Dit artikel verscheen al in iets andere vorm in 2022 op De Mamagids.
Wanneer je moeder wordt, kan je bijna alle informatie met een muisklikvinden: van het schema voor de eerste hapjes tot de motorische ontwikkeling. Hoe het zit met de beleving van het ouderschap, is een iets lastiger verhaal. Mogelijk omdat het een vrij persoonlijke ervaring is: het scheelt nogal of je de periode na de geboorte samen invult of voornamelijk alleen. Of je gaat werken of thuis blijft. Toch miste ik weleens de erkenning van de eenzaamheid uit die periode. Ongeacht of je nu bevalt van kind nummer 1 of 4, ik voelde me persoonlijk elke keer behoorlijk ontheemd.
Het zijn de nachtelijke uurtjes waarin je eindeloos rondloopt met een wakkere baby. De momenten waarop je aan het eind van de dag snakt naar een fatsoenlijk gesprek met een medevolwassene. Terwijl je partner na een werkdag mogelijk juist even snakt naar rust. De keren dat je een afspraak hebt bij het consultatiebureau, de huisarts, een ziekenhuis of met andere deskundigen en alles in je eentje moet regelen, want ‘jij bent nu eenmaal thuis’. De dagen waarop je hoogtepunt bestaat uit een praatje over het weer bij de bakker.
Je wil er niet over klagen, omdat je je kind niet tekort wil doen. Voor mij kwam daar ook bij dat je de kritiek van anderen al bijna kan uittekenen: ik wilde immers zo graag kinderen, wat zeur ik nou? En dus nam ik de eenzaamheid maar voor lief, in stilte. Als onlosmakelijk onderdeel van het prachtige pakketje dat hopelijk heerlijk slaapt wanneer je dit leest. Maar is dat terecht? Kunnen eenzaamheid en liefde tot in je ziel niet gewoon naast elkaar bestaan? Is het daadwerkelijk ons lot om dat gevoel gelaten te ondergaan en te wachten tot het beter wordt? Eigenlijk denk ik van niet. Ondanks dat ik nooit meer kinderen krijg, hoop ik een andere moeder mee te geven dat het anders kan.
Vergis je namelijk niet in de impact die het krijgen van een baby heeft. Zeker wanneer die behoefte heeft aan structuur, rust en vaste tijden. Dan wordt je leven gedicteerd door dutjes en de momenten waarop er wordt gegeten. Je gesprekken gaan over wat je baby kan, de mijlpalen die zich bijna dagelijks opvolgen en andere zaken waar je gesprekspartners misschien niet altijd op zitten te wachten. Alles waar jouw wereld nu om draait, is eigenlijk de baby. En zolang je geen vriendinnen hebt die door dezelfde fase heengaan, leef je vaak een wat geïsoleerd leven.
Nu ik voor de vierde keer een kleintje mag grootbrengen, valt me op dat je toch elke keer weer in eenzelfde patroon vervalt. Ik geniet, mede door Nova, dat ik voor de vierde keer een kindje mag grootbrengen. Tegelijkertijd is mijn wereld heel klein. ’s Nachts hebben we het vaak gezellig, ik knuffel hem met liefde en geef een extra voeding zonder problemen. De dagen duren echter lang. We kunnen geen gesprekken voeren, hij slaapt relatief veel en toch kom je gevoelsmatig nergens aan toe. Vriendinnen hebben minimaal kleuters of oudere kinderen, dus aansluiting heb ik niet echt in mijn directe omgeving.
Je raakt op een bepaalde manier jezelf ook een beetje kwijt, die eerste jaren. Dat merk je vaak wanneer je eruit krabbelt. Als je redelijk snel aan de slag gaat, voelt dat volgens mij toch anders; je bent in het gezelschap van medevolwassenen, hebt ook nog een ander leven. Als thuisblijfmoeder mis je dat stukje. Tijd voor jezelf moet je actief opzoeken en, mede door dat eeuwige schuldgevoel, dat doe je minder snel. Om daar dwars tegenin te gaan en bewust iets zonder baby te doen, kost moeite, verdriet zelfs. Zeker in het begin.
Toch heb ik dat bij mijn jongste anders gedaan. Mijn eigen patroon doorbroken, geluisterd naar mijn gevoel. Even Merel zijn en niet alleen maar mama. Dat doet niks af aan de momenten waarop ik juist de verbinding voel en zijn wang tegen de mijne rust, of als hij lekker tegen mij aan in slaap valt. Het maakt echter wel dat ik in mijn eentje kan opladen. Als vrouw, niet als moeder. Want die persoon is er ook nog. Die persoon hebben je kinderen net zo goed nodig als voorbeeld – alleen al omdat je hoopt dat zij straks hun kinderen af en toe zullen loslaten om zichzelf te kunnen omarmen.
En gelukkig is deze periode relatief. Het houdt op wanneer het bijna onzichtbaar overvloeit in de fase waarin je met een vriendin naar de ballenbak gaat, scharrelt in het bos en thuiskomt met bijzondere schatten of waarop je collectief kan klagen met medemoeders over jullie slordige pubers. Tot die tijd is het fijn als je er in elk geval over praat. Deel je gevoelens. Zeg niet automatisch ‘goed’ als een ander vraagt hoe het gaat, maar vertel over je eenzaamheid. Grote kans dat een andere moeder jouw situatie herkent. Want paradoxaal genoeg schuilt in eenzaamheid ook een collectieve ervaring: deel het en je blijkt niet de enige.
Hoe heb jij het beginnende ouderschap ervaren? Waren er momenten waarop je de eenzaamheid verafschuwde of juist wist te omarmen? Wat hielp jou? En hoe zorg je voor enige balans tussen continu zorgen en ook nog af en toe jezelf kunnen zijn?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©christinarosepix – Shutterstock
