Column | Of ik wel echt zwanger was van haar

‘Mama, ben jij eigenlijk wel zwanger van me geweest?’ Ik schiet spontaan in de lach bij die vraag van één van onze dochters. Ietwat beledigd kijkt ze terug. Oké, ze is serieus. Met enige schaamte denk ik aan de hoeveelheid snoep en snacks die ik in die bewuste periode naar binnen werkte, waardoor ik na vier maanden al te horen kreeg van de verloskundige dat ik slechts beperkt mocht aankomen. Ik had nota bene een foodbaby én een dochter in mijn buik; bijna een dubbele zwangerschap. Dus of ik haar niet toevallig ergens gevonden heb in een biezen mandje? Nee, niet echt.

Het mooie aan kinderen vind ik dat ze zich soms hardop dingen afvragen die geen volwassene meer zou durven uitspreken. Ze zijn zo puur in hun woorden, zonder oordeel of achterliggende narigheid, ook in dit geval. Ze vroeg het zich gewoon af. Zoals ze ook wil weten waar het televisieprogramma over gaat dat opstaat of op welke dagen we iets lekkers eten. Hoewel goed bedoeld, houden ze je hiermee een enorme spiegel voor. Soms confronterend, een andere keer in de vorm van een aanzet tot nadenken over je eigen gedrag.

In dit geval is het dat eerste. De reden dat ze zich zo ernstig afvroeg of ze wel uit mijn buik kwam, had niet zozeer te maken met een gebrek aan uiterlijke overeenkomsten (wat ik me ook kan voorstellen, ze lijken bijna geen van allen echt op me), maar vooral met het feit dat er zo weinig foto’s te vinden zijn uit die periode. En waar ik me best kan voorstellen dat zij dat opmerkelijk vind, weet ik natuurlijk precies waarom die ver weggestopt zijn in de krochten van mijn harde schijf. Niet iedereen hoeft ze te zien. Wanneer ik er zelf naar kijk zie ik namelijk precies wat ik verschrikkelijk vind: een veel te zwaar lijf, verre van de mooie zwangerschappen die je op social media plaatjes ziet, en in het kader van de bakerpraatjes – ook mijn gezicht had er weleens beter uit gezien.

Het is dan ook niet echt een periode waarop ik trots ben. Onbewust trouwens, tot die vraag van daarnet. Na mijn uitleg en de belofte dat ik haar binnenkort eens wat foto’s ga laten zien, gaat ze iets voor zichzelf doen en blijf ik achter met een belangrijke vraag: waarom ben ik eigenlijk niet trots op die periode? Zwanger zijn gaat toch veel verder dan je uiterlijk? Waarom hangen we als vrouw zoveel op aan de ideale beelden die je overal ziet en veel minder aan de prestatie die je neerzet?

Uiteindelijk zijn die negen maanden iets om trots op te zijn. Je loopt ongetraind een marathon, levert alles dat nodig is om een kindje te laten groeien – ook als het onverhoopt niet goed afloopt. En dan heb ik het nog niet eens over alle vrouwen die last krijgen van heftige kwaaltjes, van incontinentie tot aambeien of negen maanden lang spugen, of het ongewild alleen beleven van je zwangerschap (al dan niet omdat je vastzit in een relatie met iemand die je op geen enkele manier steunt). Terwijl ik zo zit te denken, slaat mijn gevoel vanzelf om.

Ik word vanzelf wel trots. Ik zag er niet uit zoals ik had gewild, maar deed wel alles wat ik in me had om een klein meisje op de wereld te zetten. Om dat te bewijzen, en om haar eindelijk de foto’s te laten zien waar ze dus blijkbaar op zat te wachten, besluit ik een fotoboek te gaan maken. Mét alle bijzonder herinneringen uit die tijd. In mijn nopjes met dit idee, pak ik het zwangerschapsdagboek dat nog ergens ligt en begin te tikken over wat ik kwijt wil. Dit wordt vast een mooi cadeau waarin ze de belangrijkste antwoorden vindt, denk ik bij mezelf; zo eentje waar feitelijk niks meer aan kan misgaan.

Een paar dagen later komt ze thuis met een begripvolle mededeling. ‘Ik was bij oma en zag foto’s van je zwangerschap. Enne.. ik snap nu waarom je ze liever niet wil delen.’ Met moeite bedwing ik mijn lachbui over zo weinig subtiliteit. ‘Fijn dat je niet meer twijfelt lieverd’ zeg ik zo serieus als lukt. Even twijfel ik toch of ik het boek moet afmaken, tot ik denk aan de trots die ik eerder voelde. Voor de zekerheid plak ik de digitale foto’s toch maar in het boek, opdat ze in elk geval nooit meer hoeft te twijfelen of ik wel echt haar moeder ben 😉

Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.