‘Waarom zit je eigenlijk hier? Ik heb liever dat je daar zit.’ Koppig wijst onze jongste dochter naar een plek achter het glas, waar je de zwemles eigenlijk helemaal niet zo goed kunt volgen. Een tikje gepikeerd merk ik op dat ik toch zeker zelf wel mag bepalen waar ik zit en ze loopt stuurs terug naar haar plek. ‘Daar doe je dan je best voor,’ lach ik wat ongemakkelijk naar een moeder verderop. Ze glimlacht bemoedigend terug.
Eenmaal thuis zet het me toch aan het denken. Waarom wil ze niet dat ik langs het bad zit? Ben ik zo’n pushmoeder die alleen maar blijft doorzeuren over het gat? Voor mijn gevoel probeer ik haar juist het gevoel te geven dat ze alle tijd mag nemen die ze nodig heeft om het te halen. Ik zit langs de kant om haar te laten zien dat ze belangrijk voor me is, geef haar dikke knuffels, spreek bemoedigende woorden. Ik snap het gewoon niet zo goed.
En, als ik iets dieper graaf, kom ik ook een hang naar goedkeuring van de buitenwereld tegen. Want wat zullen andere ouders wel niet denken als ik mijn kind alleen naar binnen laat gaan. Dat ze, na de onderdelen die ze met kleding aan moet volbrengen, straks in haar eentje staat te worstelen met dat natte shirt wat je met geen mogelijkheid over je hoofd krijgt. Of dat er ogenschijnlijk niemand langs de kant zit om haar te steunen en te juichen als het gat wél lukt.
Als ik heel eerlijk ben, vind ik het toch een tikje beschamend. Zowel het feit dat ik de buitenwereld kennelijk zo’n grote rol laat spelen in mijn gevoel als de feiten zoals ze er liggen. En daarmee ga ik volledig voorbij aan de wens van een zevenjarig meisje dat me vraagt of ik ergens anders wil gaan zitten. Een wens die, als ik er puur pragmatisch naar kijk, helemaal niet zo moeilijk is om te honoreren.
Een week later staan we weer bij het zwembad. ‘Mama, wil jij hier zitten?’ Ik vraag of ze het zeker weet en ze knikt. Ik geef haar hand een kneepje en zeg dat ik op haar zal wachten. Een tikje verbaasd kijkt ze me aan, maar dan loopt ze bijna springend de kleedkamer in. Daar gaat ze, alsof ze nooit anders deed. Tijdens het uitkleden helpt de juf haar eventjes, de rest doet ze gewoon zelf. En ik ontdek dat het prima is, op haar manier.
Schrijf je in voor onze wekelijkse update en mis nooit meer een artikel! Je vindt het formulier rechts (desktop) of onderaan deze pagina (mobiel). En volg je Merel of De Mamagids al op Instagram?
Reageer je onder dit artikel? Weet dan dat we je mailadres nooit zullen gebruiken, ook niet om nieuwsbrieven of andersoortige mails te versturen. Dat doen we alleen als je je aanmeldt voor de wekelijkse update – met jouw toestemming dus.
©Lightfield Studios – Shutterstock
Wees de eerste om reactie te geven