Dit zou ik nooit gaan zeggen als moeder

Zeker in de puberteit had ik een rotsvaste overtuiging: als ik later kinderen kreeg, zou ik het allemaal zó anders gaan doen. Maar de jaren verstrijken, je wordt ouder en op een bepaald moment ook moeder. En voor je het weet sta jij die typische moederopmerkingen te maken die je ooit zo verschrikkelijk vond om zelf te horen…

Ik ben mijn ouders

Lang geleden dacht ik dat alle ouders hetzelfde opvoedboek bezaten, volgeplempt met van die typische irritante ouder-opmerkingen. Later als ik zelf moeder ben, zo nam ik me stellig voor, dan ga ik dat dus mooi allemaal anders aanpakken.

Maar goed, je wordt ouder, volwassener en dan blijken zaken toch genuanceerder te liggen. Zelfs zoveel genuanceerder dat je op een dag die (ooit zo vervloekte) woorden uit je eigen mond hoort komen. Voor het eerst besef je dat je bepaalde dingen pas echt begrijpt wanneer je zelf kinderen hebt. En voor het eerst in je leven begrijp je écht dat je in je handjes mag knijpen als je het in elk geval net zo goed weet te doen als je eigen ouders!

Deze 10 opmerkingen zou ik dus écht nooit gaan maken

Laat je rommel niet achter je aan slingeren

Echt, met stip op 1. Ik begreep mijn moeder nooit als ze zich druk maakte over die rommel; ik moest er toch zelf in leven? Bovendien waren er veel leukere dingen die ik kon verzinnen om te doen: buitenspelen, lezen, verkleden… Helaas voor mij kreeg ik dochters die minstens zo slordig zijn als ik vroeger. Wanneer ze binnenkomen, vind je ze gemakkelijk terug dankzij het spoor aan troep dat ze achter zich aan laten slingeren – zoals Hans en Grietje steentjes lieten vallen, gooien zij tassen, schoenen, jassen en andere dingen op de grond.

We moeten allemaal weleens iets doen waar we geen zin in hebben

Volgt vaak op opmerking 1, omdat mijn verzoeken om de boel niet zo te laten slingeren vaak wordt ontvangen met protest. En hoewel de dames er geen boodschap aan hebben dat ik mijn halve week vul met huishoudelijke taakjes waar ik een hekel aan heb, zeg ik het toch. Deels in de hoop dat ze ooit zullen begrijpen dat sommige dingen nu eenmaal moeten, ook al wil je het niet. Anderzijds omdat ik hoop dat zij later wel opgeruimd zullen zijn. Al moet ik daarvoor waarschijnlijk wachten tot ze volwassen zijn en zelf kinderen hebben.

Wacht maar tot je zelf kinderen hebt

Nog eentje! Ik ben het levende bewijs dat het echt zo werkt: tegenwoordig kom ik op tijd, ben ik opgeruimder en gooi makkelijker weg. Bovendien begrijp je bepaalde dingen pas écht wanneer je zelf kinderen hebt. Niet dat ook maar iemand iets aan deze opmerking heeft, maar je bent het wel weer even kwijt.

Dit is de leukste tijd van je leven

Omdat je inmiddels zelf aan den lijve hebt ondervonden dat het leven heus niet altijd gemakkelijk is wanneer je ouder wordt, wil je je kindje het liefst op het hart drukken te genieten van zijn kindertijd. Het is de tijd waarin je grootste verdriet is dat iemand je favoriete knikker won of dat je moeder je brood verkeerd sneed. Niet dat de liefde van je leven (op dat moment) jullie relatie verbrak, dat je dierbaren verliest of tot je oren in de ellende van de huishoudelijke administratie zit.

Je kind heeft natuurlijk geen boodschap aan jouw nostalgische geneuzel. Verdriet is verdriet, de reden is redelijk irrelevant.

Een koekje is genoeg!

Ik weet het, ik heb totaal geen recht van spreken aangezien ik soms met gemak een halve rol op eet. Maar hallo, dat hoeven zij toch niet te weten?

Kom, zullen we lekker naar de dierentuin gaan?

Bij jong kinderen is er niets aan de hand, maar hoe ouder ze worden des te minder zin in uitstapjes met papa en mama. Als kind hadden mijn ouders een dierentuinabonnement. We reden met elke keer opnieuw gezwinde spoed naar Blijdorp als er een tapir/vosmangoest/rotsklipdas/grote koedoe was geboren – tot mijn grote ergernis. Maar goed, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Inmiddels hebben we er zelf ook al een aantal bezoekjes op zitten en ik kan niet wachten tot er een excuusbaby in het dierenrijk is om weer te kunnen gaan. Terwijl ik aan May nu al merk dat het voor haar niet hoeft.

Ik ben ook ooit jong geweest

‘Zeker toen je nog mammoet reed?’ vroeg ik dan weleens grappend aan mijn vader. Pas nu ik de leeftijd heb waarop mijn ouders kinderen kregen, besef ik dat ze helemaal nog niet zo stokoud waren als ik destijds dacht. Ondanks mijn gedateerde muzieksmaak voel ik me namelijk nog best jong. Maar probeer dat de oudste hier maar uit te leggen, die op haar vierde vroeg of ik de Tweede Wereldoorlog nog had meegemaakt.

Je moet verder kijken dan je neus lang is

Ik was ervan overtuigd dat mijn moeder kon toveren. Als ik namelijk keek op de specifieke plek waarvan zij zei dat mijn gum/pop/barbiehuis zich bevond, leek daar niets te liggen. Wanneer zij vervolgens ging kijken, lag of stond het er wel. Inmiddels weet ik wat het speciale geheim erachter is: je ogen gebruiken waar ze voor bedoeld zijn.

Niet met je ellenbogen op tafel

Mijn moeder leerde ons tafelmanieren. Ik vond het allemaal nogal onzinnig en een berg nutteloze regeltjes. Inmiddels ben ik haar dankbaar dat ik op een fatsoenlijke manier kan aanschuiven in een chique restaurant en weet waar welk bestek voor dient. Dat probeer ik de kinderen ook mee te geven, maar die lijken er net zo goed geen boodschap aan te hebben.

Sophie… Eh, Merel!

Ik kon me er niets bij voorstellen dat ik de namen van mijn  bloedeigen kinderen ooit door elkaar zou halen. Je hebt ze nota bene zelf gebaard! Je kunt op je vingers wel natellen hoe het hier thuis gaat… Inmiddels noem ik geen enkel kind nog direct bij haar eigen naam en roep ik zelfs de naam van mijn zusje als ik June moet hebben.

Lijk jij op je ouders in de opvoeding? En welke opmerkingen zou jij als moeder nooit gaan maken (maar maak je nu dus wel)?

Liefs, Merel

Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?

Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.

Afbeelding, wavebreakmedia – Shutterstock

Merel

Pedagoog in opleiding Merel (40) is alleenstaande moeder van vijf (Nova* 2020). Dol op zoetigheid en daardoor eeuwig aan de lijn, verdwaalt nog in haar eigen achtertuin en doet op haar eigen manier pogingen de wereld iets mooier te maken. In 2013 studeerde deze historica af op het onderwerp "Pedagogische boeken in de 17e en 18e eeuw". Dat vond ze zo leuk dat ze daarna zelf is gaan bloggen over de opvoeding. Haar leven? Chaos met een gouden randje!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Terug naar boven