Vrijwel alles staat in pedagogische boeken: welk schema je het best kunt aanhouden op het gebied van voeding, per wanneer je baby’tje ongeveer langer gaat doorslapen en hoe het precies zit met de motorische ontwikkeling. De psychische beleving van het ouderschap staat echter vrijwel nergens beschreven. En dat is zonde, want het is me nogal wat. Of je nu voor het eerst moeder wordt of voor de zesde keer, die eerste periode met een kleintje blijft behoorlijk ingrijpend. Je leven staat op zijn kop en bij tijd en wijle is het best eenzaam – zeker wanneer je de zorgtaken grotendeels op je hebt genomen en parttime of niet werkt.
Het zijn de nachtelijke uurtjes waarin je eindeloos rondloopt met een wakkere baby. De momenten waarop je aan het eind van de dag snakt naar een fatsoenlijk gesprek met een medevolwassene. Terwijl je partner na een werkdag mogelijk juist even snakt naar rust. De keren dat je een afspraak hebt bij het consultatiebureau, de huisarts, een ziekenhuis of met andere deskundigen en alles in je eentje moet regelen, want ‘jij bent nu eenmaal thuis’. De dagen waarop je hoogtepunt bestaat uit een praatje over het weer bij de bakker.
Klagen over dit gevoel zit niet in de aard van de vrouw. Al dan niet ingegeven door een mogelijke sneer van de rest van de maatschappij, ‘je wilde zelf toch een kind?’ En dus neem je de eenzaamheid maar voor lief. Als onderdeel van het prachtige pakketje dat hopelijk heerlijk ligt te slapen terwijl je dit leest. Maar is dat wel terecht? Is eenzaam zijn met een baby iets dat je er maar gewoon bij moet nemen en gelaten dient te ondergaan tot het beter wordt? Of zou het ook anders kunnen?
Je wereld met een baby is nu eenmaal heel klein. Het dagelijks ritme wordt gedicteerd door de dutjes overdag en de momenten waarop je kleintje te eten krijgt. Je gesprekken door de diepe trots over wat je baby nu alweer kan, de mijlpalen die zich bijna dagelijks opvolgen en andere zaken waar je gesprekspartners misschien niet altijd op zitten te wachten. En je leven staat gewoon even ver af van de rest van de wereld. Je baby is je leven en dat is prima, maar dus ook weleens flink eenzaam.
Nu ik voor de vierde keer een klein kindje mag grootbrengen, valt me op hoe makkelijk je in eenzelfde patroon vervalt. Ik geniet van het voorrecht dat ik veel tijd met Sean mag doorbrengen en, in tegenstelling tot de andere keren, voel me ’s nachts niet eenzaam als ik lekker met hem knuffel of een extra voeding geef. Maar de dagen duren overdag soms nog steeds lang. We kunnen nog geen gesprekken voeren, hij slaapt relatief veel en toch kom je als moeder bijna nergens aan toe. De meeste vriendinnen hebben minimaal kleuters of oudere kinderen, dus die aansluiting is er minder.
Het enige waar ik mezelf soms toe dwing, anders dan voorheen, is het normale leven ook te blijven leven. Dus tegenover dagen, weken, maanden intensief zorgen staan momenten op het programma waarin ik even mezelf ben: shoppen met onze oudste, uit eten met vriendinnen of, zoals een tijdje terug, naar Europa-Park met de meiden. Het helpt. Mijn eigen patroon doorbreken en luisteren naar mijn gevoel. En voor ogen houden dat deze tijd nooit meer terugkomt. Dat maakt dat ik extra geniet van de heerlijke knuffels, de warmte van zijn lijfje tegen dat van mij en de verbinding voelen als zijn wang tegen de mijne rust.
Eenzaamheid onder jonge ouders is gelukkig relatief. Het houdt op en vloeit bijna onzichtbaar over in de fase waarin je met een vriendin naar de ballenbak gaat, gaat scharrelen in het bos en thuiskomt met bijzondere schatten of waarop je collectief kan klagen over je slordige puber. Tot die tijd helpt het als je heel soms even in je eentje eropuit trekt, als vrouw in plaats van moeder. En praat. Vertel anderen niet dat het goed gaat als ze daarnaar vragen, maar geef gewoon eerlijk toe dat je het soms best een beetje stil vindt in je eentje. Paradoxaal genoeg is eenzaamheid namelijk een collectieve ervaring; deel je gevoel en je zal merken hoeveel anderen je gevoel herkennen – al dan niet met terugwerkende kracht.
Hoe heb jij het beginnende ouderschap ervaren? Waren er momenten waarop je de eenzaamheid verafschuwde of juist wist te omarmen? Wat hielp jou? En hoe zorg je voor enige balans tussen continu zorgen en ook nog af en toe jezelf kunnen zijn?
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je De Mamagids al op Instagram?
Be First to Comment