In de serie Lief dagboek neem ik jullie mee in de periode na het verlies van onze dochter Nova. Over keihard vallen, intens verdriet, maar ook bergen vol liefde en licht.
Lief dagboek,
Het is de dag na Nova’s geboorte. Vandaag komt de uitvaartbegeleider bij ons langs en ik weet nu al dat hij allerlei keuzes van ons vraagt, terwijl ik die helemaal niet kan maken. Hoe dan? Ons meisje had nu in mijn armen moeten liggen, zachtjes pruttelend of melkdronken. Niet stil in een ziekenhuismortuarium. Ik trek me terug onder de douche, in deze periode de enige plek waar ik mijn verdriet volledig kan laten gaan. Bijna dierlijk klap ik dubbel van verdriet, ik wil schreeuwen naar de oneindige leegte en gewoon mijn kind terug. In mijn armen, waar ze hoort.
Een ruim uur later staat hij op de stoep met een aktekoffertje. We keuvelen wat, over hoe erg het is en hoe onverwachts, maar ook dat we gaan proberen haar een mooi afscheid te geven. Het is het enige dat we op dit moment nog voor haar kunnen doen, hoe cru ook. Ineens wordt alles helder. Intuïtief voel ik welke keuzes bij deze dag zullen passen: licht, liefde en lucht – alles om er voor de andere kinderen een mooi moment van te maken en om vanuit het positieve te vieren dat ze bij ons mocht zijn, ook al was het veel korter dan we hoopten.
En zo ging alles in die eerste weken. Tijdens de uitvaart voelde ik me gedragen door ons meisje, kon ik omschakelen naar een ‘state of mind’ waarin ik het afscheid aankon met een ongekende kracht. Pas toen we weer thuiskwamen, voelde ik hoe de energie uit me vloeide – als bij een leeggelopen ballon. Hoe zweverig het ook mag klinken, zij (of de gedachte aan haar) gaf me kracht om me door bepaalde situaties heen te slaan in de eerste periode na haar overlijden. Steeds vaker overkwam me het gevoel dat het goed was.
Twee jaar later
Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder. De innerlijke rust van die periode heeft plaatsgemaakt voor verdriet met een rauwer randje. Het lijkt, als ik terugkijk, alsof de rouwverwerking een soort tweedeling kent. Enerzijds ervaar ik een soort spirituele rouw, waarbij ik weliswaar mijn dochter verloor, maar ook ‘voelde’ en op de één of andere manier wist dat ik vrede mocht hebben met haar overlijden. Mijn verdriet is echter menselijk en staat hier los van.
Als mens mis ik namelijk haar stemmetje, twee armen die mijn been omklemmen of de woeste dreumesdriftbuien die ze ongetwijfeld zou hebben. Ik voel tot in het diepst van mijn ziel dat mijn hart voor altijd een stukje mist, dat bij haar ligt. De alles verscheurende pijn van binnen stopt nooit. Hoe mooi de zon ook schijnt, hoe stevig de knuffels van mijn andere kinderen ook zijn en hoe prettig ik het even weer vind.
Diep van binnen blijft zij. Ze is vaak de eerste waar ik aan denk wanneer ik opsta, ze schiet door mijn gedachten als ik eens ’s nachts wakker schrik en soms ook degene die ik het hardst mis als ik eigenlijk zou moeten slapen. De dagen zijn doordrenkt met haar afwezigheid. En hoe verder we verwijderd raken van 10 oktober 2020, hoe pijnlijker het soms voelt.
Mijn meisje. Als ik kon had ik je de wereld laten zien, je handje vastgehouden tijdens die spannende eerste stapjes, je tranen weggekust, de zon en de regen laten voelen, geluisterd naar je woorden, me verwonderd over alles. Maar het kan niet en dat doet onverminderd pijn. Ook als het zo had moeten zijn.
Twee jaar verder, voor altijd in mijn hart.
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Lees hier de andere delen van het dagboek
- 1: Van bypass tot een hartje dat stopt
- 2: De echo die ik had willen overslaan
- 3: Hoe vertel je iemand…
- 4: De bevalling van ons meisje
- 5: Bijzondere geboortefoto’s
- 6. Nova. Een ster aan de hemel
- 7: Hoe maak je de juiste beslissingen?
- 8: Dag lief meisje
- 9: Overal zwangere vrouwen
- 10: Het ziekenhuis belt met nieuws
- 11: Of ze al geboren is?
- 12: Onzekerheid en klein verdriet
- 13: Terug naar het schoolplein
- 14: Hoe gaat het met je? Kut natuurlijk
- 15: Therapeutisch wandelen
- 16: Dingen waar je geen invloed op hebt
- 17: Hoe het met de kinderen gaat?
- 18: De foto’s van het ziekenhuis
- 19: Tijd om op te ruimen
- 20: Niemand komt aan mijn kinderen
- 21: Ro gaat weer aan het werk
- 22: Mijn cyclus komt op gang
- 23: Je tranen inslikken is soms beter
- 24: En dan sta ik weer in het ziekenhuis
- 25: Eindelijk geen vragen meer
- 26: Het jaar waarin Nova geboren werd
- 27: Eindeloze dankbaarheid
- 28: Ons kleine meisje is eindelijk thuis
- 29: Het eerste jaar zonder jou
- 30: Die naïviteit krijg je nooit meer terug
- 31: De Negenmaandenbeurs: slim of te vroeg?
- 32: De dagen zijn doordrenkt van haar afwezigheid
- 33: Langzaam wordt het verdriet eenzamer
- 34: Ik verloor het plezier in het moederschap
- 35: Hoeveel kinderen heb je eigenlijk?
- 36: Je wordt een ander mens door de rouw
- 37: Agenda leeghouden
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
Afbeelding, Pra Chid – Shutterstock
💞🌟😘