Afgelopen maart gingen Ro en ik uit elkaar na ruim tien jaar samen zijn en -leven. Zonder al te veel op de details te willen ingaan, ga je na een breuk een nieuw proces in van het zoeken naar balans, harmonie en in zekere zin (opnieuw) naar jezelf. Want wie ben je eigenlijk als je na zoveel jaar weer alleen bent? In deze serie neem ik jullie mee op die zoektocht. Met nieuwe inzichten, levenslessen en besefmomenten.
“Eerlijk? Ik moet er niet aan denken om weer dat hele proces in te gaan. Iemand leren kennen, op dates gaan, de diepte in… Laat staan dat je dan met kerst bij je nieuwe schoonfamilie aanschuift. Nee, echt niet. Ik wil gewoon lekker alleen wonen, mijn eigen leven opbouwen en stap voor stap ontdekken wie ik ben in deze fase van mijn leven.”
Het was één van de eerste gesprekken die ik voerde met mijn vriendinnen over daten. Dan maar een eindeloze hoeveelheid pandapunten sparen, voorlopig hoefde ik nog even niet. En nog steeds niet, als ik eerlijk ben. Hoe kan ik immers iets opbouwen met iemand als nauwelijks een idee heb wie ik ben in deze fase van mijn leven? Het voelt of ik aan het begin sta van een bijzondere reis waarvan de uitkomst nog onduidelijk is. En voor het eerst in mijn leven heb ik daar vrede mee, wil ik niets overhaasten.
Nee, ik heb daar geen behoefte aan
“Je ziet er goed uit! Ik zou je wel beter willen leren kennen, maar moet verder. Mag ik je nummer?”
De man tegenover me grijnst jongensachtig een kuiltje in zijn linkerwang bloot. Hij raakt me kort aan als hij die woorden in mijn oor zegt. In een ander leven zou ik hem aantrekkelijk hebben gevonden en geen seconde twijfelen. Je weet nooit of het iets kan worden. Dit keer voelt het echter anders.
“Dank je wel voor het compliment. Ik zit alleen niet in de fase van mijn leven dat ik wil daten of iets wil opbouwen.”
Zo! Dat is eruit, met een glimlach. Waar ik normaal moeite heb met afwijzen of me ongemakkelijk voel, besluit ik een voor de eerlijke aanpak te gaan. En dat voelt behoorlijk goed, kan ik je zeggen. Alsof ik minder afhankelijk ben en de regie over mijn eigen leven in handen neem.
Hij beweert dat hij heus wil wachten, als het moet een jaar, en dat hij me niet gaat vergeten. Gladde praatjes natuurlijk. Hij heeft ook geen zin in een afwijzing. Maar ik houd voet bij stuk. Het gaat hem gewoon niet worden.
Het doet me denken aan een quote die ik recent tegenkwam. Een uitdrukking die exact de lading dekt van die fase waar ik nu in zit.
Love when you’re ready. Not when you’re lonely.
We hebben als mens misschien de neiging en behoefte om iemand anders in onze buurt te hebben. Een vaste relatie of, iets wat je tegenwoordig ook vaker ziet, een polygame constructie. Toch geloof ik dat het belangrijk is om eerst op een rijtje te krijgen wat je zelf wil.
Naarmate je ouder wordt, vult je rugzak zich met levensgebeurtenissen die je in kleine of grote mate beïnvloeden. Het verloop van je eerdere relaties, de band met je ouders, misschien een heftig ongeluk of verlies van één of meerdere dierbare(n), ziektes… Noem het maar op. En elke keer verander je een beetje of heel veel. Je zal je nieuwe plek binnen het leven moeten terugvinden. Soms duurt dat gewoon wat langer.
Na een relatie van ongeveer tien jaar, het verlies van mijn dochter en zes anderen in mijn nabije omgeving is het tijd om even écht stil te staan. Te doorvoelen wat dit met me heeft gedaan, op welke manier ik deze zaken kan verweven in mijn leven en, zoals ik me in het eerste deel van deze serie afvroeg: wie ik eigenlijk ben? Waar mijn behoeften liggen, zonder dat ik die dagelijks kan overleggen met mijn beste vriend?
Ik vind het heerlijk om nieuwe mensen te ontmoeten, de connectie aan te gaan en van anderen te leren. Maar dan wel binnen mijn grenzen. Zonder dat daar meteen verwachtingen aan kleven of dat ik me in relatie-achtige situaties ga begeven. Uiteindelijk kan je pas liefde delen wanneer je die voldoende voor jezelf voelt, denk ik. Alleen dan trek je mensen aan die jou op waarde schatten. En daarom is het dus tijd voor mij. Hoe egoïstisch het ergens voelt om dat te zeggen, want wie ben ik nu helemaal. Toch moet ik dit doen.
Ik wil namelijk niet die vrouw zijn die tijdens het eerste afspraakje vertelt wat er allemaal misging in haar vorige relatie. Die haar beladen rugzak openscheurt en de inhoud op tafel laat kletteren. Waarbij haar date zich na een halfuur afvraagt wanneer deze pessimistische monoloog een keer ophoudt, zodat hij fatsoenlijk de smoes van de dode hamster naar voren kan schuiven. Dat deel van mijn leven moet verwerkt zijn en geplaatst in de rij der gebeurtenissen. Als een belangrijk en vormend, maar afgesloten hoofdstuk in mijn leven.
Tot die tijd is het denk ik goed om te gaan genieten van de vrijheid die dit leven creëert. Een middagje naar een kookworkshop met vriendinnen, die afsluiten met pizza en leuke mensen in het zonnetje. Spontaan mijn skates pakken en een tocht van tien kilometer maken. Lekker gaan wandelen met een vriendin. Nieuwe vrienden maken en herinneringen voor het leven. Keihard lachen. Energie opdoen, zodat ik mijn kinderen de beste versie van mij kan geven en weer de moeder wordt die ze nodig hebben. Dat lijken me voorlopig genoeg prioriteiten op mijn lijstje.
Herken jij dit? Of vind je het juist wel heel fijn om meteen weer te daten nu je single bent? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhalen. Wil je ze met me delen?
Liefs, Merel
Schrijf je nu in voor de wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je me al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
Uitgelichte afbeelding ©PeopleImages.com – Yuri A – Shutterstock