Hoewel de stress enigszins verdwijnt door het goede gesprek met de verpleegkundige en, een dag later, met de artsen, is er iets dat onveranderd blijft. Ik heb geen behoefte om de geboorte met Jan en alleman te delen. Ook niet echt aan kraambezoek trouwens – op een enkeling na. Het is voor de buitenwereld soms nauwelijks voor te stellen hoe het écht is, denk ik, maar deze plek blijft gewoon stressvol en boven alles: niet thuis. Na alles dat we hebben meegemaakt, willen we vooral enigszins rust – voor zover dat gaat als je baby nog niet zelf kan drinken en bijna dagelijks in zijn voetje geprikt wordt.
Een klein voordeel aan deze situatie is dat je slechts één bezoeker per dag mag ontvangen door het coronavirus. Dus zelfs al hadden we het gewild dan konden we geen hele groepen over de vloer krijgen. De kinderen mogen een kijkje komen nemen bij hun broertje – al mis ik hen daarna nog meer. Verder komt een verloskundige uit onze praktijk de eerste week langs en de vriendin die me door de hele zwangerschap heeft heen gesleept. Maar meer dan dat kan eigenlijk niet en wil ik ook niet.
Ironisch genoeg dacht ik vooraf nog dat het me wel lekker leek om dit keer een minieme hoeveelheid mensen langs te laten komen in de kraamtijd. Eigenlijk vooral omdat ik a) het nut sowieso niet echt inzie van bezoek ontvangen terwijl je fysiek hartstikke kwetsbaar bent, bloedend en al, en b) in dit specifieke geval omdat we Nova verloren. Ik wilde de kinderen alle ruimte geven om te wennen aan een nieuw kindje, aan de nieuwe structuur binnen het gezin. Nou ja, dat kan ik dus wel afvinken van mijn wensenlijstje.
Maar buiten voorgaande argumenten om rustig aan te doen, komt er nu ook bij dat ik heel gespannen ben en emotioneel enigszins in de kreukels lig. Mensen ontvangen en een gesprek voeren? Dat kost me erg veel energie. Zeker als de ander emotioneel wordt of zich duidelijk zorgen maakt om alle toeters en bellen rondom Sean. Is toch anders dan bij mensen die het vanuit hun beroepsachtergrond vaker hebben gezien. In het geval van mijn ouders, zusje en zwager komt daar nog een ander – praktisch – punt bij: ik wil gewoon dat ze hem goed kunnen zien, met elkaar. Niet één voor één. En hoe kies je dan wie als eerst mag? Dat is toch onmogelijk?
En dus houden we onze mond nog maar even tegen de grote buitenwereld. Wie nog niet wist dat we een kindje verwachtten, laten we een week extra in onwetendheid leven. Sommige anderen weten dat ik ‘ergens in december’ was uitgerekend en zien de bevalling vast nog niet aankomen. Alleen een aantal naaste en familieleden vrienden app ik al sneller dat we een zoontje hebben gekregen, maar iets vroeger dan gepland, en dat we voorlopig nog in het ziekenhuis blijven.
De reacties zijn hartverwarmend. Zo lief. Iedereen heeft begrip, is heel blij voor ons en verrast dat we een zoon hebben. En wat het langskomen betreft? Eerst maar eens naar huis. En dat gaat ineens veel sneller dan verwacht.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om ongevraagde nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
