‘We geven morfine en af en toe wat haldol,’ vertelt de verpleger ons. We knikken. Want hoewel we geen medische achtergrond hebben, zijn we de afgelopen zes maanden helaas behoorlijk ‘getraind’ geraakt in het afscheid nemen van dierbaren. Zelfs de aanblik van mijn lieve oudtante, die hier op sterven ligt, schrikt me bijna niet meer af. Het haalt de scherpe randjes er misschien een beetje vanaf als je dit al voor de derde keer in korte tijd ziet.
Toch doet het me meer dan ik eigenlijk had verwacht. Terwijl we voor de laatste keer afscheid van haar nemen in het verpleeghuis voel ik me nog sterk. Maar een dag later, wanneer mijn ouders bellen dat ze is overleden, breek ik een beetje. Het is dat de kleintjes naast me zitten en ik daardoor door moet gaan met wat ik al deed, of ik wil of niet.
Het valt ook nauwelijks te bevatten dat we een paar jaar terug nog allemaal samen kwamen met verjaardagen en nu, binnen korte tijd, meer dan de helft van deze oudste generatie is overleden. Natuurlijk weet ik ook hoe dankbaar ik mag zijn voor de momenten samen. Dat genoeg leeftijdsgenoten hun ouders inmiddels al moeten missen, of in elk geval één van hen.
En een lieve vriendin zei ooit dat je beter veel verdriet kan hebben om prachtige herinneringen dan weinig, omdat er simpelweg niet veel moois is om aan terug te denken. Dat is ook zo. Natuurlijk rollen de tranen tijdens de uitvaart over mijn wangen. Herinneringen komen voorbij als een film: ik zie ons weer lachen om de sneeuwpoppen Guus, Suus en Truus op haar balkon. Dat we samen met mijn oudtante op pad gingen voor potjes nagellak, om schelpen mee te beschilderen. Of de keer dat we zelf een spel maakten.
Ze was een bijzonder mens; kunstzinnig, belezen, geëmancipeerd en de liefste oudtante die je maar kan bedenken. Het feit dat we überhaupt zo goed met haar omgingen, is waarschijnlijk al bijzonder. Maar ik wist niet beter en ze voelde als een tweede oma. Weliswaar op afstand, maar wel belangrijk. Gek genoeg misschien meer dan ik altijd dacht en ik haar ooit heb verteld.
Dit is iets dat erbij hoort, dat weet ik, maar is tegelijkertijd het enige échte nadeel van ouder worden: steeds meer ‘immuun’ raken voor heftige gesprekken tijdens het afscheid nemen. Maar tegelijkertijd… Kletsen over dormicum en morfine alsof het een paracetamolletje is went misschien wel enigszins, een dierbare missen nooit.
Liefs,
Merel
