijn slaap. Dan je opa, wiens overlijden je misschien nooit helemaal zal kunnen loslaten. En vervolgens het tragische verhaal dat je via-via hoort. Steeds opnieuw besef je weer dat je mag koesteren wat je in je leven hebt. Of beter gezegd: wie je hebt. En steeds vaker maakt dit dat je onzekerheden van vroeger wat onbenullig lijken.
Waar ik naartoe wil? De laatste tijd dacht ik dat ik eigenlijk best lekker bezig was met mijn hele zelfacceptatieproces. Ik maak me iets minder druk om mijn grijze haren en beginnende lachrimpeltjes, lach erom met vrienden dat ik sinds mijn dertigste na een ochtendje sporten nog vier dagen kamp met spierpijn en kan in de spiegel kijken en vrede hebben met mijn rondingen. Maar toch bleek dat ik onbewust nog steeds veel waarde hecht aan wat anderen denken. Dat kwam eigenlijk door iets vrij kneuterigs.
Laatst begonnen mijn moeder en ik namelijk aan een cursus ‘Wastekeningen lezen’. Je veegt als het ware met een soort strijkijzer gesmolten bijenwas op een papier. Daar komt een, vaak abstracte, tekening uit en die ga je met een groepje ‘lezen’. Het bijzondere is dat relatief onbekenden daadwerkelijk in staat zijn om heel persoonlijke dingen uit je tekening naar boven te halen. Mooi om met mijn moeder te mogen delen.
Met die cursus maken we samen nieuwe herinneringen. Iets dat we allebei wel konden gebruiken na het overlijden van beide opa’s en mijn oudtante in een klein jaar tijd. En terwijl ik daar zo over aan het nadenken was, besefte ik voor het eerst ook dat het oké is dat ik niet dezelfde dingen met mijn moeder deel als mijn zusje.
Voorheen voelde ik me daar namelijk best weleens schuldig over en teleurgesteld in mezelf, omdat ik niet zo razend enthousiast kon worden van dagjes winkelen en reizen. Terwijl, en dat ligt voor de lezer ongetwijfeld enorm voor de hand, ik ben simpelweg een ander mens. Het is prima dat we allebei andere dingen doen en anders zijn. Het één is niet beter dan het ander. Zij houdt iets meer van activiteiten, ik meer van een creatieve, spirituele cursus. En blijkbaar waren er wastekeningen voor nodig om dat inzicht te krijgen.
Daarom vind ik het dus ook fijn om ouder te worden. Het geeft me de kracht om minder te oordelen: over anderen, maar vooral over mezelf. Accepteren wie je bent, maakt je leven echt een stuk makkelijker. Door het perfecte beeld los te laten wat je jezelf oplegt en waarvan je denkt dat anderen het van je verwachten. Je kan beter nastreven om uit het leven te halen wat er voor jóu in zit. Dat is de kern van geluk, volgens mij.
Waar haal jij je geluk uit?
